نمونه اقتصاد اسلامی دروغ ِ تکثّرگرایی به بهانه غزّه خانه داری یا نداری اتحادیه مستقل خبرنگاران

[بیشتر]

حلقه میانی چیست؟ فقه هوش مصنوعی فهرست فصوص و فتوحات ما چند روح داریم؟ چه شود؟

[بیشتر]

• موانع طراحی حکومت
• داستان ِ بانکدار
• روش محاسبه سود وام بانکی
• مسأله شناخت
• تأمین امام جماعت
• اصول تربیت فرزند
• انرژی‌های غیرهمسو
• مسیر مرجعیّت
• خانواده؛ دشمن کاپیتالیسم
• هویّت ِ بورس
• عشق و فقه
• نواقص العقول
• من؛ مسئول
• فهم غلط از استخاره
• درمان ِ سازمان ِ تنبل
• تحولات اقتصاد کلان
• اولین نرم‌افزار من
• انقلاب در ساختارها
• پول در بانک
• سازمان جبهه
• آسیب فعالیت فرهنگی
• سامانه خانواده
• چرا تعدّد زوجات نه
• هدف ِ ازدواج
• چه کنیم؟
• سبک زندگی
• نسبت عقل و دین
• حل مشکل جبر و اختیار
• پارادوکس طلبه برنامه نویس
• سفرنامه خاورمیانه

[بیشتر]

دبیرستان سرای ایرانی ایده پرتقالی اگر خواننده بازگردد رأی ِ مخفی دستاورد تحصیلی

[بیشتر]

ناگهان توجهم جلب شد
مشغول مطالعه فصوص الحکم محیی الدین عربی
نوارهای استاد حسن‌زاده آملی (ره)
و نقدهای آن
استاد سیدکمال حیدری
این‌جا

فهرست آن جالب
بیست و هفت فصّ
27 بخش
شباهتی به عددی در جدول تعریف استاد حسینی (ره)
چرایش را هنوز نمی‌دانم



[تصویر بزرگ]

این شد که سراغ الفتوحات المکیه ایشان هم رفتم
فهرست آن را
سرشاخه‌های آن این:



[تصویر بزرگ]

خیلی مفصّل
و جزئی البته
فهرست آن
شش فصل اصلی
اما
باب‌ها زیاد
خیلی زیاد
560 باب یعنی!

و یاد حوالت تاریخی افتادم
استاد سیداحمد فردید (ره)
یادم آمد او نیز فلسفه تاریخی دارد
چرا؟
چون دیدم ابن عربی چنین تاریخی را رقم زده:



[تصویر بزرگ]

پس نمودار نظریه حوالت تاریخی را هم رسم کردم
خیلی محدود است به نظرم



[تصویر بزرگ]

یک فلسفه تاریخ هم استاد حسینی (ره) دارد
مبتنی بر فلسفه نظام ولایت

خداوند همه گذشتگان از علما را قرین رحمت خویش فرماید
تلاش خود را کرده
کار را پیش برده
اتفاقی را رقم زده
امروز نوبت علمای حاضر
باید گام بعد را پیش ببرند!

[فایل xmind نمودارها]

درباره فقر پرسید
گله می‌کرد
این‌طور پاسخش را دادم:

در گذشته فقر ناشی از ظلم یک فرد نسبت به یک فرد دیگر بود
زمین او را می‌گرفت
اموال او را می‌دزدید
یا در اثر حادثه‌ای توان کار را از دست می‌داد

امروزه اما فقر به عنوان یک امر رایج اجتماعی در آمده
علت آن هم «افزایش حجم پایه پولی»
یعنی بانک‌ها دزدی می‌کنند
از طریق قرض دادن ثروتی که «تولید نشده است» هنوز
اعتبار و پول رایج در جامعه را افزایش می‌دهند
اثر آن هم این:
میزان پول ِ در جریان جامعه بالا می‌رود
ارزش پول پایین می‌آید
چون با کار انجام شده در جامعه مساوی نیست
یعنی هزار تومانی که در جیب من است
فردا دیگر قدرت خرید هزار تومان را ندارد
تبدیل به پانصد تومان می‌شود

در این میان
افرادی که کالا دارند
خصوصاً کالاهای سرمایه‌ای؛
زمین، خانه، خودرو، طلا، ارز، سکه
این‌ها چیزی از ارزش کالایشان کم نمی‌شود

ولی کسانی که پول دارند
این پول دچار کاهش ارزش می‌شود
ولی درآمدها و حقوق‌ها چه؟!
به این میزان که افزایش نمی‌یابد

سال 1384 صداوسیما کار می‌کردم
ماهی 100 هزار تومان حقوق
سکه حدود 100 هزار تومان
یعنی
ماهی یک سکه طلا درآمد
به سادگی تمام نیازهای زندگی تأمین
به مغازه که می‌رفتم
هر چه نیاز داشتیم می‌خریدم
از همین سوپری محل خودمان هم

اما پایه پولی 30 برابر در این سال‌ها افزایش یافت
الآن دو سه میلیون حقوق
سکه به 25 میلیون تومان رسیده

دقت کنید
قیمت طلا بالا نرفته
طلا خود ابزار و خط‌کش محاسبه ارزش است
قیمت آن «مبنا»ست
تغییر در مبنا معنا ندارد
واحد اندازه‌گیری که تغییر نمی‌کند
بلکه ارزش پول پایین آمده

امروز اگر ماهی 25 میلیون تومان حقوق
تازه به اندازه آن سال درآمد
سال 1384
ولی درآمد یک دهم شده است
پس توان خرید هم یک دهم
نتیجه؟!

دیگر نمی‌توان از سوپری محل خرید کرد
باید برویم در صف بایستیم
همه‌مان
از فروشگاه‌های ارزان‌فروشی
مثل فروشگاه جانبازان



اما در عوض
آن‌هایی که کالاهای سرمایه‌ای داشتند
زمین، خانه، خودرو، طلا، ارز، سکه
تمام این ثروت را به جیب خود می‌ریزند
ثروتی که ما از آن محروم شده‌ایم
من و امثال من
بدون این‌که متوجه باشند
بدون این‌که خودشان هم بدانند
ثروت‌های هنگفت به دست می‌آورند
در حقیقت همان اعتباری است که از ما دزدیده شده
به همّت بانک‌هایی که وام می‌دهند
ربا می‌گیرند و ربا می‌دهند
بر حجم پول جامعه می‌افزایند

این سبب فقرهای بزرگ اجتماعی می‌شود
همه ما این فقر را می‌چشیم
همه ما که توان تهیه کالاهای سرمایه‌ای را نداشته‌ایم
به همین خاطر دچار فقر می‌‌شویم

در نظامی که مبتنی بر اقتصاد سرمایه‌محور است
ارزش هر چیزی با پول سنجیده می‌شود
معلم وقتی می‌بیند درآمد او مساوی با یک رفتگر است
احساس می‌کند ارزش اجتماعی پایینی پیدا کرده
وقتی خواستگاری برود
ارزش اجتماعی او را با چه می‌سنجند؟!
واقعاً با همین درآمد
به او دختر دلخواهش را نمی‌دهند

مدارس هم وقتی طبقه‌بندی می‌شوند
دولتی، نمونه دولتی، شاهد، سمپا، غیرانتفاعی
فقط ثروتمندان می‌توانند از آموزش‌های پیشرفته استفاده کنند
از بهترین معلم‌ها
طبیعتاً همین‌ها هم مدارک دانشگاهی مهم را کسب کرده
در آینده همین قشر می‌توانند مناصب را به دست بگیرند
همین قشر ثروتمند
همین قشر دارای کالاهای سرمایه‌ای
مناصب سیاسی و اقتصادی و فرهنگی نظام را
جامعه تبدیل می‌شود به الیگارشی ثروت
بر فقرا حکومت می‌کنند!

تنها دو راه برای کاهش فقر ممکن است
در این میان؛
یکی این‌که مانند سرمایه‌داران شروع کند به چاپیدن
وام گرفتن
سرمایه جمع کردن
سرمایه را با بی‌انصافی و بی‌رحمی به کار انداختن
این سهام و آن سهام را خریدن
آن سهام و این‌یکی را به موقع فروختن
سود روی سود جمع کردن
یعنی قرار گرفتن در ساختار ظلم اجتماعی

راه دیگر چه؟!
این‌که نظام اجتماعی دوباره انقلاب کند
یک انقلاب فرهنگی
ساختارهای توزیع اختیارات را عوض کند
اختیارات قدرت و ثروت را
مثل سال 1357

در این صورت دوباره فقر کاهش یافته
سرمایه‌ها در طبقات پایین پخش می‌شود

در غیر این دو صورت
بایستی با فقر کنار آمد
به آن راضی شد
با کاهش مصرف
افزایش تولید
بلکه بتوان صرفاً در حداقل زندگی و حیات باقی ماند

استاد حسینی(ره) می‌گفت:
ظلم بر دو نوع است؛ ظلم فردی و ظلم اجتماعی
ما امروز گرفتار دومی هستیم
سبب فقر اجتماعی

یاعلی

مجدّداً راه‌اندازی کردم
از نو طراحی

اولین نرم‌افزاری که نوشتم با بیسیک بود
محصولی از مایکروسافت
بعدتر که ادامه یافت
ویژوال بیسیک
و asp
و دات‌نت
همیشه از سکوهای نرم‌افزاری همین شرکت استفاده می‌کردم
سایت سیدمنیر را هم با همان

چند سال پیش ناگهان رها کردم
نوشتن تحت دات‌نت را
وقتی سرورها گران شد
وقتی قیمت دلار بالا رفت
وقتی دیگر پرداخت هزینه سرورهای ویندوزی مقرون به صرفه نبود
لینوکس هنوز هم ارزان‌تر



سایت سیدمنیر را از ابتدا طراحی کردم
البته در سمت سرور
کدهای asp را دور ریختم
همه را با php بازنویسی کردم
و این سایت دوباره راه افتاد
سایتی که قبلاً درباره‌اش نوشته بودم
این‌جا

البته هنوز کاربر محصولات مایکروسافت هستم
از سیستم عامل ویندوز استفاده می‌کنم
از word و اکسل و اکسس
و برای نوشتن php
به جای نصب و استفاده از zend مثلاً
و ویرایشگرهای معروف این زبان
از ویژوال استودیوی خود مایکروسافت استفاده می‌کنم
به عنوان ادیتور کدهای php :)

قصد دارم در فرصت‌های فراغت
در این سایت قرار دهم
بخش‌هایی از مطالعاتی که درباره مباحث استاد داشته‌ام را
به حول و قوّه خدا

"خب طبیعی‌ست که این مبنا همه‌جا تکرار می‌شود
در هر موضوعی
هر جا که با واقعیتی مواجه می‌گردیم
همان ترکیب جاری‌ست
همان در هر فرورفتگی
همان طیف‌سازی"

آن طور که از فرمایشات شما در گذشته متوجه شده ام، علامه حسینی روشی را ارائه کرده اند که برای شناخت هر واقعیتی، باید 81 نسبت را پیدا کنیم. یعنی این 81 نسبت برای هر واقعیتی جاری است. حال سوال بنده از شما این است که چرا برای شناخت هر واقعیتی به قرآن رجوع نمی کنیم؟

به نظر شما آیا می توان گفت که آیات آغازین سوره ی حدید در هر واقعیتی تکرار می گردد؟

آیه نخست:    سَبَّحَ لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ

طبق آیه ی اول هر واقعیتی از هفت آسمان و زمین تشکیل شده است.

برای اتم، هفت آسمان می شود نظیر هفت لایه ی الکترونی و زمین می شود نظیر هسته ی اتم.  جالب است که واقعا در جدول تناوبی بزرگترین عنصر هم تعداد لایه های الکترونی اش از هفت تجاوز نکرده است.

برای سلول، زمین سلول می شود هسته اش و موادی که به دور آن قرار دارند در واقع در طبقات آسمانی سلول قرار دارند که جای تحقیق در حوزه ی زیست شناسی سلولی دارد.

برای انسان این که هفت آسمان و زمین چیست بنده یک حدسی زده ام. شما با توجه به مطالعه ی طب سنتی نیز که داشته اید ممنون می شوم نظرتان را بنویسید.

گویا بدن انسان مرتبه مرتبه است. اولین مرتبه بینایی است. که یک آسمانی دارد و زمینی. ساکنین آن همان سلول های چشم است. سلول های بدن از جمله چشم طبقه گفته ی زیست شناسان حیات و مرگی دارند. 

این سلول های چشم وقتی می میرند آیا برانگیخته می شوند؟ اگر آیات قرآن را برای هر واقعیتی جاری بدانیم پس برای هر واقعیتی از جمله سلول های چشم نیز برانگیختگی داریم.

حدس بنده این است که سلول های چشم در قالب سلول های پوست یا لامسه بر انگیخته می شوند.

رسیدن به هر دانشی را
امروز
در دو مرحله «فرضیه» و «آزمون» منحصر می‌کنند
و سپس
اگر فرضیه اثبات شد
با آزمون
تبدیل به «نظریه» می‌گردد

در دیدگاه استاد حسینی (ره)
سه مرحله می‌شود
«گمانه، گزینش، پردازش»
که در مرحله گزینش
نیاز به آزمون هم پیدا می‌شود

آن چه شما فرمودید
در مرحله «فرضیه»
یا همان «گمانه» است
در این مرحله باید آزادانه عمل کرد
این خوب است
شما هم متهوّرانه عمل کرده
گمانه‌ای را طرح فرمودید

اما
برای پذیرش این گمانه
صرف تصوّر آن کافی نیست
باید ابزار و روشی برای اثبات پیدا کرد
این‌جاست که به روش علمی نیاز داریم
روشی که بتواند آزمون کند و جواب بدهد

موفق باشید


[ادامه دارد...]

این دو حدیث را ملاحظه کنید:

1-      پیامبر(ص): برای هر چیزی زکاتی است و زکات بدن ها روزه است.

2-      امام صادق (ع) : هرچیزى زکاتى دارد و زکات دانش، آموختن آن است به اهلش.

3-      امام علی: زکات قدرت، انصاف است.

از این احادیث نتیجه می گیرم که زکات یک نوع ربط است که دو طرف دارد. مثلا طبق حدیث اول اگر یک طرف این ربط، بدن انسان باشد، طرف دیگرش روزه است.

 به غیر از زکات در مورد مفاهیم دیگر نیز احادیثی داریم.

حضرت رسول اکرم می فرماید: هر چیزی را چهره ای است و چهره ی دین شما نماز است.

امام صادق: هر چیزی را بهاری است و بهار قرآن ماه رمضان است.

امام صادق: هر چیزی را پاک کننده ای و مسواک زدن پاک کننده دهان است.

امام صادق (ع(هر چیزی را زیوری است و زیور سفره سبزی است.

امام صادق(ع) فرمود: هر چیزی را کیل و وزنی است، مگر گریه که قطره ای از آن دریاهای آتش را خاموش می کند.

بنده این احادیث را تایید کننده رویکرد علامه حسینی در مورد اصالت ربط تصور می کنم.

در واقع تمام اصطلاحات قرآنی به صورت ربط هستند.

تا اینجای کار ممنون می شوم نظرتان را بنویسید تا بحث را ادامه دهیم.

بله
با شما موافق هستم
اساساً سخن گفتن
یا نوشتن
یعنی «ایجاد ربط»

استاد حسینی دو نوع ربط را در ادبیات اشاره می‌کنند
ترکیبات وصفی
ترکیبات اضافی

نوع اول مانند: سیب شیرین
و نوع دوم
مانند: شیرینی سیب

ایشان معتقد است که وقتی در حال سخن گفتن از واقعیت هستیم
با چیزی که مواجه می‌شویم
ترکیبات وصفی‌ست
اما
وقتی می‌خواهیم تغییر ایجاد کنیم
در علوم
سراغ ترکیبات اضافی می‌رویم
زیرا
هدف ما تغییر اوصاف است
مثلاً می‌خواهیم شیرینی سیب را افزایش دهیم

وقتی فلسفه‌ای داشته باشیم
که
واقعیات را چیزی جز ربط و نسبت نمی‌داند
پس
طبیعی‌ست که تمام مفاهیم هم نسبت‌هایی خواهند بود ذهنی
حاکی از واقعیتی
که جز نسبت‌ها نیست

حتی فراتر از آن‌چه فرمودید
وقتی
می‌فرمایید «امام صادق ع فرمود»
در حال برقراری نسبت و ربط میان «گفتن» و «امام صادق ع» هستید
این را که منطقی‌های قدیم هم می‌گفتند
که
گزاره‌ها و قضایا
چیزی جز نسبت‌ها نیستند
نسبت میان موضوع و محمول
در ادبیات عرب هم ذکر شده
نسبت دو نوع است
نسبت تامه که جمله است
مانند: زید ایستاده است
و نسبت ناقصه
مانند: زید ِ شجاع

من سال‌هاست که وقتی مطلبی می‌نویسم
وقتی که بخواهم عنوان برای آن انتخاب کنم
دنبال نسبت آن می‌گردم
نسبت اصلی در مطلب را پیدا می‌کنم
و آن را
در قالب ربط بین دو کلمه بیان می‌کنم
این بر اساس این فلسفه
بهترین شیوه توصیف مفهوم اصلی متن است

این مطلبی که فرمودید صحیح است
و
منحصر در قرآن یا روایات هم نیست
شما کافیست به زندگی روزمره خودمان بنگرید
به جملاتی که در تمامی کتاب‌ها می‌بینید
در گفتار مردم با هم
همه در حال بیان ربط‌ها و نسبت‌ها هستند
چند مثال:
دیر کردی: ایجاد نسبت میان «تو» با «دیر آمدن»
خرید کرد: ایجاد نسبت بین «او» با «خرید کردن»
گران شده: ایجاد نسبت میان «گرانی» با «آن کالا»
و...

ممنون از توجه شما
موفق باشید و در پناه خدا

ممنون از توضیحات شما
قبلا در توضیح فرمایش علامه حسینی(ره) مثال رنگ بنفش را زده بودید. اینکه بنفش از ترکیب قرمز و آبی تشکیل شده است. ولی در اصل شامل یک طیف است. یک طرف آن قرمز  و طرف دیگر آبی و بین آن قرمز و آبی است. آنچه از فرمایش شما فهمیدم این بود که همین امر را می توان برای قرمز تکرار کرد. یعنی داخل قرمز یک سمتی دارد که به قرمز نزدیکتر است و سمتی که به آبی نزدیک تر است و نیز بین آن دو. این فرآیندی که انجام می دهید شبیه تجلی کردن(یا ظهور کردن)  کل در اجزاء است. یعنی کل ترکیب اولیه که شامل یک سمت قرمز و سمت دیگر آبی و نیز بین آن دو که قرمز و آبی بود همین فرآیند هم برای قرمز و هم برای آبی می توان تکرار کرد.
این کار بنده را به  یاد هولوگرافی می اندازد که کل در اجزاء تکرار می شود.
از احادیث ایمیل قبل نیز بنده چنین برداشتی کردم. اینکه هر چیزی را زکاتی است. گویا در هر چیزی  زکات جلوه می کند.
مثلا می دانیم اسلام بر 5 پایه بنا شده است. نماز- روزه- زکات- حج- ولایت.
فرض بفرمایید که هر کدام از این 5 تا در هر کدامشان تجلی کند.
مثلا خود ولایت را شامل یک طیف بگیرید. طرف راست به ولایت نزدیک تر است. و سمت چپ به حج نزدیک تر است. وسط هر چه باشد را به نماز نظیر کنید.
تا اینجای کار تصورم این است آن سمتی که به ولایت نزدیک تر است مقام حضرت محمد(ص) باشد و سمتی که به حج نزدیک تر است را مقام امام علی(ع)  و وسط یعنی نماز را مقام حضرت فاطمه زهرا(س) نظیر کنیم.
امام حسین (ع) که به پیامبر شبیه تر بود را نظیر روزه کنیم و آن را بین ولایت و نماز بیاوریم. امام حسن(ع) را که به امام علی (ع) نزدیک تر بود را نظیر زکات کنیم و بین حج و نماز بیاوریم.
اگر دقت بفرمایید حوادث عاشورا برای امام حسین(ع) به روزه شبیه تر است و امام حسن(ع) نیز کریم اهل بیت بودند نظیر کردنش به زکات مناسب تر است.

وقتی مبنای ما بر «ترکیب» باشد
و نفی «بساطت»
در فلسفه
یعنی در توصیف «هستی»
در تعریف «واقعیت»
خب طبیعی‌ست که این مبنا همه‌جا تکرار می‌شود
در هر موضوعی
هر جا که با واقعیتی مواجه می‌گردیم
همان ترکیب جاری‌ست
همان در هر فرورفتگی
همان طیف‌سازی

در پناه خدا

[ادامه دارد...]

فرمودید:
"یک سؤال مهم را پاسخ دهید
در همین نقطه از بحث:
هدف شما از طرح این نظریات چیست؟
آیا می‌خواهید بین فیزیک غربی و فلسفه اسلامی برادری ایجاد کنید؟
این عمل چه سودی دارد؟
لطفاً فواید آن را مطرح بفرمایید
تا ببینیم اصلاً این کار مفید هست یا خیر!"

سوال خیلی خوبی است.
بنده تکلیف خود را حرکت در راستای تولید فیزیک اسلامی تشخیص داده بودم. حال از صفر که نمی خواستم شروع کنم. به هر حال در فیزیک غربی و فلسفه ی اسلامی دانشمندان و علما سال ها وقت گذاشته اند و دستاوردهایی داشته اند. البته به قول شما نباید آن ها را الزامی هم تلقی کنیم.
مهمترین بحث نیز در فیزیک اسلامی، پایه های فلسفی آن است. و از این لحاظ این موضوعات مورد بحثمان به نظر حقیر مهم آمده بود.

شما چند سوال و یا به عبارتی نقد را در موضوعات زیر مطرح کردید:
1- تعریف روشن و واضحی از نیرو
2- پیوستگی اشیاء در تقابل با نظریه اتمی
3- تعریف روشنی از مرتبه های وجود
4- وجود عرضی و تعریف روشنی از آن
5- در رابطه با خواص موجی و ذره ای

اشکالاتتان را البته به جا می دانم. اینکه تعاریف بنده روشن نبوده را قبول دارم. در هر حال فعلا قصد ندارم وارد این موضوعات شوم. در چند وقت اخیر بنده مسیر فکری خود را تغییر دادم. قصد کردم در مسیری حرکت کنم که بیشتر اطمینان آور باشد و در این راستا نگاه خود را بسیار کلی تر کردم.

می دانیم که جامعه ی اسلامی نیاز به نظام جکومتی اسلامی، نظام آموزشی اسلامی، نظام اقتصادی اسلامی و .... دارد. گفته می شود که قرآن اصول لازم برای تشکیل چنین نظام هایی را دارد ولی استنتاج فروع بر عهده ی خود ماست که لازم است با کمک روایات ائمه انجام دهیم.
حال یک سوال اساسی اینجا مطرح می شود:
مسلما استنتاج احکام مربوط به نظام های اجتماعی از قرآن و روایات بر مبنای اصول ذکر شده در قرآن، کار بسیار دشواری است و به تبع آن اختلاف نظرها نیز زیاد خواهد بود.
در واقع می دانیم حتی برای احکام فردی بین مراجع اختلاف نظر وجود دارد که بخش اعظم آن بر می گردد به ملاک حجیت اخبار که شما در وبلاگ خود توضیحات خوبی را فرموده اید و بنده از آن بهره بردم.
 حال اگر زمانی احکام نظام های اجتماعی نوشته شود طبیعی است که اختلاف نظرها بسیار بیشتر خواهد بود.
راه حل این مشکل چیست؟
حقیر از فقه نمی دانم و شاید جایز نباشد نظری در این باب بدهم ولی به نظرم می رسد که تمامی احکام حتی فروع و جزئیات نظام های اجتماعی نیز در قرآن آمده است ولی در سطح تأویل قرآن آمده است. در واقع دقیقا چیزی که به آن نیاز داریم تا احکام نظام های اجتماعی را بفهمیم تأویل قرآن است.
ممکن است بگوییم که تأویل قرآن اختصاص به خداوند و ائمه دارد. بنده نیز موافقم. در اصل نه تنها تأویل بلکه به طور کلی علوم نزد ائمه هستند و آن ها هستند که معدن علمند.
 امام باقر (ع): "شرقا ولا غربا، فلا تجدان علماً صَحیحاً إلَّا شَیئاً خَرَجَ مِن عِندِنا أهلَ البَیتِ."
در زمان ائمه، یاران ایشان نه تنها از ائمه کسب علم می کردند بلکه گاهی تأویلی از آیات قرآن را برای یارانشان بیان می کردند. یعنی اینگونه نبود که راه آموختن تأویل از ائمه برای دیگران بسته باشد.
همچنین مگر سخنان ائمه برای همه ی زمان ها نیست؟ بنده تصور می کنم که ائمه با بیان این تأویل ها،‌ راه را برای آیندگان جهت تفکر روی تأویل قرآن باز کرده اند.

در دوران ائمه مردم حضوری خدمت ائمه می رسیدند و کسب علم می کردند. در دوران غیبت چه کنیم؟
در این دوران نیز اگر آداب فراگیری علم را رعایت کنیم آن ها علم خویش را از ما دریغ نمی کنند.
در حدیثی حضرت فاطمه(س)، برای آداب غذا خوردن رعایت 12 نکته را بر می شمارند. مگر علم آموزی در سفره ی علمی ائمه از غذا خوردن کمتر است؟ که ما به خود اجازه می دهیم تحت هر شرایطی فکر کنیم و علم بیاموزیم. مسلما چنین علمی که آداب آن را رعایت نکرده ایم توأم با وهمیات و تصورات باطل ما خواهد بود.
تصور بنده این است که کمترین ادب علم آموزی موقع آموختن علم، معرفت به این است که در محضر ایشان در حال کسب علمیم. و هر علم صحیحی هم که تا کنون یادگرفته ایم به واسطه ی ایشان بوده است هرچند خود از آن غافل بوده ایم.

با تشکر
در پناه خدا

فرمودید: «طبیعی است که اختلاف نظرها بسیار بیشتر خواهد بود. راه حل این مشکل چیست؟»

یک زمانی مردم هم را می‌شناختند
جمعیت کم بود
یک محله
تا می‌دیدند:
این پسر حاج سعیده که دم نونوایی حاج عباس کفاشی داره!

در چنین جامعه مختصری
اگر اختلافی پیدا می‌شد
پیش معتمد محل می‌رفتند
آدمی که به امانت‌داری می‌شناختند:
بریم پیش کربلایی عبدالله، آدم فهمیده و دین‌شناسیه، هر چی گفت قبول دارم!

وقتی جامعه بزرگ شد
محله وسعت یافت
رفت و آمد و جابه‌جایی‌ها فراوان
دیگر نمی‌شناسند
اصلاً نمی‌دانند امانت‌دار چه کسی هست و چه کسی نیست

این‌جاست که ساختار به کمک می‌آید
فردی لباس خاصی می‌پوشد
در ساختمانی که تابلوی خاصی دارد می‌رود
روی صندلی خاصی می‌نشیند
در یک اتاق خاص
می‌شود قاضی
می‌شود امانت‌دار محل
قضاوت می‌کند و حکم می‌دهد
مشکلات مردم و اختلافات را حل می‌کند

در علم هم همین است
اگر امروز اختلافات این‌طور زیاد است و حل نمی‌شود
چون ابزارش نیست
ابزارش ژورنال‌های علمی و تخصصی‌ست
ابزارش پدید آمدن شبکه تحقیقات است
در غرب این اتفاق افتاد
این شد که علوم غربی این‌طور رشد کرد
سریع و شتابان
نیوتن وقتی نظریه‌ای مطرح می‌کرد
فوری در هندوستان یک دانشمند دیگری نقد می‌کرد
و نیوتن هم بر نقد او جوابیه می‌داد
داروین نظریه انواعش را مدت‌ها مخفی کرد
مقاله‌اش را منتشر نکرد
وقتی مقاله‌ای دید از فلان دانشمند جوان در کشوری دیگر
شبیه به نظریه خودش
دید وقتش شده
سریع کتاب خودش را نشر داد

شبکه تحقیقات این‌طور چیزی‌ست
امروز نیست
علما و فقهای ما نظریات هم را نقد نمی‌کنند
سال‌هاست
احترام هم را مثلاً نگه می‌دارند
تا بی‌ادبی نشود
در جلسات هم حاضر نمی‌شوند
در بحث‌های هم
مثل قبل نیست که آخوند خراسانی می‌رفت در مجلس شیخ انصاری نقدش می‌کرد
در نشریات هم حضور ندارند
اصلاً مطالعه‌شان نمی‌کنند
پس تضارب آراء‌ نیست
حداقل در حوزه که نیست
در دانشگاه را مطمئن نیستم

نظریات علمی اگر به سرعت نقد شود
دست به دست شود
بچرخد و بازسازی گردد
اختلافات حل می‌شود
نظریات جدید جای خود را باز می‌کند
ضعیف‌ها را کنار می‌زند

یک نفری مثل استاد حسینی الهاشمی (ره)
بیست سال پیش نظریه‌ای برای طراحی نظامات اجتماعی طراحی کرده
قبل از او هم شهید صدر (ره)
شخصی مثل دکتر احمد فردید هم نظریه‌ای دارد
این نظریه‌ها رو نیامده‌اند
وارد دستور نشده‌اند
به بحث گذاشته نشده‌اند
تا صحیح و سقیم آن‌ها معلوم شود
تا اگر نادرست‌اند
شما فقیه امروزی
درست آن‌ها را تولید کنی
این‌ها در گنجه‌ها و کتابخانه‌ها خاک می‌خورند
بعضی می‌خوانند
بعضی نمی‌خوانند
بعضی قبول می‌کنند
بعضی نمی‌پذیرند
ولی
هیچ‌کس آن‌ها را به صحنه درگیری علمی وارد نمی‌کند
تا مورد قضاوت علمی قرار بگیرند
این گرفتاری امروز ماست

از این‌که نظریات شما را بخوانم خوشحال خواهم شد
ممنون از لطف شما

در پناه خدا موفق باشید

[ادامه دارد...]

مدتی برایم سؤال شده بود
همین سال اخیر
از وقتی
بحران ساختمان کپتول پیش آمد
در ایالات متحده
قیامی
هر چند کوتاه
ولی
معنادار
هنگامی که برخی مردم قیامی را آغار کردند

این سؤال قبلاً‌ نبود
یادم هست
وقتی ستاره سرخ را از سقف کرملین برداشتند
آن روزها
سؤالی اصلاً پیش نمی‌آمد
مسأله روشن بود
جایگزین یعنی

می‌دانستیم اگر کمونیسم برود
دموکراسی جایگزین است
اگر سوسیالیسم
کاپیتالیسم تحت نام لیبرالیسم
اقتصاد بازار آزاد

این‌بار چطور؟
این‌بار چه می‌شود؟

سؤال من دقیقاً همین بود
ذهنم را مشغول
شاید تحیّر خود مردم ایالات متحده هم همین
جایگزین چه می‌تواند باشد
چه باید باشد؟
حالا اگر دموکراسی و کاپیتالیسم لیبرال برود
نظام سیاسی و اقتصادی
اگر بخواهد فروبپاشد
نتیجه چه؟
چه سیستمی جای آن باید بگذارند؟

مرحوم امام (ره) نسخه داشت
نامه به گورباچف
پیشنهاد اسلام
نیامد
نپذیرفت
حالا چطور؟
آیا نسخه‌ای برای آمریکا هست؟

این جمله از امام (ره) است
در منشور روحانیت:
«اجتهاد مصطلح برای اداره جامعه کافی نیست»
چی؟
کدام؟
کدام اجتهاد؟
همین
همینی که در درس خارج مراجع عظام تقلید هست
امروز
همین
همینی که در رساله‌های عملیه هست
همین
همین فقهی که امروز داریم
همین
این کافی نیست
این کفایت نمی‌کند
این حکومت درست نمی‌کند
این حکومت را اداره نمی‌کند
این جامعه را مدیریت نمی‌تواند
قادر نیست یعنی
کافی نیست یعنی

و این جمله هم از ایشان
در همان منبع:
«حوزه‌ها و روحانیت باید نبض جامعه را همیشه در دست خود داشته باشد»
در چه زمینه‌ای؟
خودشان می‌فرمایند:
«تفکر و نیاز آینده»
آینده؟
چرا آینده؟
به این دلیل:
«همواره چند قدم جلوتر از حوادث، مهیای عکس‌العمل مناسب»
چرا؟
چرا حوزه باید دغدغه آینده را داشته باشد
نظر امام (ره):
«چه بسا شیوه‌های رایج اداره امور مردم در سال‌های آینده تغییر کند و جوامع بشری برای حل مشکلات خود به مسائل جدید اسلام نیاز پیدا کند»
و در ادامه:
«علمای بزرگوار اسلام از هم‌اکنون باید برای این موضوع فکری کنند»

چه زمانی؟
سال 1367
چند وقت پیش؟
دقیقاً 33 سال پیش
باور می‌کنید؟!

اگر علمای ما کمر همّت می‌بستند
این 33 سال را
اگر حوزه آستین بالا می‌زد
بزرگان
اساتید
چه می‌شد؟
امروز نسخه‌ای برای ایالات متحده داشتیم
و هر کشوری مثل آن
نسخه‌ای برای نظام سیاسی
نسخه‌ای برای نظام اقتصادی
لنگ نمی‌ماندند
متحیّر نمی‌ماندیم
خیره نگاه نمی‌کردیم
اقدام می‌کردیم
تبلیغ
می‌رساندیم

استاد حسینی (ره) تلاش کرد
همین بود که همه عمر خود را وقف
فقط گذاشت برای «فقه حکومتی»
راهی که از «اصول فقه احکام حکومتی» می‌گذشت
مرحوم استاد
سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی شیرازی
دو دوره اصول فقه دارد
درس خارج طور
هر کدام نزدیک به 100 جلسه
صدا ضبط شده
نوارها پیاده شده
جزوات هم هست
همه را خواندم
فهرست تهیه کرده
این‌جا هست و این‌جا و این‌جا هم نموداری

اما
با یک گل بهار نشد
نشد و البته که نمی‌شود
همّت جمع نشد
انگیزه‌ها تحریک نشد
قیام عمومی نشد

عزم همگان لازم
این‌طور نمی‌شود
هرگز نشده است
تاریخ گواه آن
دلیل؟
در کلام امام (ره) می‌توان یافت:
«دلش را فقط به هوای اجتهاد و درس خوش کند»
هوای نفس رنگ‌های مختلف دارد
گاهی هوای اجتهاد است
بهانه هم:
«فقط به بهانه درس و بحث مسئولیت نپذیرد»

این‌ها در منشور روحانیت است
این جمله هم هست:
«در پیشگاه خداوند بزرگ یقیناً مؤاخذه می‌شود»
زیرا:
«هرگز فرصت و شرایط بهتر از این را نخواهیم داشت»

تمام منشور روحانیت را تقطیع کردم
تبدیل به یک نمودار
چیزی حذف نکردم
شاید چند واو و نقطه و ویرگول
در همین تعطیلی‌های نوروز
روابط را ملاحظه کرده
این در آمد:





[اندازه بزرگ]

[نمودار کامل با تمام زیرشاخه‌ها]
[فایل Xmind]

«خداوندا توان علما و روحانیت را در خدمت به دین خود افزون نما»

شر را عدمی معنا کرده‌اند+
فلاسفه ما
چرا؟
واضح است
از خیر محض شر صادر نمی‌شود
فاقد شیء چگونه مُعطی آن باشد؟
خلاف خِرد و حکمت

زلزله اگر روی می‌دهد
سیل
ویرانی
توفان و خرابی
عدم است
عدم ثباب زمین
عدم ثبات آب
عدم ثبات هوا
همه شرور این‌طور است
با عدم ِ خیر تعریف می‌شوند

فلاسفه ما
نمی‌توانستند
آثار خردمندانه‌ای لحاظ کنند
برای شر
آن را محض ِ بدی می‌دیدند

استاد حسینی (ره) اما
طور دیگری تعریف می‌کند
او
شر را
بر سبیل حکمت می‌بیند
شر، خیر می‌شود
و وجودی بودن آن
ضرری به خیر محض نمی‌زند
به خالق



از نگاه او
در فلسفه اصالت ولایت
شر عدمی نیست
وجودی‌ست
اما
وجودی که خیری در آن است

پروردگار
انسان را
دارای اختیار خلق کرده است
و لازمه اختیار
این‌که بتواند خیر یا شر اراده کند
آن‌هنگام که انسان خیر را اراده کند
فاعل آن خیر
اراده ربوبی‌ست
امری مشخص و بدون اشکال
اما
هنگامی که شر را اراده کرد
باز هم
فاعل اراده ربوبی‌ست!

این شر
پس از آن‌که خلق شد
به اراده پروردگار
اما به واسطه خواست مخلوق
فشاری در عالم برای مؤمنین ایجاد می‌کند
این فشار امری وجودی‌ست
این فشار
مؤمنین را به تب و تاب می‌اندازد
آن‌ها را در ایمان‌شان راسخ‌تر می‌کند
و فرصت رشد و بالندگی فراهم
انسان‌های مومن در فشار شر است که آزموده می‌شوند
و
خیر فراوان‌تری از عمل آن‌ها بروز می‌کند
این خیر
آثاری فراوان‌تر از شر دارد

بنابراین
برآیند آن شر در این خیر مضمحل شده
نتیجه
خیری فراتر خواهد بود

پس
تمام شرور عالم
در مقصد
هنگامی که جمع جبری خیر و شر را ملاحظه کنیم
خیر خواهد بود
جهت عالم
رو به رشد و تکامل
و شر
ابزاری برای بروز و ظهور خیر
اگر چه نه به نحو اراده استقلالی خدای تعالی
که به واسطه اراده او بر آزادی اراده مخلوقات بر اراده خیر و شر

اصل ِ اختیار خیر محض است
و اگر اجازه شر به اختیار داده نمی‌شد
اصل ِ اختیار نفی می‌شد
نقض غرض می‌شد

در این فلسفه
هم شر وجودی‌ست و هم خیر
هر دو واقعیت‌های دنیای ما
و هر دو
در نتیجه
در کشاکش هم
جهان را به سوی خیر بیشتر پیش می‌برند

نه به معنای این که افراد شرور
درجه پیدا کنند
اجر و قرب
توجیهی شود برای اعمال زشت‌شان
که آن‌ها به واسطه اراده‌شان بر شر
پیوسته سقوط می‌کنند
عقاب می‌شوند و مؤاخذه

اما
آثار فعل آن‌ها
هرگز
نمی‌تواند جهان را از حرکت به سوی رشد باز دارد
بالعکس
پیوسته بر خیر جهان می‌افزاید
که اگر نبود
رشد و تکامل متوقف
یا بسیار کند
مثل وقتی که بازی «دو دوزه» می‌شود
حتی اگر ببری هم بازنده‌ای
بُرد ِ تو همان باخت ِ توست
شرّ اگر چه «هست» ولی در نهایت «بازنده» است
و فلسفه وجود شر «اختیار» است!

نظام اسلامی به مثابه یک تمدن نوین، برای رسیدن به گام دوم خود نیاز به فرصت دارد. زمانی که اندیشه اندیشمندان آن گرد هم آید و عزم ملّی بیافریند، در طراحی ساختارهایی که تا کنون در هیچ کجای عالم وجود نداشته است. ساختارهایی متناسب و ویژه برای این انقلاب با این شعارهای خاصّ و منحصر به فرد. ما باید شعار فرهنگی خود را بیابیم و برای تحقق آن تلاش کنیم.

تسریع حاکمیتی و ضرورت حمایت سیاست از فرهنگ
وقتی ساختارها کفرند، پیش از انقلاب بوده‏اند و پس از آن هم باقی ‏مانده، نمی‏شود که همه چیز را به حال خود رها کرد تا در یک محیط آزاد متحوّل بشود. دست مردم را که رها کنی، در حقیقت به چاه طراحی شده توسط ساختار غربی انداخته‏ای. دنیاپرستی و سرمایه‏محوری آن‏چنان قوی می‏کشد، به دلیل چارچوب‏های مادی نظام اداره کشور، شیوه مونتسکیو * و ماکیاولی **، مگر آزادی کمک به اصلاح می‏کند؟ بیشتر افساد است.
انقلاب سیاسی باید زمینه‏ساز انقلاب فرهنگی باشد. باید با اعمال قدرت، فرهنگ را جهت دهد و همسو کند. گام دوم وقتی جلو می‏افتد که حاکمیت در آن اعمال نفوذ نماید. اگر ساختارهای غربی نیامده بود و ابزارهای شکل‏دهنده رفتار را حاکم نکرده بود، بله، البته که می‏شد رها کرد تا در یک محیط باز، فرهنگ به صورت طبیعی شکل بگیرد و متبلور شود؛ فرهنگ انقلاب اسلامی. ساختارهای جدیدِ متناسب ساخته شود و جای خود را در نظام باز کند. اما، ساختارهای غربی هستند. جامعه باز سمت و سوی مشخصی در همان ساختارها دارد. چنین جامعه بازی قطعاً دشمن دارد و ما باید از دشمنان آن باشیم ***. جامعه باز زمانی برای ما مطلوبیت دارد که ساختارهای غربی محیط آن را نبسته باشند. که امروز بسته‏اند. اصلاح انقلابی اصلاً در چنین جامعه باز و رها شده‏ای محقق نمی‏شود. مکانیزم بازار اجازه عمل را نمی‏دهد. نظام اسلامی نباید مردم و نهادهای مردمی را رها کند و امید داشته باشد تا گام دوم انقلاب به زودی محقق شود.
استاد حسینی الهاشمی (ره) یکی از نخبگانی بود که در دهه‏های نخست انقلاب، شعار انقلاب فرهنگی را با تأسیس «دفتر مجامع مقدماتی فرهنگستان علوم اسلامی قم» *2* بر افراشت. بسیاری از بزرگان نیز روزهای اول با او همراهی کردند. اما به تدریج با دور شدن از عصر طلایی نهضت، ساختارها توجهات را برگرداند و عادی‏سازی اتفاق افتاد و او با شاگردان خود در مؤسسه‏ای که تأسیس کرده بود تنها شد و در سال 1379 هـ ش در اوج همین انزوا بدون هیچ بودجه‏ای که بتواند مسیر انقلاب فرهنگی را ادامه دهد از دنیا رفت.
وقتی در راستای خصوصی‏سازی و کاهش تصدّی‏گری دولت، اصل 44 قانون اساسی *3* بازتعریف می‏شود، به نحوی که بتواند مفرّی برای نظام سرمایه‏داری شود، این نحوه رهاسازی به نفع مردم‏سالاری نیست. اگر چه ذیل نام مردم‏سالاری درج شده باشد. «آتش به اختیار» *4* واگذاری نهادها به دست مردم است. مسئولین است. متخصین و نخبگان است. سپردن وضعیت کشور به مکانیزم تعادلی بازار. وقتی ساختارها با دست نامرئی اسمیت بسته شده‏اند، پیش از انقلاب، جهت را می‏رباید و دسته‏بندی‏ها را طوری شکل می‏دهد که از درون همین آدم‏های خوب، بدترین‏ها رشد کنند و جایگیری کرده، این بار انقلاب را بربایند.
همه ما بازی خوردیم. نخبگان ما هم بازی خوردند. ساختارهای غربی موجود در اداره کشور ما را بازی دادند. گمان کردیم برای این‏که مردمی باشیم، برای این‏که بخش خصوصی بدرخشد و موفق شود، باید آدام اسمیتی عمل کنیم و مدام به سمت رهاسازی و آزادسازی برویم. خیال کردیم دست نامرئی آدام اسمیت به ما هم چون غرب خدمت خواهد کرد. غافل از این‏که نه تنها غرب خودش در دوره کینز به ضرورت دخالت‏های دولتی رسید، فراتر از آن، این ساختار در مسیر دنیاپرستی و رونق ربا عمل می‏کند و جامعه ما و انقلاب ما اساساً دینی‏ست و نمی‏خواستیم و نمی‏خواهیم به آن‏سو سرازیر شود. ما هر چه دست بازار را باز بگذاریم، مکانیزم آن «علیه» ما عمل می‏کند، نه «له» ما.
حاکمیت باید رسماً و علناً از انقلاب فرهنگی در تولید ساختارهای جدید حمایت کند، پول خرج کند و بودجه تخصیص بدهد و در برابر چشم همگان، نخبگان را جمع کرده و ناگزیر به فکر در این موضوع نماید. این راه سرعت دادن به انقلاب فرهنگی‏ست، گام دومی *5* که همه ما انتظار آن را می‏کشیم.

-------------------------------------
*  شارل-لوئی دو سکوندا (به فرانسوی: Charles-Louis de Secondat) یا بارون دو مونتسکیو (به فرانسوی: Baron de Montesquieu)، یکی از متفکران سیاسی فرانسه در عصر روشنگری که در سال 1689 در بوردو از شهرهای فرانسه زاده شد. به پژوهش‏های علمی، تاریخی و حقوقی توجه ویژه داشت و چون از وضع آن زمان کشور نا خرسند بود با نام مستعار کتابی زیر عنوان نامه‏های ایرانی منتشر ساخت و چون مورد توجه واقع گشت به عضویت فرهنگستان فرانسه برگزیده شد. رفته رفته دست از دادستانی کشید و به تدوین اثر نام‏آور خویش، روح القوانین پرداخت، این کتاب با اقبال عمومی روبرو شد و بعدها نیز از مضامین آن در اداره کشورها و دولت‏ها بهره بسیاری گرفته شد. نظریه سه بخشی (به انگلیسی: Tripartite) منسوب به شارل دو مونتسکیو فیلسوف سیاسی قرن 18 میلادی می‏باشد. مونتسکیو تفکیک قوای سیاسی کشور را در قالب قوای مقننه، مجریه و یک قوه قضائیه تعریف کرده‏است. رویکرد مونتسکیو پرهیز از حکومتی است که بیش از اندازه در دستان یک پادشاه یا مانند آن متمرکز شده باشد. نظام سه بخشی تفکیک قوای مطلق تلقی می‏شود.
**  نیکولو دی برناردو دِ ماکیاولی (به ایتالیایی: Niccolò di Bernardo dei Machiavelli) فیلسوف سیاسی، شاعر، مورخ و نمایشنامه‏نویس مشهور ایتالیایی در 3 مه 1469 در فلورانس ایتالیا به دنیا آمد و در 21 ژوئن 1527 درگذشت. فرضیه ماکیاولی این بود که هدف مهم دولت پایداری و قدرتمند بودن است. از دیدگاه او، وجود دولت و دستیابی ان به قدرت خود هدف به‏شمار می‏رفت. مصلحت دولت از همه چیز برتر است. این بالاترین خیری است که ماکیاولی دست به دامان آن می‏شود، و از آن هیچ گریزی نیست. وی معتقد بود که دولت تنها موجود قانونی است که مستحق قانون گذاری و اجرای قانون است. دولت موفق، دولتی است که فکر کند بر جنگلی حاکم است که هر کس از زور و حیله بیشتری برخوردار باشد پیروز می‏شود. از نظر وی دولت میل به گسترش و توسعه طلبی دارد. اساس نظریه سیاسی وی بر بدبینی او نسبت به انسانها استوار است. به نظر ماکیاولی، انسانها بالطبع پلیدند و به همین سبب نیاز به نظام‏های سیاسی هماهنگ و با ثبات دارند تا بتوانند به صورت اجتماعی زندگی کنند.
***  اشاره به کتاب «جامعه باز و دشمنان آن»، جامعه باز و دشمنان آن (به انگلیسی: The Open Society and Its Enemies) نام کتابی است از کارل پوپر (1902-1994) فیلسوف انگلیسی اتریشی تبار، که در 1945 انتشار یافت. به نظر پوپر در این کتاب، افلاطون و هگل و کارل مارکس دشمنان جامعه بازند و وی آن‏ها را به نقد می‏کشد.
*2*  فرهنگستان علوم اسلامی قم، موسسه‏ای علمی، پژوهشی و مذهبی است که بعد از انقلاب توسط سید منیرالدین حسینی الهاشمی در شهر قم تأسیس شد. این مؤسسه در زمینه نظریه‏پردازی در تولید علم دینی فعال است و تاکنون ایده‏های جدیدی را در این زمینه طرح کرده‏است. بعد از مرگ سید منیرالدین حسینی الهاشمی در سال 1379 سید محمدمهدی میرباقری مسئولیت این فرهنگستان را عهده‏دار است.
*3*  اصل 43قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به بیان رهنمودهای کلی و دیدگاه‏های و انتظارات از اقتصاد در جمهوری اسلامی پرداخته‏است و اصل 44 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به بیان ساختار اقتصاد کشور از دید حقوقی. در این اصل تأکید شده که بنیان اقتصاد ایران دولتی است و فعالیت بخش خصوصی به‏عنوان مکمل و پایین دست پذیرفته می‏شود. به استناد این دو اصل بخش عظیمی از کارخانجات، شرکت‏ها و املاک پس از انقلاب 57 مصادره شده بود. این دو اصل در بازنگری قانون اساسی در سال 68نیز تغییری نکرد. آیت الله خامنه‏ای در خرداد سال 84طی ابلاغیه‏ای در این اصل تجدید نظر کرد و فعالیت بخش خصوصی را در بخش‏های بالادستی و بنیانی اقتصاد مجاز شمرد. وی سال بعد بند "ج" این ابلاغیه را که مربوط به واگذاری بخش‏های کلان اقتصاد ایران به بخش خصوصی بود را نیز به دولت ابلاغ کرد.
*4*  رهبر انقلاب در دیدار رمضانی سال 1396 با دانشجویان، آن‏ها را به تلاش جدی و همه‏جانبه برای غلبه دادن گفتمان انقلاب در دانشگاه توصیه نمودند. ایشان در ضمن این بحث فرمودند: «من به همه‏ی آن هسته‏های فکری و عملی جهادی، فکری، فرهنگی در سرتاسر کشور مرتّباً میگویم: هرکدام کار کنید؛ مستقل و به‏قول میدان جنگ، آتش‏به‏اختیار.»
*5*  گام دوم انقلاب بیانیه‏ای است که از سوی رهبر جمهوری اسلامی ایران، سید علی خامنه‏ای به مناسبت چهلمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی صادر گردیده‏است و در آن برای استمرار راه انقلاب اسلامی به تبیین دستاوردهای چهل سال گذشته می‏پردازد. او در این بیانیه با هدف «جهاد بزرگ برای ساختن ایران اسلامی بزرگ» توصیه‏هایی ارائه می‏دهد. در این بیانیه سید علی خامنه‏ای، ملت ایران، به ویژه جوانان را مورد خطاب قرار می‏دهد و به توضیح و روشن کردن مسئله‏ برداشتن «گام دوم» به سوی آرمان‏های انقلاب اسلامی در 7 فصل می‏پردازد.


[ادامه دارد...]

تقدّم امدادی کفر بر ایمان و هُلِش بر کِشِش
مسیر رشد انسان‏های مؤمن آسان نبوده است. حضور همیشگی و دائم کفار و منافقین دوشادوش جامعه مؤمنین، همواره دشواری‏هایی را برای آنان در طول تاریخ ایجاد کرده است. خصوص این‏که خداوند وعده فرموده که کفار را نیز «امداد» کرده و یاری می‏رساند؛ «کُلًّا نُّمِدُّ هَـؤُلاءِ وَهَـؤُلاءِ مِنْ عَطَاءِ رَبِّکَ وَمَا کَانَ عَطَاءُ رَبِّکَ مَحْظُورًا» (إسراء:20) هر یک از دو گروه دنیا طلب و آخرت خواه را [در این دنیا] از عطای پروردگارت یاری دهیم، وعطای پروردگارت [در این دنیا از کسی] ممنوع شدنی نیست. (ترجمه انصاریان)
مرحوم استاد حسینی الهاشمی *، سیدمنیرالدین، فرزند آقاسیدنورالدین شیرازی، مؤسّس «دفتر مجامع مقدماتی فرهنگستان علوم اسلامی قم»، نظریه‏ای تاریخی ارائه کرده‏اند مبنی بر «تقدّم امدادی کفّار». این نظریه بر آن است تا با تفسیر رویدادهای تاریخی ادیان ابراهیمی نشان دهد همواره امداد کفار یک قدم جلوتر از امداد مؤمنین روی داده است و دلایلی برای آن وجود دارد. نخست استیصال کفار در مقابل جامعه مؤمنین است که چون توانایی مقابله ندارند، در زمانی که جامعه در وضعیت ثبات و اقتدار است، ناگزیر به تلاش بیشتر شده و شب و روز خود را صرف یافتن راه‏های ضربه زدن می‏کنند. خداوند این تلاش‏ها را بدون پاسخ نگذاشته و حسب سنّت دائمی خود، آن‏ها را در دست‏یابی به دنیایی قوی‏تر و ثروتمندتر یاری می‏کند. هدف پروردگار از یاری‏رسانی کفار اگر چه از یک‏سو بازگشت به عدالت ربوبی دارد تا تلاش‏ها را بی‏پاداش نگذارد و پاداش آن‏ها را هم برای آخرت باقی نگذارد، اما هدف اصلی، به‏کارگیری آن به مثابه یک عامل فشار است. عامل فشاری به مؤمنین جهت حرکت و پیشرفت و رشد. مهم‏ترین علّتِ فرصت دادن به ابلیس و اعوان او، درگیر کردن مؤمنین با چالش‏های ایمانی در راستای ارتقاء و رشد ایمان آن‏هاست.
یکی از آفت‏هایی که هر فرد مؤمن را تهدید می‏کند تنبلی در ایمان است. انسان‏های دین‏دار به دلیل اتکال به خداوند متعال اندک‏اندک دچار آسیب کم‏کاری می‏شوند. به روند تغییرات تاریخ که بنگریم، در هر دوره‏ای که جامعه به دلیل ایمان خود از نعمت‏های فراوان پروردگار بهره‏مند شده است، دیری نپاییده که گرفتار غرور ایمانی شده و از حرکت و پیشرفت باز مانده است. این نشان می‏دهد که دعوت‏های انبیاء برای حفظ پیشرفت پایدار و دائمی بشر کفایت نمی‏کند و این کشش در زمان‏هایی نیاز به هل دادن هم دارد. در حقیقت تا «نیاز» به دعوت انبیاء در بشر پیدا نشود، انگیزه کافی برای «پذیرش» دعوت در آن‏ها آشکار نمی‏گردد.
این نظریه با تحلیل پدیده‏های تاریخی نشان می‏دهد ما با حرکتی سینوسی در رشد ایمانی بشر مواجه هستیم. هر گاه از سرعت این رشد کاسته شده، امداد الهی شامل کفار بوده و بر قدرت‏های مادی آن‏ها افزوده است. افزایش قدرت کفار عاملی می‏شود برای فشار به مؤمنین تا بر تلاش مؤمنانه خود بیافزایند و در دوره تاریخی بعد، عرصه‏ای جدید در ایمان را رقم زده و تحصیل کنند. این‏گونه بوده که جامعه الهی گام به گام ارتقاء یافته و توانسته قله‏های جدیدی در ایمان و اخلاق کسب کند و با همین شیوه به نقطه‏ای که امروز در آن به سر می‏بریم رسیده است.

نوزایی؛ تولّد توانمندی در مدیریت ساختاری
اما امروز در چه مرحله‏ای از این حرکت هستیم؟ تمدن کفر جلوتر است یا ایمان؟ از حدود هفتصد سال پیش، رویدادهایی متوالی و پی‏درپی در اروپا آغاز شد که به تدریج تحوّلات بزرگی را در شیوه اداره جوامع رقم زد. این دوره را عصر «رنسانس» ** یا «نوزایی» نامیدند.
فارغ از مبانی اقتصادی، سیاسی و فرهنگی این جریان که به نوزایی انجامید، آن‏چه دنیای کفر به دست آورد، قدرت مدیریت «ساختارها» به جای «افراد» بود. در نظام‏هایی که امروزه و پس از رنسانس آن‏ها را «سنّتی» می‏نامند جامعه در تبعیّت از «فرد» عمل می‏کند و همواره شخصی به عنوان شاه یا امپراتور تصمیم‏گیری را در تمام عرصه‏های سیاسی و فرهنگی و اقتصادی شخصاً و برأسه بر عهده دارد. اما وقتی ساختارها مدیریت جامعه را بر عهده می‏گیرند، اختیارات فرد مزبور مقیّد شده و قدرت تصمیم‏گیری در میان جمع کثیری از مدیران توزیع می‏شود، تا جایی‏که یک مدیر خُرد در کوچک‏ترین بخش دولت نیز کاملاً مستقل می‏تواند در حوزه مسئولیت‏های خود تصمیم بگیرد و اختیار داشته باشد.
این قدرت بزرگی بود. این قدرت را بشر تا پیش از این نداشت. همواره و در طول زمان همیشه افراد در تصمیمات خود مطلق عمل می‏کردند، ساختار نمی‏توانست اختیار آن‏ها را قید بزند. اما پس از این دوره، قدرت «عقل جمعی» در تصمیم‏گیری به طرز شگفتی مدیریت جوامع را متحوّل کرد. این شیوه تصمیم‏گیری تخصص‏های بسیاری را درگیر تولید «تصمیم»‏ در نظام می‏کند که در کُنشی همسو «کیفیّت» و «سرعت» تصمیم‏گیری را بالا برده، موفقیت‏های اجتماعی را به صورت تصاعدی افزایش می‏دهد.
این - اساساً تغییر مقیاس- را «آلوین تافلر» در کتاب «جابه‏جایی در قدرت» *** توضیح داده و با مثالی ساده نشان می‏دهد که در عصر اطلاعات حتی یک منشی و دفتردار نیز مسئولیت بخش مهمی از تصمیمات مدیریتی را بر عهده دارد.
امروز به جای آن‏که یک فرعون، یک چنگیز، یک هیتلر، یک موسولینی و امثال آن‏ها بیایند و در مقابل دعوت حق ایستادگی کرده و مردم را به بردگی و استثمار کشیده، کشتار کنند، کفار توانسته‏اند ساختاری بسازند، مجموعه‏ای منسجم از قوانین اجتماعی که همان کار را انجام می‏دهد، بدون آن‏که نیازی به چنین رهبران مستکبری داشته باشد. نظام بانکی، نظام تولید، نظام توزیع، نظامی که الگوی مصرف را از طریق فاصله طبقاتی و نیازسازی رسانه‏ای کنترل می‏کند، همه این ساختارهای پیچیده، امروزه جایگزین افراد در ایجاد انحراف از مسیر حق و عدالت شده‏اند، به نحوی که آدم‏ها می‏آیند و می‏روند، اما تغییری در سمت و سوی حرکت دستگاه کفر پدید نمی‏آید و نظام باطل روزبه‏روز در باورهای خود غلیظ‏تر و شدیدتر و در حرکت خود سریع‏تر می‏گردد.

شیوه هم‏مسیری بشر؛ وحدت رهبر یا وحدت رهبری؛ پایانی بر بعثت انبیاء
انتظار انبیاء الهی از بشر چه بوده است؟ آیا آن‏ها تلاش می‏کرده‏اند با وحدت «رهبر» جامعه را یکپارچه کرده و هدایت نمایند؟ یا راهی می‏جستند تا «نظام رهبری» اجتماعی را به وحدت برسانند؟
وقتی به تاریخ انبیاء می‏نگریم و حوادث دوران‏های متوالی را بر می‏رسیم، به وضوح می‏بینیم که پس از اتمام مأموریت و رسالت هر نبی، زمان زیادی طول نمی‏کشید تا انحراف بر همه غلبه کند و جز اندکی، همگان راه باطل را برگزینند. بر همین سبیل بوده که پیوسته نبی پس از نبی مبعوث می‏شد و امّت بر اساس داشتن یک «رهبر» واحد همسو می‏شدند و مسیر حق را طی می‏کردند. اما آیا این روال و جریانی بود که مطلوبیت داشته است؟
اگر اراده و مشیّت الهی این بود که همواره جوامع از طریق «فرد» به وحدت رسیده و همسو شوند، نباید سلسله انبیاء را ختم می‏کرد و به جریان تاریخی بعثت پایان می‏داد. اصرار فراوانی که رسول خاتم (ص) در مدیریت جامعه اسلامی بر مشاوره داشت، گویی آموزشی برای آینده مؤمنین بود، تا فرا بگیرند آن‏چه یکپارچگی نظام اسلامی را باید حفظ کند، «ساختار واحد» است و نه «فرد واحد».
با رحلت رسول مکرّم اسلام (ع) ارتباط بشریت با وحی رسماً متوقف شد و این چه معنایی می‏تواند برای ما داشته باشد؟ یعنی تمام آن‏چه از حضرت خاتم الأنبیاء (ص) و جانشیان بر حق ایشان (ع) فرا گرفته‏ایم، کافیست تا بتواند جامعه اسلامی را حفظ نماید و رشد دهد تا آماده حضور آخرین ولی الهی (عج) گردد.

-------------------------------
*  سید منیرالدین حسینی الهاشمی فرزند سید نورالدین حسینی شیرازی در تاریخ 20/8/1324 (از مراجع دینی سرشناس شیعه که مرجعیت او در استانهای جنوبی بود) در شیراز متولد شد. سید منیرالدین تنها 12 سال داشت که پدر در سال 1335 درگذشت. ا صدور دستور انقلاب فرهنگی از سوی سید روح‏الله خمینی محور فعالیتهای او برای تأسیس یک آکادمی برای علوم اسلامی، آغاز شد. او در ابتدا مجامعی را در دانشگاه‏های بزرگ کشور برگزار کرد و تعدادی از اساتید را جذب اندیشه خود کرد. سپس در سال 1362 دفتر مجامع مقدماتی فرهنگستان علوم اسلامی را بنیان نهاد تا به تولید مقدمات علوم اسلامی بپردازند. او در نهایت موفق شد در پایان دهه 60 اندیشه فلسفی جدیدی با عنوان «فلسفه نظام فاعلیت» بنیان نهد و تا اسفند 1379 که در سن 57 سالگی درگذشت، نیز گام ضروری دوم اندیشه خود، یعنی بنیانگذاری روشهایی برای تولید علم بر اساس این فلسفه جدید التاسیس را به سرانجام برساند.
**  رنسانس (به فرانسوی: Renaissance) یا دوره‏ نوزایی یا دوره‏ نوزایش یا دوره تجدید حیات، جنبش فرهنگی مهمی بود که آغازگر دورانی از انقلاب علمی و اصلاحات مذهبی و پیشرفت هنری در اروپا شد. دوران نوزایش، دوران‏گذار بین سده‏های میانه (قرون وسطی) و دوران جدید است. آغاز دوره‏ نو زایش را در سده‏ 14 میلادی در شمال ایتالیا می‏دانند. این جنبش در سده‏ 15 میلادی، شمال اروپا را نیز فراگرفت. رنسانس، یک تحول 300ساله است که از فلورانس در ایتالیا آغاز شد و به عصر روشنگری در اروپا انجامید.
***  جابه‏جایی در قدرت، الوین تافلر، ترجمه شهیندخت خوارزمی، نشر نو


[ادامه دارد...]

چهارشنبه 103 آذر 28

امروز:  بازدید

دیروز:  بازدید

کل:  بازدید