سیده مریم - شاید سخن حق

این آگهی ارتباطی با نویسنده وبلاگ ندارد!

ستمکار را چنین سوگند دهید ، اگر بایدش سوگند دادن : که او از حول و قوت خدا بیزار است ، چه او اگر به دروغ چنین سوگندى خورد در کیفرش شتاب شود ، و اگر سوگند خورد به خدایى که جز او خدایى نیست در کیفرش تعجیل نبایست چه او خدا را یگانه دانست . [نهج البلاغه]

تازه‌نوشته‌ها

آخرین فعالیت‌ها

مجموعه‌نوشته‌ها

فرزندانم

اتحادیه مستقل خبرنگاران

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
همکاری گروهی +	یکشنبه 96 آبان 28 - 5:7 عصر
گیر داده بیا والیبال بازی کنیم - نه دخترم! من وقت ندارم. چرا با سیداحمد بازی نمی‌کنی؟! دعوایشان می‌شود سیداحمد والیبال دوست ندارد شل و ول بازی می‌کند دل به کار نمی‌دهد فوتبال می‌خواهد سیدمرتضی هم که اصلاً هیچکدام با ساختمان و آجربازی سرگرم به شکایت آمدند سیداحمد و مریم چند دقیقه که از بازی‌شان گذشت باید چه می‌کردم؟! نطقی را آغاز نمودم چند دقیقه و الآن دقیقاً همین الآن رفتند و دوباره با هم بازی می‌کنند پس از این‌که از هم عذرخواهی کردند می‌خواهید بدانید چه گفتم؟! چهره در هم کشیدم حالت تأسف گرفتم غمی عمیق در گره ابروانم انداختم و قصه آغازیدم: عجب... درسته... حالا می‌فهمم بدبختی ملّت ما از چیست [تعجب کرده‌اند در سکوت و شگفتی حواس‌ها جمع و گوش می‌کنند در همان حالی که ایستاده‌اند] راستش بچه‌ها یک روزی وقتی تاریخ را می‌خواندم خیلی متأسف بودم برای گذشته‌مان این‌که انگلیسی‌ها بر ما مسلط شدند و چه بلاها که سرمان نیاوردند آن روزها فکر کردم فهمیدم علّت پیروزی آن‌ها چیزی بود که ما نداشتیم چیزی که خودشان Team working می‌نامیدند [سکوت‌شان عمیق‌تر شده از ته چهره‌شان پرسشی نمایان شد] یعنی کار ِ گروهی من فهمیدم این‌که ما نمی‌توانستیم کار گروهی نماییم با هم همکاری کنیم یعنی ولی آن‌ها می‌توانستند پنج‌تایشان اگر می‌آمدند در کشور ما تمام امورات ما را تحت سلطه می‌گرفتند چون به خاطر منافع مشترکشان با هم کنار می‌آمدند ولی ما با این همه جمعیت به خاطر منافع فردی و شخصی خودمان حاضر به همکاری با هم نبودیم بعدتر وقتی مسئولیت‌هایی پیدا کردم تلاش کردم کار گروهی را تجربه کنم ولی نه خود توانستم و نه میان کارمندانم هیچ‌یک نمی‌توانستند با هم کار کنند و من فکر کردم و فکر خیال کردم مسأله در تربیت دوران کودکی ماست هر کدام از ما را یک «شاه» تربیت کرده بودند ما یاد گرفته بودیم مسلط باشیم زور بگوییم و قدرت‌مدار اگر رئیس بودیم همه باید مطیع ما می‌بودند مشورت را برنمی‌تابیدیم چه برسد به نقد و اگر کارمند می‌شدیم اطاعت محض می‌کردیم و حتی اگر لوله‌گذارمان نمی‌آمد بدون توجه به محصول و نتیجه کار می‌کندیم و پر می‌کردیم می‌گفتیم به ما چه که رئیس‌مان اشتباه کرده است! پس... تصمیم گرفتم تجربه کنم گفتم فرزندانم را جور دیگر تربیت می‌کنم که کار گروهی بلد باشند انگلیسی بار بیایند انگلیسی‌تر از انگلیسی‌ها حتی که دیگر زیر بار سلطه نرویم اما... الآن فهمیدم که اشتباه کردم چند وقتی‌ست که هر چه تلاش می‌کنم می‌بینم شما نمی‌توانید همکاری کنید حاضر نیستید سر منافع مشترک‌تان از منافع فردی‌تان کوتاه بیایید [جایش بود مثال بزنم چند دقیقه صحبت من و سکوت آنان... شاید مطلب پیچده بوده] مثلاً در والیبال من محتاج طرف مقابل هستم برای بازی او هم محتاج من پس حالا اگر دستش کج است نباید گیر بدهم تا به نیازم برسم او هم اگر دید پای من چلاق است نباید به رویم بیاورد زیرا به من محتاج است حالا یک کم کمتر و بیشتر ضعیف‌تر و قوی‌تر من و او باید به خاطر منافع مشترک‌مان کمی از منافع فردی خود کوتاه بیاییم همکاری در نقطه وسط شکل می‌گیرد وقتی من و او از جایگاه خود حرکت کنیم و خارج شویم از برج عاج خود پایین بیاییم! این‌جا که رسید برآشفتند مریم بود که ابتدا عذرخواهی کرد و بعد سیداحمد از مریم خندیدند گفتند ما می‌رویم تا همکاری کنیم تا کار گروهی انجام دهیم و الآن حدود پانزده دقیقه است که صدای والیبال‌شان می‌آید با صدای قهقهه و خنده‌شان و من امیدوار انگار می‌شود نسل آینده را انگلیسی تربیت کرد البته از این نظر که قادر به کار گروهی باشند تا دیگربار کفار بر ما مسلط نشوند و بر جان و مال و ناموس ما حکم نرانند و امیرکبیرمان را تیغ نکشند مسئولی که در سه سال کشور ما را از ذیل به صدر آورده بود کشتند و دوباره کشور را به زیر کشیدند کفار باز هم خواهند کشت اگر بتوانند اگر ما نتوانیم با هم کار نماییم کار گروهی تیم وُرکینگ یعنی از هر جناح و گروهی که باشیم چپ یا راست اصول‌گرا یا اصلاح‌طلب امنیت ملّی منفعت مشترک همه ماست پیرو هر دین و آیین و کیش و مذهبی که باشیم! پ.ن. الآن دنبال سیدمرتضی آمدند او را هم بردند آجربازی‌هایش را رها کرد و رفت سیداحمد به او گفت بیا وسطی بازی کنیم به روش همکاری و کار گروهی! باور کنید همین را گفت همین الآن! :) برچسب‌های مرتبط با این نوشته: عکس 362 - فرزند 535 - سیده مریم 281 - سید احمد 274 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
نان خانگی +	یکشنبه 96 آبان 21 - 6:59 عصر
هر سال این بساط را داریم پارسال گفت حلوا درست کن سال قبل نان شیرمال سال قبل‌تر ژله خلاصه تا جایی که یادم هست هر سال همین بساط است کلاً مدارس دخترانه این فرق مهم را دارند سر هر مناسبتی که می‌شود یک روز روز جهانی تخم‌مرغ می‌شود یک روز نذری یک روز حلوا حتی یک بار شده بود مسابقه آشپزی راه انداخته بودند که مادرها غذا بپزند و شرکت کنند! :) فارغ از بد یا خوب بودن بدون هیچ قضاوتی دردسری‌ست برای خودش نه منظور وقتی که می‌گیرد که چیز مهمی نیست بیشتر رقابتی که پدید می‌آورد نه بین کودکان که بیشتر بین مادران! دفعه قبل که حلواپزان راه انداخته بودند هر مادری یک حلوایی پخته من هم پختم روغنش را زیاد کردم و آرد را بیشتر سرخ زعفران هم عجب چیزی شد تعریف که می‌کرد می‌گفت همه بچه‌های کلاس خوششان آمده بیشتر از آن‌چه سایرین آورده بودند! درباره‌اش قبلاً این‌جا نوشتم امسال که گفت نان بپز تا ببرد مدرسه و پُزش را بدهد تصمیم گرفتم درگیرش کنم گفتم فقط خمیرش باقی با خودت قبول کرد و من خمیر را گرفتم آماده که شد یادش دادم لوله کند و بپیچد شکل گل و رومالی از زرده تخم‌مرغ پخت و به مدرسه برد گفتم افتخارش با توست این‌بار می‌توانی بگویی خودم درست کردم و واقعاً کار خودت است و این خیلی ارزشمندتر چیزی برنگشت هر چه برد تمام شد فقط یک دانه نگهداشتم پیش از آن‌که ببرد تا با پسرها دور هم بخوریم زنجفیل در خمیرش ریختم عجب عطر و طعمی به نان داد! کاش به جای این‌که مادرها را درگیر پخت و پز کنند از کودکان می‌خواستند تا خودشان تهیه نمایند در تمام جشن‌ها و مسابقاتشان این‌طور منطقی‌تر است و البته مفیدتر یا مادرها خودشان می‌فهمیدند و کار را به دست خودشان می‌سپردند بلکه انگیزه شود دختران‌مان آشپزی یاد بگیرند! برچسب‌های مرتبط با این نوشته: فرزند 535 - آشپزی 93 - آموزش 28 - سیده مریم 281 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
کوبیده +	شنبه 96 آبان 20 - 3:0 عصر
در برنامه غذایی برنامه‌ای که سال‌هاست مبنای تغذیه ماست که به دیوار آشپزخانه نصب است همین برنامه‌ای که یک‌بار هم درباره‌اش صحبت کردم این‌جا یعنی در این برنامه یکی از غذاهای پنجشنبه کباب است پیش‌ترها بیشتر بال مرغ می‌گرفتم گاهی در حیاط و روی منقل و بیشتر در آشپزخانه و با اجاق گاز دو سه هفته یک‌بار نوبتش می‌شد این‌بار اما مریم کوبیده طلب کرد گفت نمی‌شود کباب کوبیده بگیریم این‌بار؟ گفتم: چرا بگیریم، خودم درست می‌کنم! - بلدی مگه؟! بله دختر گلم! و قصه‌ای برایش تعریف کردم این‌که یک روزی مجبورم کرده بودند مدام کباب بخرم آن روزهایی که تحت استثمار بودم امپریالیسمی که بر زندگی‌مان حاکم بود قدرت استکباری حاکمان ِ زن فرهنگی که در جامعه‌مان رواج دارد این‌که حرف آخر را مرد باید بزند که بگوید: «چشم» در آن روزهای سیاه و تلخ می‌گفتند: «باید»! و چون خرجش به دخل‌مان نمی‌خورد چنین شد که این منقل گازی را خریدم سیخ پهن نیز و خودم کباب کوبیده درست کردن را تمرین کردم و یاد گرفتم... - چشم دخترم، فردا کوبیده براتون درست می‌کنم! مدت‌ها بود درست نکرده بودم پس از سال‌ها خوب در آمد بهتر از گذشته و راضی بودند همه‌شان! :) خاطره صدها بار بیشتر از هر نصیحتی توصیه و وعظی اثر می‌گذارد بر کودکان نیاز نیست دستور بدهی امر کنی نهی کنی کافی‌ست بدی‌های گذشتگان را بگویی خودشان می‌فهمند که ترک باید و خوبی‌ها را نشان دهی تا بفهمند کجا عمل لازم با خاطرات و حکایات خصوصاً اگر برای خودت اتفاق افتاده باشد... بچه‌ها با خاطرات ما توازن اجتماعی دنیا را می‌یابند و درک می‌کنند یاد می‌گیرند که چطور رفتار کنند تا ضرر نکنند! برچسب‌های مرتبط با این نوشته: عکس 362 - فرزند 535 - آشپزی 93 - سیده مریم 281 - سید احمد 274 - سید مرتضی 271 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
انحراف آموزش +	سه شنبه 96 آبان 16 - 6:0 صبح
پارچه نمدی ریش‌ریش نمی‌شود مهم‌ترین خوبی‌اش همین که مناسب شده برای کودکان برای کاردستی‌های کوچک برای کارهایی که نمی‌توان دوردوزی کرد از پارسال مقداری خریده بودم رنگ‌های مختلف اوایل سخت چند کار انجام دادم تا یاد بگیرند اما امسال... این را خودش ساخته حتی طراحی خودش کشیده خودش بریده خودش پنبه از جعبه کمک‌های اولیه برداشته خودش پر کرده خودش هم دوخته چشم و ابرو و دهان هم با نخ همین چند روز پیش وقتی من دیدم کامل بود! دیگر از من اجازه نمی‌خواهد مجوّز دائم دارد برای استفاده از چرخ دوخت خرگوشش را هم با چرخ انجام داده از تابستان که مفصّل تمرین کرد دوخت‌های بسیار دیگر اجازه یافت هر وقت خواست استفاده کند بی‌نیاز از یاری سوزن عوض می‌کند و ماسوره پر نخ تعویض چیزی کم و کسر ندارد این دختر عزیز و دردانه من! :) گاهی از خودم می‌پرسم اگر به جای این همه حفظیات در مدرسه معلم از روز اول ابتدایی در کنار آموزش الفبا مهارت‌هایی این‌چنین را آموزش می‌داد اگر دخترانمان کار با چرخ خیاطی را و پسرانمان کار با اره و میخ و چکش و سمباده را در همان دوره ابتدایی می‌آموختند آیا امروز با این‌همه لیسانسیه بیکار مواجه می‌شدیم؟! اصلاً دیگر چه کسی دنبال دانشگاه و مدرک آن می‌رفت؟! برچسب‌های مرتبط با این نوشته: عکس 362 - فرزند 535 - سیده مریم 281 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
نه به اجنبی +	یکشنبه 96 آبان 14 - 4:0 عصر
ما تغییر کرده‌ایم خیلی زیاد قبل‌ترها جور دیگر لباس می‌پوشیدیم جور دیگر کلاه جور دیگر غذا جور دیگر زندگی اصلاً حتی خانه‌ها هم متفاوت بچه‌ها حق دارند بدانند چه بلایی سر فرهنگ ما آورد استعمار بریتانیا نفوذ و سلطه غربی‌ها باید تجربه کنند ببینند این‌که چطور لباس می‌پوشیدیم چطور زندگی می‌کردیم در چه خانه‌هایی یک خانه قدیمی در شهر قم هم از عماریاسر راه دارد هم خیابان ارم در کوچه‌هایی باریک با بچه‌ها رفتیم حیاط و حوض را دیدند درها و دیوارها ورودی خانه و پله‌ها این‌که اتاق‌ها چطور دورتادور حیاط بنا شده شیشه‌های رنگی و چگونگی زندگی همه را برایشان توضیح دادم گذشته هویت می‌دهد هویت ثبات که متزلزل نشود انسان با دیدن سبک زندگی مدرن در آن سوی دنیا که بداند دشمن چه کرده و چطور بر زندگی ما مسلط شده عبرت بگیرد آینده را زیر سایه اجنبی نجوید! برچسب‌های مرتبط با این نوشته: عکس 362 - فرزند 535 - سیده مریم 281 - سید احمد 274 - سید مرتضی 271 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظر دهید!

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
مافین یا کیک یزدی؟ +	شنبه 96 آبان 13 - 9:0 صبح
تازگی این اسم در آمده قبلاً کیک یزدی می‌گفتیم مدتی‌ست مافین می‌گویند گاهی هم شنیده‌ام کیک فنجانی! رسانه است دیگر هر روز یک اسم جدید از غرب ترجمه می‌کنند یا بدون ترجمه! معمولاً کیک را در قالب بزرگ می‌ریختند کیک‌هایی که بچه‌ها دیگر یاد گرفته‌اند خودشان بپزند فقط کار با فر است که همچنان در انحصار من مانده آن نیز معلوم نیست تا کی بماند! هر کدام نوبت گرفته گاهی به تنهایی می‌پزند مانند این دو نمونه: این‌بار اما تصمیم مریم این‌که در قالب‌های کوچک بریزیم و پذیرفته قرار شد تزیین هر دو کیک بر عهده یک نفر دو چتر آبی را سیداحمد تزیین کرده و چتر زرد دار را مریم باقی هم بدون چتر مانده‌اند! :) کیک را می‌شود از بیرون خرید شاید حتی ارزان‌تر هم تمام شود خصوصاً در محله ما که قنادی‌مان با ده هزار تومان یک کیک خامه‌ای زیبا تحویلت می‌دهد! اما تجربه در منزل بودن در کنار هم همکاری کردن درک این‌که «خودمان می‌توانیم» اعتماد به قابلیت‌های خانواده اصلاً خیلی مهم است که کودکان توانستن را بیاموزند تولید را نشوند انسانی شهری و مدرن بی‌مصرف و پرمصرف مدام اهل خریدن و از تولید دیگران بهره بردن چیزی که در جامعه امروز فراوان شده و آسیب اقتصادی آن به بحران رسیده! جامعه فردا را کودکان می‌سازند و کودکان را ما نتیجه: امروز می‌توانیم جامعه فردا را بسازیم آن‌گونه که صلاح بدانیم ما پدران و مادران! برچسب‌های مرتبط با این نوشته: فرزند 535 - آشپزی 93 - سیده مریم 281 - سید احمد 274 - سید مرتضی 271 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظر دهید!

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
گل دوزی +	جمعه 96 آبان 12 - 7:0 صبح
مدتی‌ست خیاطی می‌کند دوست داشت می‌دید خیاطی می‌کنم اصرار که یاد بگیرد خب باید هم یاد می‌گرفت اما گل‌دوزی... پایه مخصوص گل‌دوزی چرخ را دیده بود دلش گل‌دوزی می‌خواست گفتم: نمی‌شود! فعلاً نمی‌شود! ابتدا گل‌دوزی با دست را یاد بگیر اصلاً مفهوم آن را بفهم بعد... مطالبه کرد خیلی هم جدّی این‌بار گل‌دوزی با دست را! یک کارگاه گل‌دوزی خریدم پارچه‌ای دم‌دستی داشتم در کارگاه انداختم گفتم: مداد بیاور! طرحی من‌درآوردی کشیدم ارتجالاً بدون الگو یک گلدان و یک گلی که البته قصد داشتم لاله باشد ولی انگار شبیه هر گلی هست غیر از لاله! :) و چند ستاره و یک ماه دستش دادم که بدوزد با اندکی نخ رنگی دست گرفت و مشغول شد گاهی بعد از مدرسه که مشق نداشته باشد مواقع بیکاری مقداری پیش رفته خوب هم رفته به نظرم عالی‌ست خیلی بیشتر از آن‌چه انتظار می‌رفت! شاید هنر بماهی هنر موضوعیت نداشته باشد که ثمری بر محصول آن نه مترتّب قبول اما مهارت در کنترل دست در کنترل ذهن بر افزایش کیفیت ارتباط ذهن و دست تسلط بر عصب‌های بدن این‌ها چیزی‌ست که با هنر تقویت می‌شود آرامشی که تجربه می‌شود صبری که آموخته نشاطی که در تولید محصول نهفته در ثمرداری انسان نباید بیکار باشد و کودک صدالبته بیشتر او باید لحظه به لحظه بیاموزد وقت کم است و عمر کوتاه و چیزهای زیادی که باید فرا بگیرند! برچسب‌های مرتبط با این نوشته: فرزند 535 - خیاطی 10 - سیده مریم 281 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظر دهید!

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
کوله یا کیف؟ +	پنج شنبه 96 آبان 11 - 3:10 عصر
چرا کوله؟! واقعاً برایم سؤال بود از همان روز اولی که اولین فرزندم را به مدرسه فرستادم! ما مدرسه را با کیف‌های صاف و ساده‌ای تجربه کردیم کیف‌هایی که اگر چه روی شانه حمل می‌شد اما کاملاً مستطیلی بودند لبه‌های گرد نداشتند شل و ول نبودند من البته خلاف جریان اجتماعی حرکت نکردم برای بچه‌ها خریدم به مدرسه رفتند اما... همان‌طور که حدس می‌زدم مشکل به سرعت خود را نشان داد! لبه‌های کتاب‌ها دفترها هر چه که در چنین کیف‌هایی... کیف که چه عرض کنم کوله‌هایی... هر چه که در آن‌ها حمل شود کج و کوله می‌گردد! چند بار چند جای شهر را در چند زمان مختلف جستجو کردم کردیم یعنی با بچه‌ها رفتیم و اما کیف قدیمی مانند آن‌چه در گذشته داشتیم نیافتیم کیفی که بشود بر پشت حمل کرد مستطیلی باشد و لبه‌های کتاب و دفتر را نیازارد! تا امسال: تابستان به فروشگاه قم تحریر رفتیم کیف دیدیم البته نه دارای بندی که بشود بر پشت حمل کرد اما در همین حد هم که مستطیلی بود سفت و محکم بچه‌ها استقبال کردند خواستند و تهیه کردیم یک ماهی را با همین کیف‌ها به مدرسه رفتند کودکانم راضی بودند از این‌که کتاب‌ها و دفترها صاف می‌ماند به هم نمی‌ریزد و همه چیز همیشه مرتّب سر جای خود اما... از این‌که کیف را همیشه باید یک طرف بدن حمل کرد هم برای صاف نگه داشتن ستون فقرات مشکل هم دستی که باید مشغول بماند این شد که از خودم پرسیدم: «چرا خودمان بند پشت برایش نمی‌دوزیم؟!» رفتیم با هم بازار نیم‌متر چرم مصنوعی خریدیم و چند قلّاب فلزی خیلی قیمتی نداشت نخ محکمی هم داشتم... راضی هستند خدا را شکر بر پشت می‌نهند و هر روز به مدرسه می‌روند و باز می‌گردند و هم‌مدرسه‌ای‌ها و هم‌کلاسی‌ها همه در شگفت چون فرزندان عزیز من تنها دانش‌آموزانی هستند که کیف‌های صاف دارند کیف‌هایی که کتاب و دفتر را خراب نمی‌کند! واقعاً کوله‌پشتی مگر برای کوهنوردی نیست؟! ما که قدیم‌ها فقط با آن‌ها کوه می‌رفتیم این چه فرهنگی‌ست که مدرسه را کوهنوردی فرض کرده چرا باید کودکان چنین کوله‌های نامناسبی برای تحصیل داشته باشند؟! از کی و توسط چه کسی این رسم پیدا شد؟! از قضیه کوله بگذریم یک اصل تربیتی در این اتفاق وجود داشت یک هدف ثانوی این‌که فرزندانم یک مطلب مهم را فرا بگیرند یاد بگیرند مجبور نیستیم سبک زندگی دیگران را تکرار کنیم حتی اگر همه مسیری اشتباه را بروند ما می‌توانیم تنها کسانی باشیم که مسیر درست را انتخاب می‌کنیم از تنها بودن در راه صحیح نهراسیم! :) برچسب‌های مرتبط با این نوشته: عکس 362 - فرزند 535 - مدرسه 36 - سیده مریم 281 - سید احمد 274 - سید مرتضی 271 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
قفس ِ دنیا +	سه شنبه 96 مرداد 24 - 12:53 عصر
«بابا من یه چیزی فهمیدم» - چی عزیزم؟ «فهمیدم دنیا مثل یه قفسه» - آفرین، چطوری فهمیدی؟ واقعاً تعجب کرده بودم چیزهای زیادی درباره دنیا یادشان داده بودم ولی این از آن چیزهایی نبود که من به او گفته باشم مشتاق شدم بدانم چطور به این نتیجه رسیده «از قفس جوجه‌ها اون‌ها نمی‌تونند از قفس بیرون برن ما هم نمی‌تونیم از دنیا بریم بیرون!» - دقیقاً، حالا به نظرت چه وقت از این قفس آزاد می‌شویم؟! «وقتی بمیریم» - موقع آزادی خوشحال می‌شویم یا ناراحت؟ قصد داشتم با این سؤالات محک بزنم اندیشه‌اش را دیدگاه‌هایش را نسبت به دنیا ببینم واقعاً چه نظری پیدا کرده توقع داشتم بگوید خوشحال می‌شویم وقتی دنیا را به قفس تشبیه کرده طبیعتاً باید خروج از آن را شادکننده تلقّی کند اما پاسخش متفاوت بود «بستگی داره!» - به چی؟ «به این‌که چه کارهایی تو دنیا کرده باشیم!» غرق سرور شدم از این فهم و درایت و از فایده‌رسانی جوجه‌ها یعنی نگهداری پرندگان در خانه حتی به رشد ایدئولوژی و اعتقادات کودکان نیز یاری می‌رساند؟! حقیقتاً به این نکته تا به حال نیاندیشیده بودم! دیدم تنور داغ است نان را چسباندم - دخترم عین همینی که تو فهمیدی را رسول خدا (ص) هم فرموده‌اند الدنیا سجن المؤمن! دو سه بار تکرار کرد تا حفظ شود چیزی که انسان خودش به آن برسد همیشه باارزش‌ترین است و ماندگارترین به هیچ قیمتی حاضر نیست از دست بدهد! برچسب‌های مرتبط با این نوشته: عکس 362 - فرزند 535 - جوجه 8 - سیده مریم 281 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظر دهید!

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
سفر استانی +	شنبه 96 مرداد 21 - 11:6 عصر
گفتند: سفر! گفتم‌شان: ما هنوز شهر و استان خود را ندیده‌ایم چند موزه که باید برویم و کلی شهر و روستا و محله پذیرفتند اصرار که همین فردا... دوشنبه صبح زدیم از خانه بیرون بعد از صبحانه به سمت کهک نزدیک بود زود رسیدیم رد شدیم گفتم برویم تا یک جای مناسب برای استراحت بیابیم دستگرد روستا بود ولی پر از تالارها و رستوران‌های بزرگ رد کردیم به روستای تیره رسیدیم باغی دیدیم که استثنائاً دیوار نداشت پیاده شدیم صاحب باغ را دیدم اجازه گرفتم گفت به شرط آن‌که به درختان کاری نداشته باشید! بچه‌ها در باغ چرخیدند با گیاهان و جانوران مشغول یک‌ساعتی ماندیم میوه خوردند و راه افتادیم (فقط میوه‌هایی که خودمان همراه آورده بودیم) آمدیم کهک پارک بزرگی داشت سرسره‌هایی بلند خوش‌شان آمد خواستند ساعتی نیز آن‌جا بازی کنند ایستگاه بعدی روستای سیرو کنار همان درخت اناری که سال پیش هم رفته بودیم با این‌که درخت تک و تنها در کنار خیابان واقع شده اما سال پیش چهل پنجاه انار داده بسیار شیرین مربوط به هیچ باغی هم نیست پرت آن سال فصلش بود و چیدیم و چشیدیم خاطره‌اش برای بچه‌ها شیرین ساعتی نیز آن‌‌جا بازی کردند و برای استراحت بعدی بوستان غدیر را انتخاب کردیم اصرار بچه‌ها بود خاطرات خوبی از آن‌جا داشتند و به تور والیبال آن محتاج بازی کردند و نان و پنیری زدند و نزدیک اذان که شد رفتیم به سمت حرم غیر از زیارت در صحن‌ها گشتیم و درباره آن‌ها صحبت کردیم قبرهای بعضی بزرگان هم از علما و هم از شاهان خوبی‌ها و بدی‌های گذشتگان تاریخ ملّت و کشورمان آن‌چه بر ما رفته که به این‌جا رسیده‌ایم بیشتر من صحبت کردم و بچه‌ها هم کیف آب خوردن از شیرهای اتوماتیک را بردند و شگفت‌زده از این‌که چطور تا لیوان را جلو می‌برند آب باز می‌شود به خانه آمدیم خسته ولی شاد همه‌مان! یک سفر یک روزه سفری پر از تجربه غیر از شادی و نشاط آشنا شدن با شهرها و روستاها با سبک زندگی واقعی نه خیالی و فیلمی و تلویزیونی نباید بچه‌ها عادت کنند که زندگی همین است همین‌که در سریال‌های تلویزیون می‌بینند در در و همسایه در فامیل و آشنا تا ببینند که جاهای بهتری هم برای زیستن وجود دارد و حتی آدم‌های بهتری فشاری هم نیاوردم تمام اقامت‌گاه‌ها را خودشان برگزیدند حتی پیشنهاد رفتن به حرم زندگی مدرن انسان را به جایی‌که هست چسبانده معمول مردم نمی‌توانند از محل زندگی تکان بخورند اگر سفری هم باشد یا کاری یا زیارتی یا دیدار اقوام با عجله رفتن و عجولانه بازگشتن اما سفری که با فراغت باشد انسان فرصت تفکر داشته باشد ساعت‌ها جایی در طبیعت جایی که تازگی دارد ندیده است بنشیند و بیاندیشد این نوع سفرها متفاوت است شبیه به سفرهایی که انسان در گذشته داشت وقتی از اسب و الاغ و قاطر و شتر استفاده می‌کرد ماشین را بیاندازی به جاده و به سوی نقطه‌ای نامعلوم برانی هر جا که همه توافق کردند توقف کنی و بدون نگرانی و دغدغه برای از دست دادن فرصتی که واقعاً فرصت نیست وقتی که اصلاً وقت نیست بلکه بردگی‌ست بردگی برای کارفرما و شرکت و مؤسسه و تعدادی سرمایه‌دار تا بر سود مادی دنیای خود بیافزایند بدون این نگرانی‌ها... واقعاً انسان امروز چقدر فرصت این‌طور سفر رفتن را دارد؟! خدا را شکر که ما داریم و تلاش می‌کنیم که بر این سبیل بمانیم :) برچسب‌های مرتبط با این نوشته: عکس 362 - فرزند 535 - سفر 33 - سیده مریم 281 - سید احمد 274 - سید مرتضی 271 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظر دهید!

< << 21 22 23 24 25 >> >

چهارشنبه 103 آذر 7

امروز: بازدید

دیروز: بازدید

کل: بازدید

برچسب‌های نوشته‌ها

فرزند عکس سیده مریم سید احمد سید مرتضی مباحثه اقتصاد آقامنیر آشپزی فرهنگ فلسفه خانواده کار مدرسه سفر سند آموزش هنر بازی روحانیت خواص فیلم فاصله طبقاتی دشمن ساخت انشا خودم خیاطی کتاب جوجه نهج‌البلاغه تاریخ فارسی ورزش طلاق

آشنایی

السلام علیک
یا أباعبداللهسید مهدی موشَّح
آینده را بسیار روشن می‌بینم. شور انقلابی عجیبی در جوانان این دوران احساس می‌کنم. دیدگاه‌های انتقادی نسل سوم را سازگار با تعالی مورد انتظار اسلام تصوّر می‌نمایم. به حضور خود در این عصر افتخار کرده و از این بابت به تمام گذشتگان خود فخر می‌فروشم!

فهرست

شناسنامه

نام: سید مهدی موشَّح
نام مستعار: موسوی
جنسیت: مرد
استان محل سکونت: قم
زبان: فارسی
سن: 44
تاریخ تولد: 14 بهمن 1358
تاریخ عضویت: 20/5/1383
وضعیت تاهل: طلاق
شغل: خانه‌کار (فریلنسر)
تحصیلات: کارشناسی ارشد
وزن: 125
قد: 182

آرشیو

بیشترین نظرات

بیشترین دانلود

طراح قالب

خودمآری! طراح این قالب خودم هستم... زمانی که گرافیک و Html و جاوااسکریپت‌های پارسی‌بلاگ را می‌نوشتم، این قالب را طراحی کردم و پیش‌فرض تمام وبلاگ‌های پارسی‌بلاگ قرار دادم.
البته استفاده از تصویر سرستون‌های تخته‌جمشید و نمایی از مسجد امام اصفهان و مجسمه فردوسی در لوگو به سفارش مدیر بود.

در سال 1383

تعداد بازدید