سید مهدی موشَّح - شاید سخن حق

در صفحه نخست می‌خوانید: سه دشمن - حاکم فقط فقیه است - مهاجرت معکوس - فارسی نویسی در فوکاسکی - چرا لباس متفاوت؟ -
هدف ِ ازدواج 4 +	پنج شنبه 95 مهر 15 - 7:0 صبح
کجانبودهمسرمانع بهره بردن ازرشد دینیست؟ مثلادرچه مواردی؟ گاهی یک پندیک دقیقه ای همسرشایدبه اندازه ساعتها سخنرانی مفیدباشد روحیات رامیشناسند عشق هم چاشنی کارمیشود.. میداندنقاط قوت وضعف وبه موقع پندمیدهد اگر رشد را هدف ازدواج بدانیم، به نحوی که بدون آن نیمی از دین محقق نشود، یعنی یک چیزهایی را باید پیدا کنیم که در صورت عدم ازدواج محال است دست‌یافتنی باشند. به نظر شما چیزی از دین هست که بدون ازدواج به دست نیاید؟ بخشی از کمال انسان؟ شما کدام احتمال را دقیق‌تر می‌دانید در معنا کردن «کامل شدن نصف دین»؟ اینکه همسر همراه خوبی‌ست... همسر صرفا یک همراه است که اگر نباشد فقط راه سخت‌تر می‌شود؟ یا اینکه: همسر ضروری‌ست و در صورت نبودن بخشی از راه بسته می‌شود؟ غیراز این بودحضرت مریم س برترین زنان نمیشد پس شما نظر اول را معتقدید... اتفاقا حضرت یحیی نه تنها مانند حضرت عیسی، ازدواج نکردند که حتی... قرآن همین ازدواج نکردن یحیی را دلیلی بر کرامت و شأن والای وی دانسته و توصیف فرموده... و این عجیب بوده برای مفسرین... و کلی تلاش برای توجیه آن که چرا خداوند ازدواج نکردن یحیی را کرامت و بزرگی وی نقل کرده! اما... اگر چنین بیاندیشیم، پس هدف از ازدواج چیست؟ منظورمان از هدف اینجا چیزیست که اگر ازدواج نباشد آن هم نیست. چه چیزی غیر از تکثیر نسل و آرامش می‌توان یافت که بدون ازدواج وجود ندارند؟ برچسب‌های مرتبط با این نوشته: مباحثه 267 - خانواده 57 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: سه دشمن - حاکم فقط فقیه است - مهاجرت معکوس - فارسی نویسی در فوکاسکی - چرا لباس متفاوت؟ -
در مفاسد دروغ +	چهارشنبه 95 مهر 14 - 8:7 عصر
‏‏روی فی الوسائل عن محمّد بن یعقوب بإسناده عن أبی جعفر، علیه السلام، قال: إنّ الله عزّ و جلّ جعل للشّرّ أقفالا، و جعل مفاتیح تلک الأقفال الشّراب، و الکذب شرّ من الشّراب.‏‎ (اصول کافی، ج 2، ص 339،« کتاب ایمان و کفر»،« باب کذب»، حدیث 3. وسائل الشیعة، ج 8، ص 572،« کتاب حج»، باب 138 از« أبواب أحکام العشرة»، حدیث 3) «فرمود حضرت باقر العلوم، علیه السلام: خدای تعالی قرار داد برای شرّ قفلهایی، و کلیدهای آن قفلها را شراب قرار داد، و دروغگویی از شراب بدتر است.» اکنون قدری تفکر کن در این حدیث شریف که از عالم آل محمد، علیهم السلام، صادر شده است و در کتابی که مرجع تمام علمای امت است مذکور گردیده و تمام علما رضوان الله علیهم آن را قبول فرمودند ببین آیا راهی برای عذر باقی می ماند؟ آیا این سهل انگاری از دروغ جز از ضعف ایمان به اخبار اهل بیت عصمت (ع) از چیز دیگر می شود؟ ما صور غیبیه اعمال را نمی‌دانیم و ارتباطات معنویه ملک و ملکوت را واقف نیستیم از این جهت از این نحو اخبار تحاشی می‌کنیم و امثال این ها را حمل به مبالغه مثلاً می‌نماییم و این خود طریقه باطلی است که از جهل و ضعف ایمان می‌باشد فرضاً که این حدیث شریف را به مبالغه حمل کنیم آیا این مبالغه باید بموقع باشد؟ آیا هر چیزی را می شود گفت از شراب بدتر است یا باید طوری شرّ آن عظیم باشد که با مبالغه توان گفت از شراب بالاتر است؟ ‏ ‏‏و بإسناده عن أبی جعفر، علیه السّلام، قال: الکذب هو خراب الإیمان. (اصول کافی، ج 2، ص 339،« کتاب ایمان و کفر»،« باب الکذب»، حدیث 4)‎ ‏‎‏«فرمود حضرت باقر العلوم، علیه السلام، که دروغگویی خرابی ایمان است.» حقیقتاً این طور اخبار دل انسان را می لرزاند و پشت انسان را می شکند گمان می کنم که دروغ از مفاسد اعمالی است که از بس شایع است قبحش بکلی از بین رفته! ولی یک وقت تنبه پیدا می کنیم که ایمان که سرمایه حیات عالم آخرت است به واسطه این موبقه از دست ما رفته و خود ما نفهمیدیم.‏ ‏‏و از حضرت ثامن الائمة علیهم السلام روایت شده که فرمود: «از حضرت ختمی مرتبت سؤال شد آیا مؤمن جبان و ترسو می شود. فرمود آری. سؤال شد آیا بخیل می شود؟ فرمود آری. عرض شد آیا کذّاب می شود؟ فرمود نه.» (معمّر بن خلّاد عن أبی الحسن الرضا (ع) قال قال: سئل رسول الله، صلّی الله علیه و آله و سلّم، یکون المؤمن جبانا؟ قال: نعم. قیل: و یکون بخیلا؟ قال: نعم. قیل: و یکون کذّابا؟ قال: لا. مسند الإمام الرضا ج 1، ص 276، «باب الذنوب»، حدیث 77) و از حضرت صدوق الطایفه (حدیث 1، پاورقی 32)‎‏ منقول است که فرمود از فرمایشات رسول خداست: أربی الرّبا الکذب. (وسائل الشیعة، ج 8، ص 574،« کتاب الحج»، باب 138، از« ابواب احکام العشرة»، ج 12) «دروغ از ربا بالاتر است.» با آنکه تشدید در امر ربا به طوری شده است که انسان را به حیرت در می آورد. ‏ ‏‏و از اموری که انسان باید ملتفت آن باشد این است که دروغ به عنوان شوخی و مزاح هم در اخبار از آن تکذیب شده است و تشدید در امر آن گردیده و علما فتوای به حرمت آن نیز می دهند چنانچه صاحب وسائل رحمه الله در عنوان باب که مطابق فتوای اوست فرموده: «باب تحریم الکذب فی الصغیر و الکبیر و الجدّ و الهزل عدا ما استثنی» (وسائل الشیعة، ج 8، ص 576،« کتاب الحج»، باب 140، از« أبواب أحکام العشرة»!) و از کافی شریف سند به حضرت باقر علیه السلام رساند که فرمود: حضرت علی بن الحسین، علیهما السلام، به فرزندان خود می فرمود: «بپرهیزید از دروغ کوچک و بزرگ در تمام سخنهای خود چه جدّی باشد یا شوخی زیرا که انسان اگر در امر کوچک دروغ گفت جرئت پیدا می کند بر امر بزرگ. آیا نمی دانید که پیغمبر خدا صلّی الله علیه و آله فرمود که: «بنده خدا راستی را پیشه خود می کند تا آنکه خداوند او را صدّیق می نویسد و دروغسرایی را پیشه خود می کند تا آنکه خدای تعالی او را کذّاب می نویسد.‎» (عن أبی جعفر (ع) قال کان علی بن الحسین صلوات الله علیهما یقول لولده: اتّقوا الکذب، الصّغیر منه و الکبیر، فی کل جدّ و هزل، فإنّ الرّجل إذا کذب فی الصّغیر، اجتری علی الکبیر. أ ما علمتم أنّ رسول الله، صلی الله علیه و آله، قال: ما یزال العبد یصدق حتی یکتبه الله صدّیقا، و ما یزال العبد یکذب حتّی یکتبه الله کذابا. اصول کافی، ج 2، ص 338، «کتاب ایمان و کفر»، «باب الکذب»، حدیث 2) و در کافی سند به جناب اصبغ بن نباته رساند قال قال أمیر المؤمنین، علیه السّلام: لا یجد عبد طعم الإیمان حتّی یترک الکذب هزله و جدّه. (اصول کافی، ج 2، ص 340،« کتاب ایمان و کفر»،« باب کذب»، حدیث 11) «نمی‌چشد بنده‌ای مزه ایمان را مگر آنکه ترک کند دروغ را در شوخی و جدّی.» و در وصایای رسول اکرم، صلّی الله علیه و آله، به حضرت اباذر غفاری است: یا أبا ذرّ ویل للّذی یحدّث فیکذب لیضحک به القوم ویل له، ویل له. (وسائل الشیعة، ج 8، ص 577،« کتاب الحج»، باب 140، از« ابواب احکام العشرة»، بخشی از حدیث 4) «وای بر کسی که نقل کلامی کند به دروغ تا مردم بخندند به آن وای بر او، وای بر او.» اکنون با این همه اخبار و تشدیدات رسول خدا و ائمه هدی، علیهم السلام خیلی جرائت و شقاوت می خواهد که انسان اقدام به این امر بزرگ و خطیئه مهمه نماید. - - - آن‌چه فوقاً خواندید نوشته امام راحل (ره) امام خمینی رضوان‌الله‌تعالی‌علیه است بدون هیچ دخل و تصرّفی در کتاب «شرح چهل حدیث» ذیل حدیث بیست و نهم وقتی جلوی در مدرسه منتظر هستم مدرسه بچه‌ها تا تعطیل شوند و بیایند نرم‌افزار آقای مهندس فخری را نصب کرده‌ام همان‌که کل کتاب را در خود دارد چند صفحه‌ای توفیق دارم که بخوانم سال گذشته یک دور قرآن را ختم کردم جلوی در مدرسه در همین زمان‌های انتظار امسال این کتاب را دست گرفته‌ام و امروز با این مطلب مواجه شدم... تنم را لرزاند با خود گفتم روی اینترنت بگذارم بلکه سهمی کوچک در امر بزرگی داشته باشم که حضرت امام (ره) بدان اهتمام داشته است با نوشتن این کتاب عالی خداوند مقامات آن مرد بزرگ را متعالی قرار داده بر درجات او بیافزاید، إن‌شاءالله که آرامش و امنیت امروز ما از ایمان و شجاعت و صداقت او پدید آمده! برچسب‌های مرتبط با این نوشته: << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: سه دشمن - حاکم فقط فقیه است - مهاجرت معکوس - فارسی نویسی در فوکاسکی - چرا لباس متفاوت؟ -
هدف ِ ازدواج 3 +	دوشنبه 95 مهر 12 - 8:0 صبح
جای شگفتی بسیار است ولی بخاطر دارم ازبزرگی میخواندم که زن وشوهرمیتوانن یکدیگر رارشد دهند کمک کنند به هم درطاعت وعبادت پروردگار ورشدهمدیگر این رادر تاریخ هم میتوان دید درموردحضرت علی ع وحضرت زهرا س ... ازنکاتی که حضرت بیان میکنن یک موردش همین نبود؟ همراه خوبی برای بندگی؟! یک جستجوی ساده در گوگل بفرمایید: چرا ازدواج باعث کامل شدن نصف دین می‌شود؟ یک پاسخ این دیده می‌شود: یک نیاز مهم زیستی را برطرف میکند، پس انگیزه گناه کم می‌شود! وقتی از همراه سخن می‌گوییم چند احتمال به ذهن می‌رسد: من از کوه بالا می‌روم، اگر همراهی داشته باشم هنگام لغزش دستم را می‌گیرد. یا من دست او را. احتمال دوم این است: اصلا یک جاهایی در کوه هست که یک نفره نمی‌شود رفت. تا دو نفر دست هم را نگیرند، گذر نتوانند. در احتمال اول نبود همسر مانع نیست، اما در دوم اصلا نداشتن همسر به معنای بهره نبردن از بخشی از رشد دینی‌ست! به نظر می‌رسد بیشتر گفته‌ها متوجه نوع اول توضیح است. «می‌توانند» دلالت بر نوعی امکان است، نه ضرورت. پس یعنی بدون ازدواج هم می‌شود، ولی با ازدواج بهتر می‌شود! البته می‌دانیم عکس آن هم ممکن است. در ازدواج ‌های نادرست مانع رشد هم می‌شوند. اما... اگر معنای دوم را بگیریم.... برچسب‌های مرتبط با این نوشته: مباحثه 267 - خانواده 57 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظر دهید!

در صفحه نخست می‌خوانید: سه دشمن - حاکم فقط فقیه است - مهاجرت معکوس - فارسی نویسی در فوکاسکی - چرا لباس متفاوت؟ -
کلان نگری در اصول فقه +	یکشنبه 95 مهر 11 - 7:4 عصر
«غیر امام معصوم (ع) حتی اگر انسان‌های خودساخته هم باشند در معرض این لغزش هستند چون بالاخره این «سؤال» است که به فکر من جهت می‌دهد وقتی من در انزوا هستم و سؤالاتی که از من می‌شود محدود است وقتی سؤالاتی که از من می‌شود در یک عرصه خاصی از زندگی‌ست مثلاً پیوسته درباره عبادات از من سؤال می‌شود ناخواسته ذهن من دنبال فرمول‌سازی برای پاسخ دادن به این سؤال‌هاست و این یک نحوه تفکری را رقم می‌زند. این خیلی مهم است ما انسان‌ها وقتی می‌خواهیم فکر کنیم در واقع همان‌طور که یک توفان و یک باد در اثر خلأ و اختلاف فشار پدید می‌آید جریان تفکر هم در اختلاف فشار درست می‌شود «سؤال» به فکر شما جهت می‌دهد وقتی از شما سؤالات «فردی» شود خواه‌ناخواه شما در رابطه با مسائل فردی فکر می‌کنید و اگر این امر پیوسته ادامه پیدا کند شما به این امر عادت می‌کنید خو می‌گیرید با آن و متناسب با آن هم اصول [فقه] می‌نویسید اصول یعنی قواعدی که با استفاده از آن‌ها می‌خواهید جواب سؤالات را بیابید من متناسب با نیازهایم حرکت می‌کنم. این تحلیلی‌ست که شهید صدر (ره) هم دارد نظر شهید صدر (ره) این است که علمای شیعه در عصر غیبت توسط حکام جور منزوی شدند یعنی امکان نیافتند تا در رأس حاکمیت قرار بگیرند و حکومت کردن را تجربه کنند این مطلب دو تأثیر داشته است: یکی این بود که خود فقها نتوانستند در مقام فتوا مسائل کلان را ببینند یک وقت شما از یک قلّه نگاه می‌کنید [و فتوا می‌دهید] یک وقت از کوهپایه نگاه می‌کنید این‌ها دو تاست دو تا صحنه [متفاوت] می‌بینید یعنی من ِ فقیه وقتی بخواهم به کتاب و سنّت رجوع کنم با کدام دغدغه به سراغ کتاب و سنّت می‌روم؟! آیا با دغدغه پاسخ به سؤالات کلان جامعه که از من شده، چون من در رأسم؟! یا نه به عنوان یک فقیهی که در کوهپایه هستم و دسترسی به آن نگاه کلان ندارم و اکنون با دغدغه یک فرد مسلمان به کتاب و سنّت رجوع می‌کنم؟! این یک نکته کلیدی‌ست!»* مطالب فوق را در رادیو معارف شنیدم جالب نیست؟ شما را یاد چه می‌اندازد؟ مرا که به یاد دیدگاه‌های استاد حسینی (ره) می‌اندازد وقتی جزوات اصول فقه ایشان را می‌خواندم بحث‌هایی که حدود بیست سال پیش طرح می‌کردند و آن روز قابل تفاهم و پذیرش به نظر نمی‌رسید! و خوشحال شدم از بابت این‌که امروز اساتید و فضلای حوزه... از این‌که اولاً چنین درکی در میان فضلا در حال شکل‌گیری‌ست و دیگر این‌که ثانیاً این‌طور جرأت‌ها و شجاعت‌ها هنوز هست که مباحث حساس و مهمی را مجال طرح می‌بخشند! دعا می‌کنم خداوند عمر طولانی و بابرکت به این قشر از اساتید استوار و راست‌قامت دهد و آنان را برای اسلام و تشیّع حفظ فرماید. امید که فضای گفتمان در تحوّل علم اصول فقه گسترده‌تر شود و از این دست بحث‌های آزاداندیشانه هر چه بیشتر... إن‌شاءالله که بزرگان حوزه خود در رأس این تحوّل مهم قرار گیرند و اصلاً پرچم‌داران تحوّل گردند! * حجةالاسلام اکبرنژاد، رادیو معارف، برنامه تاریخ فقاهت، 12 دی‌ماه 1394 (آرشیو) برچسب‌های مرتبط با این نوشته: خواص 17 - آقامنیر 118 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: سه دشمن - حاکم فقط فقیه است - مهاجرت معکوس - فارسی نویسی در فوکاسکی - چرا لباس متفاوت؟ -
هدف ِ ازدواج 2 +	جمعه 95 مهر 9 - 6:0 صبح
تا الان که کاملا معقول ومنطقی است اما یک سوال هدف فردفقط آرامش است؟ تکمیل؟ارتقا؟پیشرفت؟ یعنی فقط این امر در اسلام سفارش شده جهت تسکین و آرامش اگرچه همین هم بسیارمهم است سوال خوبی‌ست: فقط تسکین؟ و دیگر هیچ؟ مگر می‌شود؟ من هم در کتاب‌ها دنبال همین گشتم. و شگفت زده شدم وقتی غیر از همین سه دلیل نیافتم! مثلا فلان بزرگ کتاب درباره خانواده نوشته، همین دلایل را ذکر کرده. گاهی هم فقط دو دلیل: کثرت نسل، آرامش. آقای قرائتی هم وقتی آیاتی چون هن لباس لکم و... قرآن را تبیین می‌فرمایند وظایفی چون رازداری و محرم اسرار بودن و پوشاندن عیب یکدیگر را می‌فرمایند، ولی همه این‌ها باز در همان لتسکنوا الیها جای می‌گیرد. اگرارتقایی در بین نباشد چگونه آنرا نیمی از تکمیل دین میدانیم؟ آرامش نیمی از دین است؟ اینرا نمیتوانم هضم کنم اهداف اسلام رابالاترمیبینم فرمایش شما را می‌پذیرم. اما این رشد و ارتقا را باید به یک نحوی بتوانیم تبیین کنیم و مکانیزم تحققش در ازدواج را بگوییم. آیا مرد سبب رشد زن می‌شود؟ یا دو طرفه است و هر دو علت رشد یکدیگرند؟ اینها پرسش‌هایی‌ست که باید پاسخ دقیق برای‌شان بیابیم و گرنه تبدیل به شعار می‌شوند و کارآیی نخواهند داشت. برای همین «تکمیل دین» هم معانی دیگری ذکر شده است که بدون نیاز به مفهوم رشد و ارتقا آن را تبیین می‌کند. برچسب‌های مرتبط با این نوشته: مباحثه 267 - خانواده 57 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظر دهید!

در صفحه نخست می‌خوانید: سه دشمن - حاکم فقط فقیه است - مهاجرت معکوس - فارسی نویسی در فوکاسکی - چرا لباس متفاوت؟ -
هدف ِ ازدواج 1 +	سه شنبه 95 مهر 6 - 7:0 صبح
تعدادی پیامک پرسشی و پاسخی تلاش کردم آن‌چه می‌دانم عرض کنم نتیجه مطالعات نمی‌دانم چقدر مقبول افتاده و چقدر مفید واقع شده شاید برای مرورگری بشود پس در چند بخش همین‌جا گرد می‌آورم مطلبی که از این‌جا شروع می‌شود: سلام علیکم وقت بخیر هدف ازدواج چیست؟ سوال دشواری‌ست. چهار پاسخ برای آن یافته‌ام. عرض خواهم کرد یکی‌یکی. خیلی دنبال پاسخ همین سوال گشتم. در تمامی کتبی که می‌دیدم معمولا یکی از این دو پاسخ دیده می‌شد: تسکین و آرامش روحی تکثیر نسل و بقای نوع بعضی هم پا را فراتر نهاده، اطفای شهوت و غریزه جنسی را هم داخل کرده‌اند که البته روشن است پاسخ مناسبی نیست. زیرا اولا: اساسا قوه شهوت را خداوند خلق کرده تا ازدواج را الزام کند. پس خودش بنفسه و بالذات هدف نبوده است. ثانیا: اطفای شهوت به غیر ازدواج دایم هم میسر است و خداوند جواز صادر کرده، پس انحصار در دایم ندارد. و روشن است که وقتی از فلسفه و هدف ازدواج سخن می‌رانیم، ازدواج دایم منظور ماست. دلیل تسکین و آرامش روحی قطعاً دلیلی قرآنی‌ست که لتسکنوا الیها بر آن دلالت دارد. دلیل کثرت نسل هم اگر دلیل صریح هم در قرآن نداشته باشد، در احادیث ما هست. توصیه پیامبر ص بر نکاح همین کثرت نسل را هدف گرفته. با این تفاوت که دلیل اول منفعتش به فرد باز می‏گردد، ولی دلیل دوم متوجه جامعه اسلامی‌ست. ازین‌جا تقسیمی پیدا می‌شود... هدف از ازدواج فرد است یا جامعه یا هر دو؟ یعنی چه چیزی ازدواج را توجیه می‌کند: منفعت فرد، یا منفعت نظام؟ اگر هر دو باشد، پس ما دو دسته دلیل برای ازدواج داریم، دلایلی از سوی فرد و دلایلی از سوی جامعه. فرد نفع خود را از ازدواج می‌برد و جامعه نفع خود را. یک بازی بردبرد. اما این دو دسته هدف و منفعت چه هستند؟ شما نظری ندارید؟ تا اینجا ایرادی به نظرتان نمی‌رسد؟ فهرست مطالب: هدف ِ ازدواج 1 هدف ِ ازدواج 2 هدف ِ ازدواج 3 هدف ِ ازدواج 4 هدف ِ ازدواج 5 هدف ِ ازدواج 6 برچسب‌های مرتبط با این نوشته: مباحثه 267 - خانواده 57 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظر دهید!

در صفحه نخست می‌خوانید: سه دشمن - حاکم فقط فقیه است - مهاجرت معکوس - فارسی نویسی در فوکاسکی - چرا لباس متفاوت؟ -
پای سیب +	چهارشنبه 95 شهریور 31 - 8:0 عصر
امروز عصر مریم برایمان پخت یک عدد پای سیب! خوشمزه هم بود [تصویر بالا با کیفیت بالاتر] پارچه بزرگی پهن کردم روی زمین یک سینی بزرگ داخل آن مواد اولیه را خودش ترازو زد یک به یک دور هم جمع کرد همزن را دست گرفت و به تنهایی همه کارها را انجام داد جامعه امروز ما به کودکان برعکس می‌نگرد خلاف آن‌چه در گذشته می‌نگریست کودکانی که با اندکی یاری کارهای بزرگ و مهمی می‌توانند انجام دهند در بلاد ما در شهرهای ما در فرهنگ امروزین ما کودکی‌شان تا بیست و چند سالگی معمولاً به طول می‌انجامد! تا بیست سالگی هیچ کاری ازشان بر نمی‌آید بعضی حتی در حدّ یک غذای ساده پختن یا لباس خود را شستن و اتو کردن چه برسد به سبزی‌پاک‌کردن و... گویا انگل‌وار می‌زیند! دختر من چندمین بارش است که پخت و پز می‌کند از امسال اجازه دادم دست به گاز می‌زند و به آشپزی وقتی دیدم می‌تواند فرصت دادم تا خود را نشان دهد و امتحانش کردم و پیروز شد یا مثلاً همین دیروز که از سه‌شنبه‌بازار محل‌مان بازگشتیم تمام میوه‌ها را همه را سیداحمد خواهش کرد که اجازه دهم بشوید التماس کرد و اجازه دادم به تنهایی همه را شست و در آبکش گذاشت و شگفت من نیز تا چند وقت پیش... همه ما گمان می‌کنیم کودکانمان نمی‌توانند! تعدادی CD‌ داشتم با فیلم‌های آموزش آشپزی و شیرینی‌پزی خودش پای سیب را انتخاب کرد خودش دستورالعمل را در دفترچه‌اش نوشت خودش همه کارها را تا انتها به انجام رساند البته غیر از کار کردن با گاز و فر! خدا کند که به واسطه دختر عزیزم من نیز به بهشت وارد شوم که رسول خدا (ص) فرمود: «مَنْ کانَ لَهُ أُنْثى فَلَمْ یُبِدْها وَ لَمْ یُهِنْها وَ لَمْ یُؤْثِرْ وَلَدَهُ عَلَیْها أَدْخَلَهُ اللّهُ الْجَنَّةَ.» (مستدرک الوسائل، ج 15، ص 118) (هرکس دخترى داشته باشد که او را تباه نسازد و خوارش نکند و پسرش را بر وى برترى ندهد، خدا او را به بهشت مى برد.) پ.ن. سیداحمد گفت: بابا تو نخور، برات خوب نیست، این‌همه شکر، چاقترت می‌کنه! سیدمرتضی دست گرفت که: مگه چندبار بهت نگفتم بابا رژیم بگیر، این‌بار رژیم نگیری می‌کشمت، یه سال هیچی نخور تا لاغر بشی! و من می‌دانستم از حبّ من نیست که چنین سخن می‌گویند از عشق پای سیب است که بیشتر بخورند این شد که پرهیز کردم و سهم خود را به آنان بخشیدم جز اندکی در حدّ مزّه کردن! :) إن‌شاءالله از صالحان روزگار شوند! برچسب‌های مرتبط با این نوشته: فرزند 535 - آشپزی 93 - سیده مریم 281 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: سه دشمن - حاکم فقط فقیه است - مهاجرت معکوس - فارسی نویسی در فوکاسکی - چرا لباس متفاوت؟ -
بدون کلاس اولی +	چهارشنبه 95 شهریور 31 - 4:2 عصر
غصه‌دار می‌شود آدم دیگر عادت کرده بودم سه سال پیاپی کلاس اولی داشتم دلم تنگ شد برای صف ثبت‌نام برای معاینات پزشکی برای آشنا کردن کودک با مدرسه در نخستین ورود جشن شکوفه‌ها خریدن لوازمی که اولین بار استفاده می‌شوند برای کسی که اولین بار به مدرسه می‌رود معاون مدرسه پرسید: کلاس اولی دارید؟ وقتی گفتم: «نه دیگه تموم شد» خنده‌اش گرفت بنده خدا دو سال مشتری سال اول‌شان بودم خب هر بار با تمام مقدمات و مؤخراتش سه سال پیش سیده مریم دو سال پیش سیداحمد و سال گذشته سیدمرتضی دیگر تمام شد و من از این اتفاق چندان خرسند نبودم [تصویر بزرگ] گفتم حالا که جشن شکوفه‌های امسال است چرا ما نرویم چرا خاطره بچه‌ها زنده نشود خب کودک دیگر نداریم فرزندانمان به سر رسیدند تمام شدند یعنی ته کشیدند اولی دیگر نداریم با همین چهارمی و سومی و دومی خب بروم برویم با هم و تماشا کنیم اولی‌هایی که امسال به مدرسه می‌روند را صبح به مدرسه رفتیم در را که نمی‌بندند کارت شناسایی هم برای ورود نمی‌خواهند اولی‌ها در حیاط مدرسه اولیاء دور و بر جشنی برای اولین روز ورودشان باشد تا خاطره کودکان من هم زنده شود از اولین روزی که به مدرسه رفتند و قدر بدانند تمام این سال‌هایی که درس خواندند و تلاش کردند پیشرفت نمودند و باسواد شدند یادشان بیاید که «هیچ» نبودند و «چیزکی» شدند و من نیز ما انسان‌ها همیشه نیازمند یادآوری هستیم این‌که «هیچ» بودیم و هر چه که امروز «هستیم» محصول تلاش خود ماست و بزرگانمان و البته با عنایت، لطف و کرمی که خداوند مبذول داشته تا فراموش نکنیم تا یادمان نرود تا غفلت نشود مانعی سر راه پیشرفت و تعالی‌مان امید که فرزندان من نیز از سپاسگزاران باشند! بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ، هَلْ أَتَى عَلَى الْإِنْسَانِ حِینٌ مِنَ الدَّهْرِ لَمْ یَکُنْ شَیْئًا مَذْکُورًا، إِنَّا خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ مِنْ نُطْفَةٍ أَمْشَاجٍ نَبْتَلِیهِ فَجَعَلْنَاهُ سَمِیعًا بَصِیرًا، إِنَّا هَدَیْنَاهُ السَّبِیلَ إِمَّا شَاکِرًا وَإِمَّا کَفُورًا (انسان:1-3) (آیا بر انسان زمانی از روزگار گذشت که چیزی در خور ذکر نبود؟ ما انسان را از نطفه آمیخته و مختلطی [از مواد و عناصر] آفریدیم و او را از حالتی به حالتی و شکلی به شکلی [از نطفه به علقه، از علقه به مضغه، از مضغه به استخوان تا طفلی کامل] درآوردیم، پس او را شنوا و بینا قرار دادیم. ما راه را به او نشان دادیم یا سپاس گزار خواهد بود یا ناسپاس.) برچسب‌های مرتبط با این نوشته: عکس 362 - فرزند 535 - مدرسه 36 - سیده مریم 281 - سید احمد 274 - سید مرتضی 271 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: سه دشمن - حاکم فقط فقیه است - مهاجرت معکوس - فارسی نویسی در فوکاسکی - چرا لباس متفاوت؟ -
چه کنیم 30 +	شنبه 95 شهریور 27 - 9:0 عصر
قبل از هر چیز از این تاخیر و وقفه ای که پیش آمد عذر خواهی میکنم. ‌در این مدت ‌-که ارتباط قطع بود- ‌بنده هم ‌از استادی که عرض کرده بودم سئوال کردم ‌وهم در سایت ها پیرامون مسئله مغز در خمره کمی جست و جو کردم. ‌جست و جو ها در اینترنت بیش تر به تبیین مسئله متوجه بود. البته چند نقد در ‌مورد فیلم ماتریکس هم دیدم. ‌از استاد هم که پرسیدم: ‌ایشون گفت این سئوال در واقع اشکال وارد کردن به بدیهیات است و نمیتوان ‌برای آن استدلال کرد. ‌بلکه فقط میتوانید به او بگویید در مقابل آنچه تو احتمالی بیان میکنید، ‌احتمال دیگری نیز وجود دارد، که اگر راست باشد تو ضرر کرده ای و اگر آنچه تو ‌میگویی راست باشد، ما ضرری نکرده ایم. ‌نظرتون؟ ‌ یک پاسخی هست به زبان ریاضی ‌ذیلاً نمایش داده شده است: ‌ ‌ ‌ ‌توضیح فارسی آن هم چنین است: ‌ ‌در این راه حل ‌تنها از «خود» سخن به میان آمده ‌و با فرض تحقق شبهه مغز در خمره ‌به نتیجه‌ای متناقض رسیده است ‌این‌که «من» مساوی نیست با «من» ‌هر گاه در فلسفه به چنین نتایجی برسیم ‌یک برهان اقامه شده است ‌که در منطق به «برهان خلف» مشهور است ‌از تناقض موجود در نتیجه ‌پی به «نادرستی» آن می‌بریم ‌و «نادرستی» نتیجه علت می‌شود برای «نادرستی» مفروض ‌ ‌مفروض: من \| مغز در خمره \| هستم ‌ ‌بدیهیات مسأله: ‌1. «مغز در خمره» در یک جهانی‌ست که ما آن را «الف»‌ می‌نامیم. ‌2. «مغز در جمجمه» هم در جهان دیگری‌ست که آن را «ب»‌ می‌نامیم. ‌فارغ از این‌که جهان الف را حقیقی می‌دانیم و جهان ب را مجازی ‌یا بالعکس ‌در هر صورت با این گزاره مواجه هستیم: ‌3. جهان «الف» مساوی نیست با جهان «ب» ‌و در نتیجه: ‌4. هر چه که عضوی از «الف» باشد، قطعاً عضوی از «ب» نیست ‌5. و هر چه که عضوی از «ب» باشد، قطعاً عضوی از «الف» نیست ‌ ‌اکنون اگر این بدیهیات را به مفروض اضافه کنیم ‌با توجه به این‌که مفروض می‌گوید: ‌من در خمره هستم ‌یعنی: ‌6. من در «الف» است ‌پس: ‌7. من در «ب» نیست ‌ ‌تا این‌جا مشکلی نیست ‌ولی یک گزاره دیگر داریم که کار را دشوار می‌کند ‌«من» از کجا آمده است؟ ‌ما «من» را از «مغز در جمجمه» انتزاع کرده‌ایم ‌پس: ‌8. «من» مفهومی است که از «مغز در جمجمه» اخذ شده ‌با توجه به این بدیهی: ‌9. هر مفهومی حداقل بر منشأ انتزاع خود صدق می‌کند ‌نتیجه می‌گیریم: ‌10. «من» بر «مغز در جمجمه» صدق می‌کند ‌یعنی: ‌11. من در «ب» است ‌از مقایسه 11 با 7 به یک تناقض می‌رسیم: ‌12. من من نیست! ‌زیرا نمی‌شود من هم در «الف» باشد و هم در «ب» ‌ ‌اما اگر اشکال شود به بدیهی 9 ‌که فردی بگوید ممکن است مفهومی نادرست اخذ شده باشد ‌و لذا صدق نکند بر محل انتزاع خود ‌این‌طور گفته می‌شود که مفهومی که از خارج اخذ شده ‌چون وجود خارجی شخصی‌ست ‌یعنی انحصار در یک مصداق مشخص دارد ‌اگر چه مفهوم بماهو مفهوم قطعاً کلّی‌ست و اباء ندارد از صدق بر کثیرین ‌اما از آن جهت که منتسب به مصداق خارجی خاص است ‌عقل شرط کرده است در چنین مفهومی ‌که صرفاً بر مصداق خود حمل شود ‌و بر آن صدق نماید ‌و در این صدق اهمیتی ندارد که خصوصیات و کیفیات و اعراض موجود خارجی ‌درست درک شده باشد یا اشتباه ‌ ‌بنا بر این استدلال ‌اگر مغزی در خمره‌ای وجود داشته باشد ‌قطعاً «من» نیستم! ‌زیرا «من» خودم را از همین وجود فعلی خود درک کرده‌ام ‌که مغز در جمجمه است ‌و چنین درکی ‌نمی‌تواند منطبق بر مغز در خمره‌ای شود ‌که در یک جهان دیگر واقع است ‌«من»‌ نمی‌تواند هم‌زمان در دو جهانی باشد ‌که با هم در تعارض هستند؛ ‌یکی واقعی و دیگری مجازی! ‌ ‌نظر شما چیست؟ ممنون از پاسختون، برام مفید بود. ‌دو سئوال: ‌1. مگه صاحب سئوال، مدعی بود که این همانی در "من" ها بر قرار است که شما ‌فرمودید: نیست. به عنوان مثال فردی که بر اثر تصادفی حافظه خود را از دست میدهد، و هویت ‌جدید-جعلی- دوباره شروع به زندگی میکند. ‌ایشان همان من است اما با هویتی دیگر و با داده های مغزی دیگر. ‌به عبارت دیگر مغز در خمره با داده هایی که دارد، خود را مشغول زندگی میابد. ‌و اصلا متوجه این جابه جایی نمیشود. ‌در واقع او درکش از خودش تغییری نکرده است. ‌2. آیا در پاسخ به این سئوال که ظاهرا ابتدائا در حیطه فیزیک بوده ، میشود ‌جواب فلسفی و ... داد؟ ‌یادم هست، فردی از قول صاحب منظومه نقل میکرد: ‌آمدند خدمت ایشان و پیرامون دوربین عکاسی که اختراع شده- یا میخواهد اختراع ‌شود- صحبت کنند. ‌ایشان هم در پاسخ فرمودند:[آقا جان] مگر میشود، شیء در عین اینکه در یک جا ‌هست صورت عینی آن در جای دیگر ضبط شودو... . ‌ بحث این‌همانی در «من‌ها»‌ نیست بحث ارائه یک برهان است بر این‌که بتوان ثابت کرد «من \| مغز در خمره \|‌ نیست» برای اثبات این مطلب از راه برهان خلف رفته‌ایم ابتدا فرض گرفته‌ایم که «من \| مغز در خمره \| است» سپس لوازمات عقلی آن را پی گرفتیم و به بدیهیاتی ضمیمه نمودیم تا رسیدیم به یک تناقض این‌که «من \| من \| نیست» وقتی لوازمات عقلی یک قضیه به تناقض بیانجامد چون تناقض محال است نتیجه می‌گیریم که اصل آن قضیه هم محال بوده است پس به روش برهان خلف ثابت می‌شود که محال است آن‌که خود را در این جهان فعلی می‌بیند و در آن زیست می‌کند و خود را در این جهان یافته و درک کرده است یک مغزی در یک خمره‌ای باشد و تمام این چیزهایی که واقعیت می‌پندارد مجازی باشد زیرا آن مغز دیگر این فرد نخواهد بود! هویتی دیگر هم معنایی ندارد زیرا ما اصلاً با ماهیت کار نداریم تا از هویت بحث کنیم ما با شخص وجود ارتباط داریم هر موجودی یک وجود شخصیه خارجیه دارد این وجود نمی‌تواند چندگانه باشد حتماً یکی است هر وجود دیگری تصور شود یک فرد دیگر خواهد بود و نه این فرد از وجود مغز در خمره یک وجودی دارد مغز در جمجمه وجودی دیگر دارد من که خود را مغز در جمجمه می‌بینم و «من» بودنم را از همین جسم و وجود مشخص انتزاع کرده‌ام نمی‌توانم آن مغز در خمره باشم حتی اگر یک مغز در خمره‌ای هم وجود داشته باشد که من داخل در تصورات وی قرار داشته باشم من من هستم و من همین هستم که خود را درک کرده‌ام این مطلب از آن استدلال که عرض شد فهمیده می‌شود داده‌های مغزی هم نمی‌تواند وجود فرد را تغییر دهد هر چقدر داده‌های مغزی تغییر نماید باز هم این وجود خودش است و همان شخص لذا ممکن است خصوصیاتی که از خود به خاطر دارد متفاوت باشد مثلاً مرد بوده و حالا خود را زن تصور می‌نماید ولی باز هم آن‌چه از «من» درک می‌کند لزوماً همین «من» است که درک می‌نماید و نمی‌تواند هم‌زمان در دو وعاء مختلف باشد که وجه اشتراک ندارند فضا و جهانی که مغز در خمره در آن است هیچ وجه اشتراکی نمی‌تواند با جهانی داشته باشد که مغز در جمجمه خود را در آن متصوّر است زیرا فرض بر این است که آن حقیقی و این مجازی‌ست وقتی دو جهان در هیچ نقطه‌ای وجه اشتراک ندارند من یا در این جهان هستم و یا در آن در هر صورت من یکی از این دو بیشتر نخواهم بود و چون «من» را با عقل خود از همین جهان جمجمه‌ای انتزاع کرده‌ام پس بر مابحذاء واقعی خود صدق می‌نماید و دیگر نخواهد توانست بر مغز در خمره صدق کند فلسفه علم هستی‌شناسی‌ست هر مطلبی که درباره «بود یا نبود» باشد وجود را اگر مدّ نظر داشته باشد لزوماً به فلسفه مرتبط می‌گردد اتفاقاً بخش عمده‌ای از بنیان‌های فیزیک آن‌جا که از ماده و انرژی و هست و نیست آن‌ها صحبت می‌کند به فلسفه مربوط است این‌که یک فیلسوف آن‌چه را نادرست تصوّر کرده تصدیق ننماید دلیل نمی‌شود آن مطلب اشتباه باشد اگر به نحو صحیح برای ایشان بیان می‌شد که تصوّر درستی از دوربین داشته باشند ایشان مگر فیلسوف نبوده است مگر قبول نداشته که هر شیء وجود ذهنی می‌تواند داشته باشد وجود کتبی را مگر برای الفاظ نپذیرفته خب وجود تصویری هم برای تمام اشیاء روی کاغذ عکاسی که ممتنع نیست کاملاً واضح و مبرهن است هر فیلسوفی معتقد است که یک وجود ذهنی متناظر از شیء در نفس ما حاضر می‌شود تا آن را درک می‌کنیم حالا همین وجود به کیفیتی دیگر همان‌طور که عارض بر نفس شده عارض بر صفحه کاغذ می‌شود البته در حقیقت عارض بر رنگ‌ها می‌گردد زیرا رنگ‌های روی کاغذ جرم دارند و جوهر هستند، نه عرض! بنده در خدمت هستم اگر کلام ناقص بود بگذارید به حساب ضعف در بیان حقیر آن‌چه از اساتید آموخته‌ام پس می‌دهم امید که مقبول افتد و اما در ایمیلی دیگر پس از ایمیل قبلی نوشتم: یک نکته به نظرم آمد با توجه به این‌که شما به حسب استفاده از مباحث آسیدمنیر (ره) و آشنایی بیشتر با اندیشه ایشان از بنده پرسش نمودید لازم است عرض نمایم استاد حسینی روش معروفی در مباحثه با سوفسطایی دارند یعنی فردی که شک در واقعیت نماید ایشان بر خلاف آن‌چه بنده در ایمیل قبلی خدمت شما عرض کردم به سراغ برهان نظری نمی‌روند زیرا معتقدند برهان نافی اختیار نیست و لذا نمی‌تواند مخاطب را یعنی همان سوفسطایی مجبور نماید به پذیرش به سراغ برهان عقل عملی می‌روند به این ترتیب که شرایطی را ایجاد می‌نمایند که مخاطب بیشتر از دو گزینه پیش روی خود نداشته باشد که هر کدام را بپذیرد تسلیم ما شود به ناچار یعنی یک جبر در عمل که اگر هر دو طرف را طرد نمود در یک تناقض گرفتار شده رسوا گردد و اطرافیان وی او را رها نمایند روش استاد این است به سوفسطایی می‌گوید: آیا بین این نظریه‌ای که من می‌گویم با آن‌چه تو می‌گویی تغایر و تفاوتی هست آیا حرف من و حرف تو متفاوت است؟ اگر مخاطب پذیرفت که اصلاً سوفسطایی نیست زیرا یک تفاوت بین دو چیز را پذیرفته است و این پذیرش تغایر تغایری که در ذهن وی است از دو تصوری که درک کرده بحث را به علّت تغایر می‌کشد یعنی این‌که علّت این تغایر چیست چون نمی‌تواند درون نفس همان فرد باشد پس باید بیرون باشد و هر چه که باشد همین علّت تغایر دلیلی بر وجود واقعیت است و استاد حسینی اگر مخاطبش قبول کند تغایر را او را می‌کِشد تا تغییر و سپس هماهنگی و در نهایت اصالت ربط و تعلّق و فاعلیت را به وی ثابت می‌کند بر اساس همین یک پذیرش اولیه اما اگر مخاطب نپذیرفت گفت من قبول ندارم تغایری را درک می‌کنم بین حرف خودم و حرف شما استاد می‌گوید: پس حالا که هیچ تفاوتی را درک نمی‌کنی بین حرف من و حرف خودت چرا به حرف من عمل نمی‌کنی؟ یعنی نمی‌پذیری که تغایر وجود دارد و دنبال آن؛ علت تغایر و ... تا آخر اگر طرف بگوید به حرف تو عمل نمی‌کنم یعنی عملاً به تغایر معتقد است و دروغ گفته و اگر هم عمل کند باز هم به تغایر معتقد شده اگر چه از سر این‌که بین حرف خود و حرف ما تفاوتی ندیده پس سؤالی را در معرض مخاطب قرار می‌دهد که انتخاب هر طرف آن منجر به تسلیم می‌شود تسلیم یعنی پذیرش تغایر همین‌که سوفسطایی تغایر را بپذیرد مسیر اصلی را طی خواهد کرد: تغایر، تغییر، هماهنگی، ربط، تعلّق، فاعلیت و عملاً اصالت ولایت را خواهد پذیرفت این شیوه استاد حسینی برای اثبات واقعیت به نحوی است که به آن معتقد می‌باشد پس آن‌چه بنده از برهان نظری گفتم از منطق صوری وام گرفته بودم موفق باشید و گفتگویمان در همین‌جا پایان یافت ایمیل‌هایی که ردّ و بدل می‌شد همان‌گونه که برای نویسنده این وبلاگ مفید بوده امید است برای خوانندگان نیز باشد! فهرست مطالب: چه کنیم 1 چه کنیم 2 چه کنیم 3 چه کنیم 4 چه کنیم 5 چه کنیم 6 چه کنیم 7 چه کنیم 8 چه کنیم 9 چه کنیم 10 چه کنیم 11 چه کنیم 12 چه کنیم 13 چه کنیم 14 چه کنیم 15 چه کنیم 16 چه کنیم 17 چه کنیم 18 چه کنیم 19 چه کنیم 20 چه کنیم 21 چه کنیم 22 چه کنیم 23 چه کنیم 24 چه کنیم 25 چه کنیم 26 چه کنیم 27 چه کنیم 28 چه کنیم 29 چه کنیم 30 برچسب‌های مرتبط با این نوشته: مباحثه 267 - آقامنیر 118 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

در صفحه نخست می‌خوانید: سه دشمن - حاکم فقط فقیه است - مهاجرت معکوس - فارسی نویسی در فوکاسکی - چرا لباس متفاوت؟ -
چه کنیم 29 +	جمعه 95 شهریور 26 - 9:0 عصر
ممنون از اینکه برای ÷اسخ دادن وقت میذارید. ‌‌‌‌ببخشید این تعبیر رو بکار میبرم: ‌‌‌‌اگه آن آقا آویزان شما میشد ‌‌‌‌چه میکردید؟ ‌‌‌‌چه طور از دستش خلاص میشدید؟ ‌‌‌‌البته منظورم ‌‌‌‌دعوا و... نیست. ‌‌‌‌این برادر همیشه افراد رو یا در رودرباسی یا تو معذوریت بین آدم و خدا و... ‌‌‌‌قرار میده. ‌‌‌‌به نظرتون چه باید کرد؟ ‌‌‌‌‌‌‌‌قطعا آدم ها -همه- نمیتونن تصمیم قاطع بگیرند و مثل امام بگن جواب خون ها رو ‌‌‌‌میدیم ‌‌‌‌از طرفی هم توان ÷اسه گفتن رو ندارند. ‌‌‌‌بنده هم گاهی دچار این شرایط شدم. شد همین‌‌‌‌که می‌‌‌‌فرمایید شد واقعاً اتفاق افتاد بخشش نیاز نیست مطلبی صحیح است بعضی آدم‌‌‌‌ها این‌‌‌‌طوری کارشان را پیش می‌‌‌‌برند بنده نیز بارها گرفتار آن برادر شده‌‌‌‌ام یادم هست اولین کتابی که ایشان می‌‌‌‌خواست بیرون بیاورد آن‌‌‌‌قدر اصرار کرد که قبول کردم صفحه‌‌‌‌بندی نمایم واقعاً توی رودربایستی هنوز هم صدایش توی گوشم است آن‌‌‌‌قدر با لحن زیر و خاصی می‌‌‌‌گفت: «سید ِ خدا» همیشه مرا با این نام صدا می‌‌‌‌کرد و هنگامی‌‌‌‌که یک کاری را قرار می‌‌‌‌شد برایش انجام دهم به حدّی اصرار و پی‌‌‌‌گیری داشت که انسان با خود می‌‌‌‌گفت: «همه کارهایم را بگذارم کنار و اول این‌‌‌‌کار را انجام دهم تا شرّش کم شود!» وقتی فکر می‌‌‌‌کنم اصلاً اولین ارتباطم با آن آقا همین‌‌‌‌طور آغاز شد در همان اتوبوس انگار همین الآن جلوی چشمم است ایشان پیشنهاد کرد در جلساتی مشترک بحث‌‌‌‌های علامه طباطبایی و شهید مطهری را بررسی کنیم در کتاب اصول فلسفه و روش رئالیسم ولی چند جلسه از بحث که گذشت کم‌‌‌‌کم فضا تغییر کرد کارهای جدیدی آمد «حالا این بروشور را تایپ بفرمایید» تا چشم به هم زدم دیدم من هستم و یک رایانه و پرینتری که با هزینه خودم خریده‌‌‌‌ام و درس حوزه را ترک کرده‌‌‌‌ام و شغل خوبی که در فلان نهادهای مرتبط با حوزه داشتم و دارم حرف‌‌‌‌های آن آقا را تایپ می‌‌‌‌کنم! و در یک رودربایستی بزرگ گرفتار شده‌‌‌‌ام: «اگر نکنم، می‌‌‌‌گویند ضد انقلاب است، خسته شده است، بریده است، جا زده است!» آدم‌‌‌‌ها این‌‌‌‌طوری‌‌‌‌ست که جامعه‌‌‌‌پذیر می‌‌‌‌شوند وقتی که به «تشویق‌‌‌‌»های بیرونی بیش از «حقیقت» بها می‌‌‌‌دهند این را از کودکی فرا می‌‌‌‌گیریم این‌‌‌‌که با تشویق عمل کنیم و برای تشویق کار کنیم به تشویق‌‌‌‌ها توجه کنیم و برای آن‌‌‌‌ها ارزش فراوانی قائل شویم به نظر من آدم‌‌‌‌هایی که در خانه در کودکی خیلی خوب تربیت شده‌‌‌‌اند یعنی خیلی به تشویق‌‌‌‌ها پاسخ مثبت داده و بسیار مطیع و سازگار با محیط عمل کرده‌‌‌‌اند این‌‌‌‌ها وقتی هم که بزرگ شوند بیش از آن‌‌‌‌چه که حق است به تشویق‌‌‌‌های اجتماعی پاسخ می‌‌‌‌دهند و احتمالاً همین‌‌‌‌ها هستند که زودتر جذب سازوکارهای فریب می‌‌‌‌گردند گرفتار آدم‌‌‌‌هایی که اصلاً‌‌‌‌ تخصص در «تشویق» دارند در ارائه محرّک‌‌‌‌هایی که فرد را به اطاعت وا می‌‌‌‌دارد و آدمی که فراگرفته همیشه از توبیخ بگریزد و به تشویق بها دهد وقتی او را تمجید می‌‌‌‌کنند و به او می‌‌‌‌گویند... دقت بفرمایید این را زیاد به من گفتند: «تو بهترینی، هیچ‌‌‌‌کس مثل تو نیست، تو نعمت‌‌‌‌های خاصی از خدا گرفته‌‌‌‌ای، تو...» و انسان باور می‌‌‌‌کند این‌‌‌‌که علمی دارد که دیگران ندارند فهمی دارد که دیگران از آن محرومند با مجموعه و استاد و افرادی در ارتباط است که دیگران نیستند و در کل در شرایط بسیار خاصی زندگی می‌‌‌‌کند و نفس می‌‌‌‌کشد که همه عالم از آن دورند و انسان شاید کیش شخصیت بیابد و شاید هم صرفاً با احساس تکلیف گمان می‌‌‌‌کند اگر فلان عمل اجتماعی را انجام ندهد دین خود را نسبت به اسلام ادا نکرده و تنها برای خدا دقیقاً همین‌‌‌‌جا و همین آدم‌‌‌‌ها تنها برای خدا آدم هم می‌‌‌‌کشند و سعید عسگر دستش به ترور سعید حجاریان آلوده می‌‌‌‌شود و دود این ترور به چشم انقلاب هم می‌‌‌‌رود! دنیا سراسر پر از این رودربایستی‌‌‌‌هاست که ابتدا با تعریف شروع می‌‌‌‌گردد و سپس انسان را معتاد می‌‌‌‌نماید و انسانی که معتاد به دریافت تشویق است دیگر عین مواد مخدر اگر به بدنش نرسد خمار می‌‌‌‌گردد در این حالت است که ما به دنبال تشویق حرکت می‌‌‌‌کنیم و امثال آن آقا ما را به مسیری می‌‌‌‌کشند که نه دلمان به آن راضی‌‌‌‌ست و نه عقلمان آن راه را تأیید می‌‌‌‌کند همیشه هم در تردید ولی عمل می‌‌‌‌کنیم به آن‌‌‌‌چه می‌‌‌‌گویند و نمی‌‌‌‌دانیم که از هوای نفس‌‌‌‌مان است که اطاعت می‌‌‌‌کنیم از فشار نفس که به آن تأیید بیرونی «محتاج» است و گرنه انسان آرام او که بر نفس غلبه کرده باشد به هدایت پروردگار از طریق عقل پناه می‌‌‌‌برد و راه خود را بر طریق حق می‌‌‌‌جوید و در برابر هر اصرار و ابرامی بسیار آسان و باادب و کاملاً استوار،‌‌‌‌ می‌‌‌‌گوید: «نه!» دیگران وقتی چند بار شنیدند آن‌‌‌‌هایی که درصدد فریبند دست بر می‌‌‌‌دارند و برای سواری مفتی... البته همیشه آدم‌‌‌‌هایی هستند که به این افراد سواری مفتی بدهند! برای خدا کار کردن در جهت الهی بودن به صرف «تلاش‌‌‌‌» نیست «کیفیت» هم بخشی از کار است نمی‌‌‌‌شود «هر کاری» را به صرف «نیت خوب» تأیید نمود و به انجام رساند. ایمان‌‌‌‌مان ضعیف است ایمان که زیاد شود هم «بله» گفتن به «حق» آسان می‌‌‌‌شود و هم «نه» گفتن به «باطل» این‌‌‌‌ها لازم و ملزوم همند به قول شهید مطهری (ره) جاذبه و دافعه، هر دو لازم است! موفق باشید برچسب‌های مرتبط با این نوشته: مباحثه 267 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظرات شما ^

< << 91 92 93 94 95 >> >

دوشنبه 04 خرداد 19

امروز: بازدید

دیروز: بازدید

کل: بازدید

برچسب‌های نوشته‌ها

فرزند عکس سیده مریم سید احمد سید مرتضی مباحثه اقتصاد آقامنیر آشپزی فرهنگ فلسفه خانواده کار مدرسه سفر سند آموزش هنر روحانیت بازی خواص فیلم فاصله طبقاتی دشمن ساخت انشا خودم خیاطی کتاب جوجه نهج‌البلاغه تاریخ فارسی ورزش طلاق

آشنایی

السلام علیک
یا أباعبداللهسید مهدی موشَّح
آینده را بسیار روشن می‌بینم. شور انقلابی عجیبی در جوانان این دوران احساس می‌کنم. دیدگاه‌های انتقادی نسل سوم را سازگار با تعالی مورد انتظار اسلام تصوّر می‌نمایم. به حضور خود در این عصر افتخار کرده و از این بابت به تمام گذشتگان خود فخر می‌فروشم!

فهرست

شناسنامه

نام: سید مهدی موشَّح
نام مستعار: موسوی
جنسیت: مرد
استان محل سکونت: قم
زبان: فارسی
سن: 44
تاریخ تولد: 14 بهمن 1358
تاریخ عضویت: 20/5/1383
وضعیت تاهل: طلاق
شغل: خانه‌کار (فریلنسر)
تحصیلات: کارشناسی ارشد
وزن: 125
قد: 182

آرشیو

بیشترین نظرات

بیشترین دانلود

طراح قالب

خودمآری! طراح این قالب خودم هستم... زمانی که گرافیک و Html و جاوااسکریپت‌های پارسی‌بلاگ را می‌نوشتم، این قالب را طراحی کردم و پیش‌فرض تمام وبلاگ‌های پارسی‌بلاگ قرار دادم.
البته استفاده از تصویر سرستون‌های تخته‌جمشید و نمایی از مسجد امام اصفهان و مجسمه فردوسی در لوگو به سفارش مدیر بود.

در سال 1383

تعداد بازدید