عصبانی‌ست
از قیافه‌اش می‌توان فهمید
کودکان اصالتاً رو هستند
فوری در حرکاتشان پیدا می‌شود
هر چه در ذهن‌شان بگذرد
- چی شده پسرم؟! از چی ناراحتی؟!
تازه از مدرسه آمده
هر روز با خوشحالی می‌آمد
با نشاط
شاد
زود لباسش را عوض می‌کرد تا به شام برسد
اما امروز...
«جلوییم داشت یه ریز حرف می‌زد
ولی من باهاش حرف نمی‌زدم
فقط دستمو گذاشته بودم زیر چونه‌م و گوش می‌کردم
بعد
مبصر کلاس اسممو نوشت
آخر زنگ هم معلّم گفت هر کسی اسمش نوشته شده
درس چهار و پنج رو تا چهارشنبه بنویسه و بیاره»
می‌توانستم
بله
مانند بسیاری از مادرها که بی‌دلیل از فرزندشان حمایت می‌کنند
حق را به او بدهم
مبصر را مقصّر
قول بدهم که به معلّم توضیح خواهم داد
فردا هم با معلّم چانه بزنم
حتماً قبول خواهد کرد
خیلی از مادرها این روش را در پیش می‌گیرند
دیده‌ام که می‌گویم
بارها و بارها
ولی من نه
من می‌خواهم فرزندم مستقل باشد
بتواند بر مشکلاتش پیروز شود
و در زندگی خردسالی‌اش
چیزهای مهمی یاد بگیرد
آن‌چه در بزرگسالی نیاز دارد
او هم‌اکنون نیاز به آموزش دارد
پس دست به کار شدم:
- ببین پسرم! خودت رو بذار جای مبصر
از نگاه اون نگاه کن
دو نفر
یکی حرف می‌زند و دیگری گوش می‌کند
تو به او نگاه می‌کردی؟
«آره، ولی به حرفاش اهمیت نمی‌دادم»
- این را که مبصر نمی‌فهمد
او نگاه تو را می‌بیند
او تو را شریک جرم تصوّر می‌کند
این وظیفه توست
همیشه
یادت نباید برود
باید «مرز خودت با دشمن» را مشخص کنی
روشن باشد
و گرنه دشمن می‌شوی
وقتی فاصله واضحی با دشمن نداری
وقتی نگاه می‌کنی
وقتی سکوت می‌کنی
تو هم از اویی
حتی اگر نخواهی
حتی اگر در قلب
در دلت
چیز دیگری در جریان باشد!
این وظیفه همه ماست
و بیشتر از ما
وظیفه مسئولین
وظیفه نخبگان
خواصّ جامعه
یاد فتنه‌های سال‌های اخیر که می‌افتم
یاد اشتباهات بعضی از بزرگان
بزرگان خودمان
آدم‌های خوب
قطعاً این‌ها با فتنه‌گران نبودند
با دشمنان نبودند
شک ندارم که دوست نداشته و ندارند نظام اسلامی آسیب ببیند
ولی
با رفتارشان
با سکوت‌هایشان
با ملاقات‌هایشان
فضا را مشوّه کردند
زشت و تاریک و غبارآلود
فرصت دادند به دشمن
راه باز کردند
سبیل برای کفّار
متأسفانه
این بزرگان
این مطلب را در کودکی یاد نگرفته‌اند
این‌که
مرز خود را با دشمن
همیشه واضح و روشن نگه دارند!
قال أمیرالمؤمنین (ع): «فَاعْتَبِرُوا بِمَا کَانَ مِنْ فِعْلِ اللَّهِ بِإِبْلِیسَ إِذْ أَحْبَطَ عَمَلَهُ الطَّوِیلَ وَ جَهْدَهُ الْجَهِیدَ -وَ کَانَ قَدْ عَبَدَ اللَّهَ سِتَّةَ آلَافِ سَنَةٍ لَا یُدْرَى أَ مِنْ سِنِی الدُّنْیَا أَمْ مِنْ سِنِی الْآخِرَةِ- عَنْ کِبْرِ سَاعَةٍ وَاحِدَةٍ؛ فَمَنْ ذَا بَعْدَ إِبْلِیسَ یَسْلَمُ عَلَى اللَّهِ بِمِثْلِ مَعْصِیَتِهِ، کَلَّا مَا کَانَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ لِیُدْخِلَ الْجَنَّةَ بَشَراً بِأَمْرٍ أَخْرَجَ بِهِ مِنْهَا مَلَکاً، إِنَّ حُکْمَهُ فِی أَهْلِ السَّمَاءِ وَ أَهْلِ الْأَرْضِ لَوَاحِدٌ، وَ مَا بَیْنَ اللَّهِ وَ بَیْنَ أَحَدٍ مِنْ خَلْقِهِ هَوَادَةٌ فِی إِبَاحَةِ حِمًى حَرَّمَهُ عَلَى الْعَالَمِینَ» (نهج‌البلاغه، خ192)
از کارى که خداوند با ابلیس کرد عبرت بگیرید، زیرا اعمال طولانى و کوششهاى بسیارش را بر باد داد در حالى که خدا را شش هزار سال عبادت کرده بود، سالهایى که معلوم نیست از سالهاى دنیا بود یا آخرت (آرى) همه آنها را به سبب ساعتى تکبّر نابود ساخت. چگونه ممکن است کسى بعد از ابلیس همان نافرمانى او را انجام دهد ولى در برابر (خشم) خدا سالم بماند؟ نه، هرگز چنین نخواهد بود هیچ گاه خدا انسانى را با داشتن صفتى وارد بهشت نمى کند که بر اثر همان صفت فرشته اى را از بهشت بیرون کرده است. حکم او درباره اهل آسمان و زمین یکسان است و خدا با هیچ یک از خلق خود دوستى خاصى ندارد تا به سبب آن چیزى را که بر همه جهانیان تحریم کرده است بر وى مباح سازد. (ترجمه مکارم)
برچسب‌های مرتبط با این نوشته: عکس 362 - فرزند 535 - سید مرتضی 271 -
| 
این آگهی ارتباطی با نویسنده وبلاگ ندارد!
X
