از مدت‌ها پیش
هر فیلم و کارتونی که بچه‌هایم نگاه می‌کردند
اگر در کنارشان بودم
لابه‌لایش حرف می‌زدم
سؤال می‌کردم و به گفتگو وادارشان می‌کردم
مثلاً تام و جری حتی
پرسش من: به نظر تو گربه کار زشتی کرد یا موش؟
جواب کودک اول: گربه کارش زشته که همش موشه رو اذیت می‌کنه
من: نظر تو چیه؟
کودک دوم: موشه اول دزدی کرد، کارش زشت بود
من: تو چیه نظرت؟
کودک سوم: موش کارش بد بود، ولی گربه هم کار بدی کرد
و هلمّ جرّا...
سر هر فیلم و کارتونی همین تلاش
خیلی زود جواب داد
مدتی است دیگر نیازی به پرسش ندارند
خودشان نقد می‌کنند
کارتون‌ها و فیلم‌ها را
و چقدر مسخره هم!
آری
امروز که صحبت‌های پسر چهارساله‌ام با برادر سه‌ساله‌اش را می‌شنیدم
در حالی که فیلم مرد عنکبوتی را از شبکه پنج می‌دیدند
خنده‌ام گرفت
نه از تحلیل‌ها و نظرات کودکانه و بی‌ارزش او
از بی‌ارزشی اندیشه‌های خودم
اگر این کودک با چهار سال عمر خود
تا این حد حرف‌هایش برای من مضحک است
اندیشه‌ها و افکار من
نوشته‌ها و باورهای من
اعتقادات و نقدها و ارزیابی‌های من
همه آن‌چه که برای خودم ارزشمند است...
خیلی جدّی تحلیل‌های خود را بیان می‌کرد سیداحمد
اگر حرف‌هایی که برای او یقینی است
این‌قدر برای من ضعیف و دور از واقعیت
اندیشه من چقدر ضعیف است!؟
خداوند چقدر...
این‌همه اندیشه ما
از منظر آنان که واقعیت را می‌شناسند
تمام تفلسف‌های بشری
چقدر کودکانه است
چقدر مضحک و احمقانه
برای آنان که حقیقت را دیده‌اند
هر یقینی در هر پله‌ای از معرفت
برای پله بالاتر، به نظرم، مضحک و احمقانه است!
جایی برای کبر و خودبزرگ‌بینی باقی ماند؟!
برچسب‌های مرتبط با این نوشته: فرزند 535 -
| 
این آگهی ارتباطی با نویسنده وبلاگ ندارد!
X
