پسر کوچکم به نزدم می‌آید
یک اسباب بازی در دست دارد
می‌پرسد: «این چیه؟»
پاسخ می‌دهم: «هلیکوپتر»
دوباره پرسشش را تکرار می‌کند
این‌بار این‌گونه: «اسمش چیه؟»
و باز هم پاسخم را تکرار می‌کنم: «هلیکوپتر»
جمله عجیبی می‌گوید:
«یعنی هم اسمش هلیکوپتره هم خودش هلیکوپتره؟!»
انگار توقع دارد «اسم» اشیاء متفاوت از «خود» اشیاء باشد
عجیب است که او هم این نکته فلسفی را ذاتاً درک می‌کند
که:
«حقیقت اشیاء متفاوت از اسم آن‌هاست!»
اسم را ما انتخاب می‌کنیم
اما «خودشان» مخلوق خدا هستند!
اگر «فرهنگ» با آدم‌ها ور نرود
و طرز نگاهشان به واقعیت را تحت تأثیر قرار ندهد
اگر ارتکازات اجتماعی بر اندیشه ما حاکم نشود
اگر تفکرات سنتزی و ساختگی بر ذهنیت‌ها چیره نگردند
همه انسان‌ها فیلسوف به دنیا می‌آیند
و به سادگی حقایق را درک می‌کنند!
برچسب‌های مرتبط با این نوشته: فرزند 535 - سید مرتضی 271 -
| 
این آگهی ارتباطی با نویسنده وبلاگ ندارد!
X
