فیس و افادهها همیشه مال ِ فرزند اول است بهترین پستونکها جغجغههای عجیب و غریب انواع و اقسام پیشبندها وسایلی که هرگز تصوّرش نیز برای فرزندان بعدی ممکن نیست چه برسد به استفادهاش! فرزند اول حتی برای بیرون آوردن تراوشات بینی خود ابزار مخصوص دارد! و خیلی چیزهای دیگر... یک سیسمونی مفصّل...
اما فرزند دوم بسیار کمتر به سومی که میرسد... خودش بزرگ میشود هیچ ادا و اطواری ندارد وسایل نگهداریاش! نگهداری هم سادهتر میشود اساساً «هوس فرزندداری» میخوابد انگار!
این را امروز توجه کردم وقتی پسر کوچکم غذا را روی لباسش ریخت و من به سادگی با یک دستمال آن را تمیز کردم دفعتاً یادم افتاد چه فیس و افادههایی برای فرزند اول داشتم بدون پیشبند اصلاً غذا نباید میخورد... وقتی کوچک بود و غذا خوردن استقلالی را پلهپله تجربه میکرد!
به زندگی خود هم نگاه کنیم جز این نیست همه تشریفات زندگی ما چنین است فقط ادا و اطوار است اصلاً کارآمدی مهمی ندارند فقط تصوّر میکنیم - فقط تصوّر - که در زندگی بدانها نیاز داریم خیلیها را میشود دور ریخت خیلیها را میشود نخرید خیلیها را حتی میشود تولید نکرد خیلیها را میشود برای همیشه از تاریخ زندگی بشر پاک کرد...
استفاده از تجمّلات زندگی و اصطلاحاً «فضول ِ معاش» فقط یک «هوس کودکانه» است مثل همان هوسی که برای اولین فرزند داریم! برچسبهای مرتبط با این نوشته: فرزند 535 -
|