نمونه اقتصاد اسلامی دروغ ِ تکثّرگرایی به بهانه غزّه خانه داری یا نداری اتحادیه مستقل خبرنگاران

[بیشتر]

حلقه میانی چیست؟ فقه هوش مصنوعی فهرست فصوص و فتوحات ما چند روح داریم؟ چه شود؟

[بیشتر]

• موانع طراحی حکومت
• داستان ِ بانکدار
• روش محاسبه سود وام بانکی
• مسأله شناخت
• تأمین امام جماعت
• اصول تربیت فرزند
• انرژی‌های غیرهمسو
• مسیر مرجعیّت
• خانواده؛ دشمن کاپیتالیسم
• هویّت ِ بورس
• عشق و فقه
• نواقص العقول
• من؛ مسئول
• فهم غلط از استخاره
• درمان ِ سازمان ِ تنبل
• تحولات اقتصاد کلان
• اولین نرم‌افزار من
• انقلاب در ساختارها
• پول در بانک
• سازمان جبهه
• آسیب فعالیت فرهنگی
• سامانه خانواده
• چرا تعدّد زوجات نه
• هدف ِ ازدواج
• چه کنیم؟
• سبک زندگی
• نسبت عقل و دین
• حل مشکل جبر و اختیار
• پارادوکس طلبه برنامه نویس
• سفرنامه خاورمیانه

[بیشتر]

دبیرستان سرای ایرانی ایده پرتقالی اگر خواننده بازگردد رأی ِ مخفی دستاورد تحصیلی

[بیشتر]

این دو حدیث را ملاحظه کنید:

1-      پیامبر(ص): برای هر چیزی زکاتی است و زکات بدن ها روزه است.

2-      امام صادق (ع) : هرچیزى زکاتى دارد و زکات دانش، آموختن آن است به اهلش.

3-      امام علی: زکات قدرت، انصاف است.

از این احادیث نتیجه می گیرم که زکات یک نوع ربط است که دو طرف دارد. مثلا طبق حدیث اول اگر یک طرف این ربط، بدن انسان باشد، طرف دیگرش روزه است.

 به غیر از زکات در مورد مفاهیم دیگر نیز احادیثی داریم.

حضرت رسول اکرم می فرماید: هر چیزی را چهره ای است و چهره ی دین شما نماز است.

امام صادق: هر چیزی را بهاری است و بهار قرآن ماه رمضان است.

امام صادق: هر چیزی را پاک کننده ای و مسواک زدن پاک کننده دهان است.

امام صادق (ع(هر چیزی را زیوری است و زیور سفره سبزی است.

امام صادق(ع) فرمود: هر چیزی را کیل و وزنی است، مگر گریه که قطره ای از آن دریاهای آتش را خاموش می کند.

بنده این احادیث را تایید کننده رویکرد علامه حسینی در مورد اصالت ربط تصور می کنم.

در واقع تمام اصطلاحات قرآنی به صورت ربط هستند.

تا اینجای کار ممنون می شوم نظرتان را بنویسید تا بحث را ادامه دهیم.

بله
با شما موافق هستم
اساساً سخن گفتن
یا نوشتن
یعنی «ایجاد ربط»

استاد حسینی دو نوع ربط را در ادبیات اشاره می‌کنند
ترکیبات وصفی
ترکیبات اضافی

نوع اول مانند: سیب شیرین
و نوع دوم
مانند: شیرینی سیب

ایشان معتقد است که وقتی در حال سخن گفتن از واقعیت هستیم
با چیزی که مواجه می‌شویم
ترکیبات وصفی‌ست
اما
وقتی می‌خواهیم تغییر ایجاد کنیم
در علوم
سراغ ترکیبات اضافی می‌رویم
زیرا
هدف ما تغییر اوصاف است
مثلاً می‌خواهیم شیرینی سیب را افزایش دهیم

وقتی فلسفه‌ای داشته باشیم
که
واقعیات را چیزی جز ربط و نسبت نمی‌داند
پس
طبیعی‌ست که تمام مفاهیم هم نسبت‌هایی خواهند بود ذهنی
حاکی از واقعیتی
که جز نسبت‌ها نیست

حتی فراتر از آن‌چه فرمودید
وقتی
می‌فرمایید «امام صادق ع فرمود»
در حال برقراری نسبت و ربط میان «گفتن» و «امام صادق ع» هستید
این را که منطقی‌های قدیم هم می‌گفتند
که
گزاره‌ها و قضایا
چیزی جز نسبت‌ها نیستند
نسبت میان موضوع و محمول
در ادبیات عرب هم ذکر شده
نسبت دو نوع است
نسبت تامه که جمله است
مانند: زید ایستاده است
و نسبت ناقصه
مانند: زید ِ شجاع

من سال‌هاست که وقتی مطلبی می‌نویسم
وقتی که بخواهم عنوان برای آن انتخاب کنم
دنبال نسبت آن می‌گردم
نسبت اصلی در مطلب را پیدا می‌کنم
و آن را
در قالب ربط بین دو کلمه بیان می‌کنم
این بر اساس این فلسفه
بهترین شیوه توصیف مفهوم اصلی متن است

این مطلبی که فرمودید صحیح است
و
منحصر در قرآن یا روایات هم نیست
شما کافیست به زندگی روزمره خودمان بنگرید
به جملاتی که در تمامی کتاب‌ها می‌بینید
در گفتار مردم با هم
همه در حال بیان ربط‌ها و نسبت‌ها هستند
چند مثال:
دیر کردی: ایجاد نسبت میان «تو» با «دیر آمدن»
خرید کرد: ایجاد نسبت بین «او» با «خرید کردن»
گران شده: ایجاد نسبت میان «گرانی» با «آن کالا»
و...

ممنون از توجه شما
موفق باشید و در پناه خدا

ممنون از توضیحات شما
قبلا در توضیح فرمایش علامه حسینی(ره) مثال رنگ بنفش را زده بودید. اینکه بنفش از ترکیب قرمز و آبی تشکیل شده است. ولی در اصل شامل یک طیف است. یک طرف آن قرمز  و طرف دیگر آبی و بین آن قرمز و آبی است. آنچه از فرمایش شما فهمیدم این بود که همین امر را می توان برای قرمز تکرار کرد. یعنی داخل قرمز یک سمتی دارد که به قرمز نزدیکتر است و سمتی که به آبی نزدیک تر است و نیز بین آن دو. این فرآیندی که انجام می دهید شبیه تجلی کردن(یا ظهور کردن)  کل در اجزاء است. یعنی کل ترکیب اولیه که شامل یک سمت قرمز و سمت دیگر آبی و نیز بین آن دو که قرمز و آبی بود همین فرآیند هم برای قرمز و هم برای آبی می توان تکرار کرد.
این کار بنده را به  یاد هولوگرافی می اندازد که کل در اجزاء تکرار می شود.
از احادیث ایمیل قبل نیز بنده چنین برداشتی کردم. اینکه هر چیزی را زکاتی است. گویا در هر چیزی  زکات جلوه می کند.
مثلا می دانیم اسلام بر 5 پایه بنا شده است. نماز- روزه- زکات- حج- ولایت.
فرض بفرمایید که هر کدام از این 5 تا در هر کدامشان تجلی کند.
مثلا خود ولایت را شامل یک طیف بگیرید. طرف راست به ولایت نزدیک تر است. و سمت چپ به حج نزدیک تر است. وسط هر چه باشد را به نماز نظیر کنید.
تا اینجای کار تصورم این است آن سمتی که به ولایت نزدیک تر است مقام حضرت محمد(ص) باشد و سمتی که به حج نزدیک تر است را مقام امام علی(ع)  و وسط یعنی نماز را مقام حضرت فاطمه زهرا(س) نظیر کنیم.
امام حسین (ع) که به پیامبر شبیه تر بود را نظیر روزه کنیم و آن را بین ولایت و نماز بیاوریم. امام حسن(ع) را که به امام علی (ع) نزدیک تر بود را نظیر زکات کنیم و بین حج و نماز بیاوریم.
اگر دقت بفرمایید حوادث عاشورا برای امام حسین(ع) به روزه شبیه تر است و امام حسن(ع) نیز کریم اهل بیت بودند نظیر کردنش به زکات مناسب تر است.

وقتی مبنای ما بر «ترکیب» باشد
و نفی «بساطت»
در فلسفه
یعنی در توصیف «هستی»
در تعریف «واقعیت»
خب طبیعی‌ست که این مبنا همه‌جا تکرار می‌شود
در هر موضوعی
هر جا که با واقعیتی مواجه می‌گردیم
همان ترکیب جاری‌ست
همان در هر فرورفتگی
همان طیف‌سازی

در پناه خدا

[ادامه دارد...]

دوشنبه 103 آذر 5

امروز:  بازدید

دیروز:  بازدید

کل:  بازدید