عشق و فقه - شاید سخن حق

این آگهی ارتباطی با نویسنده وبلاگ ندارد!

مردم باید خدا به هنگام نعمت شما را ترسان بیند ، چنانکه از کیفر هراسان . آن را که گشایشى در مالش پدید گردید و گشایش را چون دامى پنهان ندید ، خود را از کارى بیمناک در امان پنداشت ، و آن که تنگدست شد و تنگدستى را آزمایشى به حساب نیاورد پاداشى را که امید آن مى‏رفت ، ضایع گذاشت . [نهج البلاغه]

تازه‌نوشته‌ها

آخرین فعالیت‌ها

مجموعه‌نوشته‌ها

فرزندانم

اتحادیه مستقل خبرنگاران

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
عشق و فقه 4 +	یکشنبه 97 دی 16 - 5:0 صبح
عرفان از رهبانیت مسیحی وارد اسلام شد بعضی می‌گویند از بودیسم هند از ریاضت از چیزی که اسلام نهی فرموده بود از بریدن از جامعه عرفان عملی منظور است اصل آن صوفی‌گری بوده صوفی‌ها به لباس خشن خود معروف بودند به زجردادن خودشان این رهبانیت در مسیحیت هم هست کسانی که خود را به زنجیر می‌کشند شلاق می‌زنند تا رنج مسیح را بکشند تا پاک شوند عرفان منبع خود را درونی توصیف می‌کند خواب در آن مهم می‌شود و مکاشفه همیشه همین‌طور بوده تا عرفان نظری درست شد تا بتوانند آن رفتار غیرمتعارف را توجیه کنند این شد که روایات و احادیثی هم ضمیمه کردند بحث علمی هم ولی نه به هدف این‌که از روایت چیزی بفهمند تا مسیر عرفان را پیدا کنند یا اصلاح برای این‌که راه رفته را توجیه نمایند کوس أنا الحق حلاج را این‌که به معصوم (ع) منصوب نمایند تمام آن‌چه را که از نزد خود ساخته بودند منبع بیرونی نیست در عرفان روش هم فهم و تحقیق و بررسی قرائن نیست روش «حال» است حال و احساس یک فرد انسانی کاملاً هم شخصی وابسته به روحیات آن آدم این می‌شود که یکی عارف می‌شود اما به دلیل خصوصیات شخصیتی خود با عارف دیگر مختلف است کار دیگر می‌کند جور دیگر شاگردهایشان هم متفاوت دو سلسله از عرفا پیدا می‌شوند با رفتارهای مختلف هر کدام هم رفتارهای خود را درست می‌داند و دیگری را تخطئه می‌کند یکی مثلاً با ذکر گفتن ریاضت می‌کشد دیگری با کار کردن زیاد یکی از مردم دوری می‌گزیند به غار پناه می‌برد کنج خانه دیگری در میان مردم با رفتارهایی زننده خود را تحقیر می‌کند تا با تحقیر کردن نفس خود به تعالی برسد [ادامه دارد...] برچسب‌های مرتبط با این نوشته: مباحثه 267 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظر دهید!

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
عشق و فقه 3 +	جمعه 97 دی 14 - 5:0 صبح
حالا بحث خودمان فقه از حدیث تولید شده حدیث چیزی جز بیان حرف‌ها و رفتارهای معصوم (ع) که نبوده خاطره‌گویی نشسته بودم امام (ع) آمد یکی از حاضرین سؤالی پرسید ایشان پاسخ فرمودند همین حدیث یعنی بیان خاطره که معمولاً همراه با ذکر سند است یعنی راوی‌ها تلاش می‌شده تا اسم آدم‌هایی که به ترتیب خاطره را گفته‌اند پیوست شود تا بر رسمیّت مطلب بیافزاید مثل امروز خود ما گاهی: جواد می‌گفت از مرتضی شنیده که دیده بوده احمد توپ رضا رو برداشته! ما هم وقتی مطلب مهم باشد نقل سند می‌کنیم تا بر استحکام کلام بیافزاییم این می‌شود حدیث فقه چیست؟ چون فاصله افتاده بین ما تا راویان حدیث تا کسانی که در جلسه حاضر بوده‌اند قرائن را نمی‌توانیم به خوبی بفهمیم شاید دشمنی در جمع بوده معصوم (ع) ناگزیر کلام را جور دیگر گفته شاید لحن ایشان خاصّ بوده مثلاً سؤالی یا انکاری: وضو برای رفع جنابت کافی‌ست؟! خب وقتی سؤالی و انکاری بیان بفرمایند منظور کلام کلاً برعکس می‌شود و ما که در جلسه نبودیم ممکن است این‌طور در کتاب‌ها بخوانیم: وضو برای رفع جنابت کافی‌ست. مجبوریم به سؤال‌کننده دقت کنیم که چگونه پرسیده است و شخصیت تاریخی او را بررسی که که بوده است و روایت‌های دیگر را تا مقایسه و سنجش انجام دهیم این می‌شود فقه درک مطالبی که از معصومین (ع) نقل شده است اما عرفان که این‌طور نیست فلسفه هم نیست کلام و اخلاق هم حتی آن‌ها منابع‌شان متفاوت می‌شود روش‌شان هم [ادامه دارد...] برچسب‌های مرتبط با این نوشته: مباحثه 267 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظر دهید!

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
عشق و فقه 2 +	چهارشنبه 97 دی 12 - 5:0 صبح
مثال؛ بهترین راه برای ساده‌سازی: دو برادر دوقلو سر دو راهی یکی راست می‌رود و دیگری چپ می‌پرسی: چرا؟ اولی: پدرم گفته از مسیر راست برو دومی: روی تابلو نوشته مسیر چپ بهتر است این‌ها در این‌که دو تصمیم گرفته‌اند متکی به دو منبع مختلف بوده‌اند یکی کلام پدر را فصل‌الخطاب می‌دانسته دومی آن‌چه در تابلوی خیابان نوشته هیچ‌کدام قطعاً از سر لجبازی با دیگری نبوده که مسیر دیگری برگزیده مسأله دعوا نیست مسأله خصومت نیست جنگی با هم ندارند نداشته‌اند اصلاً فقط هر کدام به قائلی اعتماد کرده یکی پدر خود را مُلا می‌دانسته دیگری مردمی که تابلوی خیابان را نصب کرده‌اند حالا مثال روشی: باز هم سر دو راهی اولی راست می‌رود و دومی چپ در حالی که نه تابلویی هست و نه پدری وقتی بپرسی: اولی: مسیر سمت راست، گیاهان بیشتری در حاشیه خود دارد معلوم می‌شود به سبزه‌زاری منتهی می‌شود دومی: مسیر سمت چپ بهتر است گیاهان کمتری دارد زیرا بیشتر افراد از این مسیر رفته‌اند الاغ‌هایشان گیاه‌ها را خورده‌اند پس پررهروتر است مسیر پررهرو یعنی در انتهایش چیزهای بهتری هست مردم که نادان نیستند تا اکثرشان به بیراهه بروند! این‌جا روش مطالعه متفاوت است وگرنه منبع که یکی بوده مطالعه موردی جاده ولی یکی مبتنی بر روش زیست‌شناسی دیگری روش مردم‌شناسی و رفتارشناسی [ادامه دارد...] برچسب‌های مرتبط با این نوشته: مباحثه 267 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظر دهید!

در صفحه نخست می‌خوانید: نامه مرحوم سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی به امام ره - موانع طراحی ساختار حکومت دینی 11 - داستان ِ بانکدار 6 - فلسفه حجاب -
عشق و فقه 1 +	دوشنبه 97 دی 10 - 5:0 صبح
درمورد مطلبی هرچی فکر میکنم و مطالعه میکنم به نتیجه نمی‌رسم. آیا فقه مخالف با عرفان است که در آن عشق حرف اصلی را می‌زند؟ البته می‌دونم منظور از این عشق،عشق حقیقی هستش اما همین عرفای اسلامی یک جمله دارند که می‌گوید: المجاز قنطرة الحقیقه. ملاصدرا و ابوعلی سینا که فیلسوف بوده‌اند در کتب‌هایشان صحبت‌هایی از عشق به میان آورده‌اند و حافظ و مولوی بسیاری از عرفا رد پایی از یک عشق زمینی در زندگی آن‌ها مشاهده می‌شود حتی ابن عربی که یکی از بزرگترین عرفا می‌باشد. می‌خواندم: کسی که عشق می‌ورزد از همه‌ی تعلقات خود را خلاص می‌کند و وقتی به عشق حقیقی می‌رسد فقط می‌ماند که از این عشق زمینی دست بردارد ولی کسی که می‌خواهد از ابتدا به عشق حقیقی برسد باید خود را از بسیاری تعلقات برهاند در اینصورت عشق مجازی زمینه‌ای را برای راحت‌تر کردن وصول به عشق حقیقی فراهم می‌آورد. اما عاشق شدن زمینه‌ای دارد. زمانی می‌رسد که شخص زیبارویی را می‌بیند و دل به او می‌بندد و عاشقش می‌شود و زمانی یک صحبت کردن باعث دل بستن و عاشق شدن می‌شود ولی در فقه و احکام که برگرفته از قرآن که فرموده‌ی خداست و روایات از نگاه کردن و صحبت کردن با نامحرم را منع کرده‌اند پس این عشق باید چطور شکل بگیرد؟ این ردپای عشق در زندگی عرفای ما که در دیوان اشعار آن‌ها هویداست چگونه پیدا شده است؟ آیا آن‌ها به فقه عمل نمی‌نموده‌اند؟ اصلا آیا این جمله‌ی المجاز قنطرة‌الحقیقه درست می‌باشد؟ اگر درست است پس چرا فقه ما را از آن نهی می‌کند و اگر درست نیست چرا بزرگانی مثل حافظ و مولوی و ابن عربی و بسیاری دیگر از عرفا از آن حرف به میان آورده‌اند و حتی عشق در نوشته‌های ابوعلی سینا و ملاصدرا که فیلسوف بوده‌اند حرف به میان آمده است؟ یکی از شعرهای معروف حضرت امام ره که چندین سال پیش می‌خواندم و الان به یادم آمد می‌خواندم: من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم حتی اگر این خال را به یکی از معصومین نسبت دهیم طبیعتا غیر از خدا می‌باشد چراکه این خال منتسب به خدا نیست مگر اینکه بیاییم و تفسیر دیگری برای این اصطلاحات عرفا و حضرت امام داشته باشیم اما برخی ابیات است که در آن تاویل و تفسیر راه ندارد و کاملا مشخص است که منظور این بزرگان یک شخص می‌باشد. این پارادوکس فقه و عرفان چگونه توجیه پذیر است؟ این از آن پرسش‌هایی‌ست که گفتن پاسخ آن سخت است نه از بابت سختی پاسخ که از بابت گره خوردن با شخصیت‌های مهم ارزشمند شناخته شده و قابل احترام تاریخی در این موارد حتی اگر پاسخ را هم بدانی بیانش دشوار می‌شود زیرا مخاطب اگر نتواند اگر ظرفیت فهم و درک آن را که تفکیک کند میان قول و قائل که بپذیرد امکان خطای بزرگان را اگر نتواند با اشتباهات گذشتگان حتی اگر مورد احترام باشند نتواند کنار بیاید بیان پاسخ سخت می‌شود و گرنه پاسخ چندان هم دشوار نیست انسان مؤمن ایمان را ملاک قرار می‌دهد کلام راست و درست و حق را می‌پذیرد و رشد را این‌که گذشتگان حتی اگر به خطا رفته باشند مأجورند إن‌شاءالله زیرا قصد سوء نداشتند و خطا ناشی از غبارآلود بودن فضا انسان دین‌دار و مؤمن که دین خود را به آدم‌ها گره نمی‌زند انسان‌هایی که درک و فهم‌شان محدود است و رشد می‌کنند حالا اگر برسد به این‌که دانشمندی هم خطا کرده حرف غلطی زده دنبال حرف راست باید باشد کلام حق مسیر حق ملاک، حقانیّت خود ِ مطلب است عرفان و فقه حتی بیشتر فلسفه هم و چه بسا کلام و علم اخلاق شاید همه این علوم که در دایره و مقوله علوم اسلامی قرار می‌گیرند در دو چیز معمولاً اختلاف دارند گاهی زیاد و گاهی کم مشکل از این‌جا ناشی می‌شود: منبع و روش [ادامه دارد...] عشق و فقه 14 عشق و فقه 13 عشق و فقه 12 عشق و فقه 11 عشق و فقه 10 عشق و فقه 9 عشق و فقه 8 عشق و فقه 7 عشق و فقه 6 عشق و فقه 5 عشق و فقه 4 عشق و فقه 3 عشق و فقه 2 عشق و فقه 1 برچسب‌های مرتبط با این نوشته: مباحثه 267 - << >>
نوشته شده توسط: سید مهدی موشَّح	نظر دهید!

< 1 2

شنبه 103 آذر 3

امروز: بازدید

دیروز: بازدید

کل: بازدید

برچسب‌های نوشته‌ها

فرزند عکس سیده مریم سید احمد سید مرتضی مباحثه اقتصاد آقامنیر آشپزی فرهنگ فلسفه خانواده کار مدرسه سفر سند آموزش هنر بازی روحانیت خواص فیلم فاصله طبقاتی دشمن ساخت انشا خودم خیاطی کتاب جوجه نهج‌البلاغه تاریخ فارسی ورزش طلاق

آشنایی

السلام علیک
یا أباعبداللهسید مهدی موشَّح
آینده را بسیار روشن می‌بینم. شور انقلابی عجیبی در جوانان این دوران احساس می‌کنم. دیدگاه‌های انتقادی نسل سوم را سازگار با تعالی مورد انتظار اسلام تصوّر می‌نمایم. به حضور خود در این عصر افتخار کرده و از این بابت به تمام گذشتگان خود فخر می‌فروشم!

فهرست

شناسنامه

نام: سید مهدی موشَّح
نام مستعار: موسوی
جنسیت: مرد
استان محل سکونت: قم
زبان: فارسی
سن: 44
تاریخ تولد: 14 بهمن 1358
تاریخ عضویت: 20/5/1383
وضعیت تاهل: طلاق
شغل: خانه‌کار (فریلنسر)
تحصیلات: کارشناسی ارشد
وزن: 125
قد: 182

آرشیو

بیشترین نظرات

بیشترین دانلود

طراح قالب

خودمآری! طراح این قالب خودم هستم... زمانی که گرافیک و Html و جاوااسکریپت‌های پارسی‌بلاگ را می‌نوشتم، این قالب را طراحی کردم و پیش‌فرض تمام وبلاگ‌های پارسی‌بلاگ قرار دادم.
البته استفاده از تصویر سرستون‌های تخته‌جمشید و نمایی از مسجد امام اصفهان و مجسمه فردوسی در لوگو به سفارش مدیر بود.

در سال 1383

تعداد بازدید