...هنوز سن كمي داري و تابستان است. از سوم ابتدايي تا همين امسال تمام روزه‌ها را اصرار داشت كه بگيرد. «يک همچين پرده ي حيايي» همه ما انسان‌ها ياد مي‌گيريم كه در شرايط متفاوت رفتارهاي مختلف داشته باشيم. زن كه گرفته بودم يك روز در خانه پدرش مرا «مهدي» صدا كرد. جواب ندادم. چند بار. در گوشش گفتم: اين‌جا من آسيدمهدي هستم! بعدتر برايش توضيح دادم و ياد گرفت كه زن و شوهر سه ساحت و فضاي ارتباطي دارند. يك وقتي در ميان غير هستند، دو روزهايي كه در خانه هستند، سه شب‌هايي كه تنها هستند. با رفتارم به زنم فهماندم كه حتي كلماتي كه شب رد و بدل مي‌شود را حق ندارد در روز بر زبان بياورد. سه پله از ادب لازم است. آن بي‌حيايي كه در شب بين زوجين هست، حتي در روز هم نبايد باشد، حتي بين خودشان دو نفر تنهايي. خب اين نظر شخصي من است. اما اين شيوه را وقتي عمل كردم، زن سابق ياد گرفت. انسان‌ها اين‌طور هستند. مثلاً ياد مي‌گيريم كه وقتي فلاني عصباني است نبايد با او حرف بزنيم. بچه‌ها هم ياد مي‌گيرند كه آن حرف‌ها مربوط به زمان آموزش بوده و ربطي به ساير ساحت‌هاي زندگي ندارد. «به دخترتون چي گفتيد آخه؟» عين همان حرف‌هايي را كه به پسرها زدم. فرقي ندارد كه. اين‌كه خداوند زن‌ها را براي اين خلق كرده تا انسان خلق كنند. براي اين‌كه انسان خلق كنند هم توانايي‌هاي خاص جسمي و روحي به آن‌ها داده است. از همين‌جا بحث آغاز مي‌شود. موفق باشيد و در پناه خدا

...دقيقا اون حرف رو ميزنه» اين زماني اتفاق مي‌افته كه بچه با والدين به لج مي‌افتند و لج زماني‌ست كه «احساس ظلم‌» كند. بزرگ‌ترين وظيفه والدين ايجاد «احساس امنيت» است و امنيت زماني حاصل مي‌شود كه «احساس عدالت» وجود داشته باشد. اگر والدين ظلم كنند، فرزند لج‌باز مي‌شود. مثلاً به يكي بيشتر از ديگري توجه كنند. يا مثلاً ديروز توجه كنند وامروز نكنند. اگر در شرايط الف ما رفتار ب را داشتيم، و در شرايط ج رفتار د را. حالا اگر يهو در شرايط الف رفتار د را داشته باشيم، بچه احساس بي‌عدالتي مي‌كند. مثلاً هر وقت مي‌گفت سلام، جوابش را خوب مي‌داديم، امروز گفت و جوابش را بد داديم. عدالت يعني هماهنگي رفتار با شرايط. «بايد پرده ي حيا بين بچه و والد باشه» «چه معني ميده بچه انقدر با والد راحت باشه» اين گزاره‌ها از كجا آمده‌اند؟ آيا از دين اسلام بيرون آمده‌اند؟ از آن‌چه خداوند ما را بر آن خلق كرده؟ يا از سنت گذشته مردم اين يا آن سرزمين؟ پدران ما طوري زندگي مي‌كردند كه خودشان دوست داشته‌اند. ما كه نبايد هر چه آن‌ها دوست داشته‌اند را حكم اسلام بدانيم. من اتفاقاً وقتي رفتار معصومين ع با فرزندان‌شان را مطالعه مي‌كردم شگفت‌زده مي‌شدم از ميزان نزديكي ارتباط. مريم اولي كه رفت مدرسه، آمد خانه و به من گفت «شما». گفتم دختر عزيزم، من يك نفر هستم. تا حالا مي‌گفتي «تو»، باز هم بگو «تو». البته چون جامعه ما اين رفتار را نمي‌پسندد، در مدرسه به هر كسي كه صلاح دانستي بگو «شما». ما وقتي پيامبر خدا ص را سلام مي‌دهيم مي‌گوييم «سلام بر تو اي فرستاده خدا». ولي از نظام سلطنت و رفتاري كه شاهان داشته‌اند ياد گرفته‌ايم كه به بزرگان «شما» بگوييم و همين سبب فاصله مي‌شود. حديث كساء را مطالعه بفرماييد و به اين ضماير دقت كنيد. من دليلي نيافتم كه بايد فاصله‌اي به نام پرده حيا بين والدين و فرزند باشد. البته نه به معناي بي‌حيايي. بلكه ما روايت داريم كه «لاحياء في‌الدين» اگر فرزند جرأت نكند مسائل و مشكلات ديني و شخصي‌اش را از والدين بپرسد، مجبور است از همكلاسي بپرسد، كدام بهتر است؟ «پدر با پسر و مادر با دختر» اين نظر روانشناسان مسلمان است كه تفكيك صورت بگيرد. البته اين مطلب جاي دقت و بررسي دارد. اما من در شرايطي بودم كه هم پدري بر عهده‌ام بود و هم مادري. شايد اين شرايط مؤثر بوده باشد. من خودم...

...بعد پيرو همون زبان گفت و گو ميشه بگيد اين موضوعات رو چطور براي مريم سادات گفتيد؟ حالا پسرتون درباره ي جنس مخالف قانع شد که قراره بچه بدنيا بياره پس با تو متفاوته، به دخترتون چي گفتيد آخه؟ من 20 سال هم که بشينم فکر کنم فکر نميکنم بتونم يه زبان مناسب اين گفت و گو با کلمات واضح و ساده پيدا کنم! ميشه خواهش کنم از اين بعد مثال هاي دخترونه بشتر بزنيد آخه بچه ي ما دختره و آدم با مثال خيلي راحت تر مسئله رو متوجه ميشه و البته الگو برداري هم ميکنه(با ذکر منبع البته:) )
در آخر همه ي حرافي هاي بالا يعني من درباره ي مدرسه دولتي قانع شدم و تربيت جنسي در دوران دبستان. خيلي سوال توي ذهنم بود نميدونم همه اش رو مطرح کردم يا نه و کاستي ها و کوته بيني هامو ببخشيد، جوونيمو اول راه و شما مثل يه والد آگاه از تجربيات پخته شدتون ميگيد(اگر چند سالي زودتر بچه دار ميشديد احتمالا الان ميتونستم بگم من جاي بچتونم)و ممنون بابت اين همه وقتي که ميذاريد.
ان شائلله جز بندگيتان نوشته شود.
ياعلي درپناه حق

...آخه ديديد به بچه ميگي فلان حرفو نزنيااا اونوقت ميگن چه بچه ي بي ادبي و بچه ميره دقيقا اون حرف رو ميزنه! يا مثلا ميگي نکن فلان کار رو قشنگ نيست يا بده يا زشته و بچه از سر نميدونم چي دقيقا اونکار رو انجام ميده! يعني انگار تازه حساسيت زاست براش!
داشتم زبان گفت و گو رو مي گفتم، البته بذاريد قبلش اين مسئله رو بگم که من هميشه برعکس چيزي که شما گفتيد فکر ميکردم،شما فرموديد من همه ي پرده هاي حيا بين خودم و بچه هارو برداشتم؟! در صورتي که من اتفاقا فکر ميکنم بايد پرده ي حيا بين بچه و والد باشه! اين رابطه در عين دوستانه بودن بايد خيلي محترمانه باشه!نبايد باشه؟ چه معني ميده بچه انقدر با والد راحت باشه! حالا اگه پدر با پسر و مادر با دختر باشه قابل هضمه ولي اخه دختر با پدر يا پسر با مادر؟؟؟! راستش از اون همون اوايل خيلي اين سوال تو ذهنم بود شما چطوري ميخوايد مسائل مخصوص دخترارو به مريم سادات بگيد و حالا مي بينم خيلي راحت تر از اين حرفا اين هارو براش توضيح داديد ولي آخه اين خوبه؟ ميدونيد گير ذهني من کجاست؟ اونجايي که آيا اين روش حياي رفتار رو هم ميگيره از بچه يا نه! مثلا دخترتون پيش شما هر لباسي ميپوشه يا در آينده که دختر بالغ تري شد خواهد پوشيد(البته در نبود برادراش) با اين تفکر که اوووو بابامه ما که با هم اين حرف هارو نداريم و خيلي چيزهاي ديگه...يا مثلا فرزندتون بعدا بشينه و با شما يه فيلم هاليوودي ببينه و فکر کنه ما با بابا نداريم!؟
دخترها بعضا خجالت ميکشن پدرشون بفهمه روزه نميگيرن برا همين همه ي سحرهاي ماه رمضان پا سفره سحري مي شينن ولي دختر شما هيچوقت يک همچين پرده ي حيايي رو بين خودش و شما احساس نميکنه درسته؟يا شايد هم احساس ميکنه؟و اگر نه اصلا اين صحيحه انقدر بي پرده بودن با پدر يا صحيح نيست؟...

باسلام و خداقوت
بنده از شما بابت طرح اين بحث خوشحال ترم چون در اول راه تربيت فرزند هستيم و پر از سوال و ندانستن درباره ي آن. اول که واقعا اين ضرورت رو ديدم که هرچه سريعتر به يه کارگاه تربيت جنسي تو يه مرکز معتبر بريم البته از قبل شرکت توي اين کارگاه ها توي برناممون بود ولي نه الان اما ديدم الان هم ديره چون احتمالا 7 سال زمان ميخوام تا تمام برنامه و جملات و نمايش هاي علمي رو براي مسئله طراحي کنم، راستش آقا سيد واقعا هيچ وقت از اين زاويه به تربيت جنسي نگاه نکرده بودم، روش شما باور کردنيه اما اجرا کردنش خيلي سخته براي من و البته سوالاتي هم برام پيش اومده، اول از همه بگم درباره ي موضوع اربعين قانع شدم، تقريبا البته و يادگرفتم خيلي چيزهايي که طور ديگه اي بهشون نگاه مي کردم و فقط دوتا سوال دارم، اگه قراره بعدا بچه ها وقتي به سن شناخت رسيدن خودشون اين چيزهارو طلب کنن چرا با بقيه ي موضوعات اينطور برخورد نکرديد؟مثلا مسئله ي حجاب؟ چرا نذاشتيد دخترتون به سن شناخت برسه و خودش نوع حجابشو انتخاب کنه؟!متوجهيد منطورم رو؟ يعني فرق بين اينها يک مقدار برام مبهمه! و سوال بعد اين که اگر سال ديگه خود بچه ها درخواست کنن که پياده روي اربعين برن اون هارو مي بريد؟ يا اصلا پيش بيني مي کنيد اينکار رو انجام نميدن؟ (تو يه مطلبي نوشته بوديد الگوي رفتاري بچه ها مشخص و رفتارهاشون قابل پيش بينيه).
درباره ي تربيت جنسي خيلي موضوع زبان گفت و گو ذهن منو مشغول کرده؟ يعني شما دقيقا عين جملاتي که توي اون جزوه ي تربيت نوشتيد براي بچه ها استفاده کرديد يا دقيقا عين جملاتي که توي مثال هاي پاسخ به بنده مياريد با بچه ها صحبت مي کنيد؟ مثلا جمله ي" جامعه تاب اين گفت و گوهارو نداره " يا "خدا گفته از فروج خودتون محافظت کنيد" خب اين خيلي جمله ي سنگينيه برا يه بچه ي 9 ساله!نيست؟ خيلي از جملاتتون اينطور بود بنظرم!
قبل از رسيدن به اين بخش نوشتتون اين سوال تو ذهنم بود که خب حالا اينارو بهش گفتيم چطور بگيم اينارو تو جمع نگو؟تو مدرسه نگو؟ بعد اگه اون پرسيد براچي نگم چي جوابشو بايد داد؟"چون جامعه اين حرفارو زشت ميدونه؟!" نميدونم والا...اين جمله خودش حساسيت برانگيز نيست؟...

...گفت جواب نده. حتي فحش هم نداده. اين دخترهايي كه «خفه‌شو» هم مي‌گويند، پيام پذيرش ارتباط به پسرها داده‌اند. به فرزندانم گفته‌ام كه فلسفه شهوت و نياز جنسي مرد و زن چيست. اين‌كه خداوند اين قدرت را خلق كرده تا ما بتوانيم انسان خلق كنيم. اما ابليس آمد و عرضه را كاهش داد و تقاضا را بالا برد تا جامعه پر از فساد شود. ازدواج را سخت كرد و تحريك جنسي را افزايش داد. اين‌هايي كه من الآن دارم براي شما مي‌نويسم حرف‌هاي سه چهار سال پيش من و فرزندانم است. شايد باور كردنش سخت باشد! حضرت امير ع نوشتند براي فرزندشان كه ذهن كودك يك زمين خالي‌ست. بنابراين من پيش از ديگران بخش جنسي آن را پر كرده‌ام. اكنون ديگر هيچ‌كسي جاي خالي در آن پيدا نمي‌كند تا تخمي در آن بكارد! اين بحث اول. اما درباره اربعين. به دو وجه بايد به آن نگاه كرد. يك وجه اجتماعي آن است. البته كه اين پياده‌روي از شعائر الهي‌ست و بايد هر سال پرشورتر شود. حقير هم اگر بتواند اقدام مي‌كند تا اين بُعد اجتماعي تكميل شود. اما بُعد فردي آن به «بينش» باز مي‌گردد. انبياء و ائمه آمده‌اند تا ما «اخلاق» پيدا كنيم. اربعين هم در خدمت اخلاق. اگر نباشد بهره‌اي نبرده است فرد. اين مهم است. اين چكيده نظريه عين صاد است. من اخلاق عملي را به فرزندانم ياد داده‌ام. وقتي گفتم از فروج خود محافظت كنيد، در واقع پيام پيامبر ص را به آن‌ها رسانده‌ام، بدون اين‌كه بخواهم روي شناخت پيامبر ص زياد تأكيد كنم. اگر ما پيام‌رسان را معرفي مي‌كنيم، تا مخاطب به پيام برسد. ولي گاهي آن‌قدر تأكيد روي پيام‌رسان مي‌كنيم كه اصل پيام شهيد مي‌شود. من به كودكانم پيام را رسانده‌ام و پيام‌رسان را كمتر معرفي كرده‌ام. بعد وقتي صدها مدعي پيام‌رساني را ببينند، درون خود قضاوت مي‌كنند كه كدام پيام‌رسان با پيامي كه به آن باور دارند هماهنگ‌تر است. خودشان پيام‌رسان واقعي را انتخاب مي‌كنند. آقاي حسن‌زاده جايي فرموده بودند كه مدتي تمام اديان را در جواني مطالعه كرده بودند،‌ به قول خودشان چند وقتي شيعه بودن و مسلمان بودن را در بُعد نظري كنار گذاشتند. حتي دين قبايل سرخ‌پوست آمريكا را هم مي‌فرمودند مطالعه كردند با ذهني باز، تا شايد آن بر حق باشد و اسلام ناحق! ولي بعد رسيدند كه منظم‌ترين و هماهنگ‌ترين دين اسلام با تفكر شيعه است. من ...

سلام..من دقيقا کلام شما رو درک ميکنم چون در خانواده مذهبي بودم و هميشه احساس ميکردم خيلي ميدونم وقتي حديث يا داستان تاريخي ميشنيدم هيچ هيجاني نداشتم در عوض دربرابر سيل اتفاقات و مسائل وارداتي از اديان و فرقه ها و تفکرات غربي بسيار هيجان زده و تشنه بودم...وقتي با دو نفر آشنا شدم که تازه چادري شده بودن و البته پوشيه ميزدن و ميديدم با هر جلسه اي که ميرفتن چقدر ذوق ميکنن و براشون هيجان انگيزه متوجه تفاوتم با اونها شدم...انگار اونها خيلي لذت ميبردن و حالي داشتن که من درک نميکردم...البته از شانس من اون دختراي بيچاره وارد يه فرقه خطرناک شده بودن آخرشم نفهميدم چي شدن طفلکا...شايدم در منزل پدري چون به سهولت همه جور کتاب دم دست بود و شايد من زيادي ميخوندم حالت اشباع داشتم از اولم..مثلا يادمه کلاس سوم يا چهارم چند جلد کتاب درباره منافقين توکتابخانه آقام ديدم و همه رو خوندم اسمش کارنامه سياه بود..خيلي خيلي بد بود...يادمه کتاب هاي آقاي ابطحي باعث شد مدتي کابوس ببينم...ولي تمام اون روضه هاي خانگي و هيئت رفتن ها و سخنراني و کتابها درون آدم يک چيزي رو ته نشين ميکنه که به فکر انسان جهت ميده اين خيلي تو زندگي من اثرداشته که خيلي وقتها از خطرات دورم کرده اما لذت يافتن و رسيدن و چشيدن چيزي که خودت بهش برسي يک دنياي ديگه است ...نميدونم بکر نگه داشتن بچه ها يا تزريق کردن مفاهيم يا سرنوشت و تقدير کدومشون اثر بيشتري داره...درحال حاضر چيزي که در پسرم ميبينم اينه که اون از اولش با يه چيزايي بدنيا اومد که هنوزم اون خصلتا درش غالبه و من خيلي نتونستم عوضش کنم...نمي تونم بفهمم در آينده در جريان کدوم خط قرار ميگيره واقعا برام قابل پيش بيني نيست‌..پياده روي اربعين خيلي خوبه ولي بخدا نه اون اندازه که بچه کوچيک رو ببري و مريض و داغون برش گردوني امسال ما دو تا تلفات در نزديکان داشتيم که يکيش 5 روز بستري شد..در بحث اربعين انگار احساسات داره غلبه پيدا مي کنه

ببخشيد اگر طولاني شد! ممنون از وقتي که ميذاريد.

لااقل توي مدارسي که فضاي مذهبي حاکمه يک سري مسائل کمتر و مسئولين مدرسه هم حساس تر عمل ميکنن و بيشتر مراقبن و بچه چرا نتونه ارتباط اجتماعي رو فرا بگيره به هرحال خود اون ها هم مختلف تربيت شده ان و بعدا که بچه وارد دانشگاه شد خب اونوقت ديگه وقتشه که يه مسائلي رو بدونه و حالا بره سراغش خيلي آسيبش کمتره تا 13 سالگي البته خوشبينانه اش هاااا. والا ما که مثلا دو دهه از بچه هامون عقب تريم و اين دسترسي به اطلاعات و نت و... نداشتيم از پنجم دبستان از همکلاسيا يه جيزايي ميشنيديم چه برسه بچه هاي اين دهه و شما ميدونيد چقدر آسيب فکري و درگيري ذهني مياره چقدر آزار دهنده است.... اصلا ناقص بودن تربيتي که گفتيد رو متوجه نميشم؟ تو مدارسي که مذهبي هست فضا اينطور نيست که بچه ها ارتباط اجتماعي رو ياد نگيرن مسئله اينجاست که اينطوري با يک موضوعاتي بوقتش روبرو ميشن و اين مهم تر از ارتباط اجتماعي نيست؟؟؟

چرا بچه هارو نميذاريد پيش کسي و بريد پياده روي اربعين؟ببخشيد ولي خيلي سوال شده برام!بخصوص تو زماني که همه ي مذهبي ها لااقل يه پست درباره پياده روي اربعين ميذارن شما هيچ واکنشي نشون نداديد!:)) الان روش تربيتي شما روش تربيتي در مکه است؟:)

ممنون که اين همه وقت گذاشتيد براي پاسخ هرچند اصلا طولاني نبود. سال ها پيش يه کتاب از استاد حائري خوندم اکر اشتباه نکنم اسمش مسئوليت و سازندگي بود و يادمه خيلي زاويه ديد جديدي به من داد اما متاسفانه جايي يادداشت نکردم و کتاب هم امانت بود و سراغ بقيه ي کتابهايشان هم نرفتم. الان دوباره اين باب باز شد که بروم سراغ مطالعه شون لطفا اگر غير از کليپ هاشون کتابي ازشون مطالعه کرديد معرفي کنيد.

...كردم اين طور: فرض كن دماي اين قابلمه 80 درجه است. دماي اين آب هم 10 درجه. آيا وقتي آب برخورد مي‌كند با ظرف، دماي ظرف كم مي‌شود؟ - بله، دماي آب چطور؟ - زياد مي‌شود. تا چقدر؟ بعد خودم ادامه دادم: اگر زمان كمي كنار هم باشند، مثلاً هر كدام ده درجه به ديگري نزديك مي‌شود. ظرف مي‌شود 70 و آب مي‌شود 20. اما اگر طولاني شود، به يك نقطه تعادل مي‌رسند، مثلاً 40. بعد ما ظرف و آبي خواهيم داشت كه همدما هستند! با كساني باش كه اگر شبيه‌شان شدي پشيمان نشوي! بچه‌ها بارها خواسته‌اند كه مدرسه نروند. بارها و بارها. مثلاً مريم گفته بود اگر بخواهم خانه‌دار شوم چرا بايد مدرسه بروم؟ گفتم آيا مي‌خواهي تخصصي خياطي ياد بگيري؟ هنرستان؟ - بله. خب تا كلاس نهم را تمام نكني نمي‌تواني هنرستان خياطي بروي. فكر كن يك كتابي در يك جايي هست كه صد كيلومتر فاصله دارد. آيا نبايد اين راه طولاني را بروي تا به آن كتاب برسي؟ حالا اين‌كه اشتباه است يا درست كه كتاب را برده‌اند آن‌جا، اين ديگر مسأله الآن تو نيست. تو ناگزير هستي اين مسير را طي كني. يا سيداحمد مثلاً همين امسال اول سال گفت ديگر مدرسه نمي‌روم. من مي‌خواهم بروم و يك رستوران تأسيس كنم. گفتم: آيا مطمئني كه بچه خودت هم مدرسه نخواهد رفت؟ - نه. خب، الآن كه تو مدرسه مي‌روي، آيا هر سؤال درسي كه مي‌پرسي من جواب مي‌دهم؟ - آره. آيا افتخار مي‌كني پدري داري كه جواب همه سؤال‌هاي تو را مي‌داند؟ - آره. خب اگر مدرسه نروي، بعد كه بچه‌دار شدي، به نظرت آيا بچه‌ت به تو افتخار مي‌كنه؟ يا سعي مي‌كنه هيچ‌كسي اون رو با تو نبينه! به مقداري از مدرسه رو مجبوري كه بري. هر چقدر هم كه خسته‌كننده...

...مي‌رفتم، اما فرزندان، آن‌ها بايد زماني تجربه كنند كه در وجودشان طلبي براي آن حس كنند. ما حتي در زيارت هم رواياتي داريم شگفت. مثلاً فردي آمده و گفته اين تعداد رفته‌ام كربلا و زيارت، معصوم (ع) به ايشان مطلبي با اين مضمون فرموده: كاش يك بار مي‌رفتي، ولي با درك درست از زيارت. من بچه‌ها را تقريباً در نوعي خلأ اطلاعاتي درباره مناسب ديني نگه داشتم. مثلاً ما هر سال محرم تاسوعا و عاشورا بيرون مي‌رويم. حرم مي‌رويم و بعد خيايان چهارمردان را تا انتها. مردم را مي‌بينيم و عزاداري‌هايشان. فقط يك‌بار بردم‌شان در يك مجلس روضه. خيلي كوچك بودند. ديگر تا زماني كه خودشان نخواسته‌اند نبردمشان. اين بايد برايشان مثل يك بي‌خبري بماند تا وقتي كه بزرگ شوند. آن روز وقتي خودشان تنها بروند، معنادار مي‌شود. احساسات‌برانگيز. چيزي مي‌شود كه تجربه نكرده‌اند. چرا؟ چون دنياي امروز پر است از اطلاعات و تجارب. آن‌قدر وسيع كه ته ندارد. ما وقتي كه ذائقه‌مان شكل نگرفته اگر مثلاً نوشابه زمزم را تجربه كنيم، آن‌قدر برند نوشابه زياد است كه تا سال‌هاي سال ديگر نوبت زمزم نمي‌شود. بگذاريم آن را وقتي تجربه كنيم كه توان تشخيص طعم و مزه آن را داريم. شايد به خاطر همين بمباران مذهبي‌ست كه گاهي مي‌بينيم بعضي از كودكان رشد كرده در خانواده‌هاي مذهبي، لامذهب از كار در مي‌آيند. يكي از شكايت‌هايي كه زن سابق در دادگاه طرح كرد همين بود: «محيط خانه اين آقا اصلاً محيط طلبگي نيست. من مدام مي‌گويم در خانه نوار روضه روشن باشد، ايشان مخالفت مي‌كند!» در شرايطي هم كه از طرف پدرش نوشته بود براي بازگشت، اين مطلب را آورده بود: http://rastan.parsiblog.com/Posts/37 اما سؤال بعد: مدرسه دولتي. از ابتدا تا حالا. اطرافياني بودند كه اصرار مي‌كردند ما هزينه‌اش را متقبل مي‌شويم كه بروند خصوصي. من اما عرض مي‌كردم مسأله هزينه نيست. مسأله اين است كه اطلاعاتي كه در مدرسه ياد مي‌گيريم معمولاً در بزرگسالي به كار ما نمي‌آيد. آن‌چه از مدرسه ياد مي‌گيريم ...

سلام آقا سيد

سلام برادر