...هنوز سن كمي داري و تابستان است. از سوم ابتدايي تا همين امسال تمام روزه‌ها را اصرار داشت كه بگيرد. «يک همچين پرده ي حيايي» همه ما انسان‌ها ياد مي‌گيريم كه در شرايط متفاوت رفتارهاي مختلف داشته باشيم. زن كه گرفته بودم يك روز در خانه پدرش مرا «مهدي» صدا كرد. جواب ندادم. چند بار. در گوشش گفتم: اين‌جا من آسيدمهدي هستم! بعدتر برايش توضيح دادم و ياد گرفت كه زن و شوهر سه ساحت و فضاي ارتباطي دارند. يك وقتي در ميان غير هستند، دو روزهايي كه در خانه هستند، سه شب‌هايي كه تنها هستند. با رفتارم به زنم فهماندم كه حتي كلماتي كه شب رد و بدل مي‌شود را حق ندارد در روز بر زبان بياورد. سه پله از ادب لازم است. آن بي‌حيايي كه در شب بين زوجين هست، حتي در روز هم نبايد باشد، حتي بين خودشان دو نفر تنهايي. خب اين نظر شخصي من است. اما اين شيوه را وقتي عمل كردم، زن سابق ياد گرفت. انسان‌ها اين‌طور هستند. مثلاً ياد مي‌گيريم كه وقتي فلاني عصباني است نبايد با او حرف بزنيم. بچه‌ها هم ياد مي‌گيرند كه آن حرف‌ها مربوط به زمان آموزش بوده و ربطي به ساير ساحت‌هاي زندگي ندارد. «به دخترتون چي گفتيد آخه؟» عين همان حرف‌هايي را كه به پسرها زدم. فرقي ندارد كه. اين‌كه خداوند زن‌ها را براي اين خلق كرده تا انسان خلق كنند. براي اين‌كه انسان خلق كنند هم توانايي‌هاي خاص جسمي و روحي به آن‌ها داده است. از همين‌جا بحث آغاز مي‌شود. موفق باشيد و در پناه خدا