آن‌چه مي‌نويسم، تجربه‌هايي‌ست كه در شُرف انجام است. به محصول نرسيده و نتيجه‌شان قطعي نيست. سعي كرده‌ام جنبه ترويجي نداشته باشد و خواننده وبلاگ، حسب تشخيص خود و برداشتي كه دارد، قضاوتي نمايد و سپس عمل كند. مربّي نيستم تا بتوانم نسخه تربيت ارائه كنم. البته چشم، تلاش مي‌كنم آن‌چه به نظرم صحيح مي‌آيد و عمل مي‌نمايم يادداشت كنم، ولي توجه به اين مطلب داشته باشيد كه... در هر صورت به خدا توكل مي‌كنم و از او اميد هدايت و ياري دارم. در پناه حق باشيد. متشكرم از اميدي كه مي‌دهيد.

و عليك السلام.

ديد سرش در رود كرده مي‌نوشد، گفت: با دست بنوش تا عقلت زائل نگردد. رويش برگرداند و پرسيد: عقل چيست؟! لحظه‌اي متحيّر ماند و سپس پاسخ داد: هيچ، تو بنوش! راحت بنوش، زياد بنوش، گواراي وجودت! به ما گفته‌اند مغلق‌گويي و سخت‌نويسي از مظاهر كبر است كه زياد مي‌دانم و نمي‌فهميد. اميد كه خداوند ما را از شرّ خلق‌هاي ناپسند حفظ فرمايد. آمين.

سلام. ممنون از لطف شما. درباره شرف‌الشمس همان‌قدر مي‌دانم كه شما. آن‌چه از دوستان شنيده‌ام اين است كه قطعيتي در آن نيست و نمي‌توان با يقين چيزي درباره آن گفت. علامت‌ها را هم كه ديدم مفهوم نبود. يعني نه خط انسان است و نه به نظر مي‌رسد خط جن باشد! (خط جنّي را در بعضي طلسمات ديده‌ام، اين شكلي نبودند) چند علامت عجيب و غريب است كه بايد در لحظه و ساعت خاصي از سال بر روي سنگ مخصوصي تراشيده شود. حقير بيشتر از اين نمي‌داند،‌ ولي با خود مي‌انديشم در ديني كه پيامبر (ص) آن در كودكي‌اش نمي‌پذيرد سنگي براي حفاظت او بر گردنش بياندازند، اين كه پناه بردن به سنگ براي حفظ انسان تشريع شود معقول به نظر نمي‌رسد. سنگ عقيق هم به عنوان نشانه توصيه مي‌شود كه مورد استفاده قرار گيرد. البته شايد مطلب ديگري در بين باشد كه بنده بي‌اطلاعم. موفق باشيد.

خلاصه، ما انسان‌ها به خلاف نمي‌دانم چه جاندارها يا بي‌جان‌هاي ديگري، كه البته در آن هم شك دارم چون شما در روايات‌تان داريد كه حتي سنگ‌ها هم حرف مي‌زنند منتها ما گوش‌‌مان نمي‌شنود، شايد، ولي در هر صورت، ما سخن نمي‌گوييم كه فقط سخن گفته باشيم، زيرا اين عمل احمق‌هاست، شما كه نمي‌خواهيد سفيه باشيد يا حداقل شما را جزو نادان‌ها به حساب آورند. ما سخن مي‌گوييم كه كسي بشنود. آن هم نه اين كه بشنود براي اين‌كه فقط شنيده باشد، اين نيز خسران دارد، چون اتلاف وقت است. ما مي‌خواهيم بشنود كه بفهمد. بفهمد تا ... حالا باقي‌اش هيچ، حداقل بايد كه بفهمد. پس ما انسان‌ها سخن مي‌گوييم تا مخاطب ما بفهمد تا با او ارتباط برقرار كرده باشيم، تا جامعه ساخته شود و انسان‌ها بتوانند در كنار هم زندگي كنند. شما دقت بفرماييد تا در سخن گفتن و البته شما كه سخن نمي‌گوييد، شايد هم بگوييد ولي به خودتان مربوط است و به ما كه خسرو شما نيستيم چه مربوط، ولي اگر سخن هم خواستيد بگوييد، نبايد مثل نوشته‌تان باشد، زيرا اين طوري فقط اتلاف وقت انسان‌هاست، اگر طوري سخن بگوييد كه مخاطب نفهمد، زيرا نه علم منطق رعايت شده، نه علم نگارش و نه حتي در بعضي موارد علم لغت! آن‌طور بنويسيد كه مي‌خواهيد براي شما بنويسند، نه آن‌طور كه ننويسند! خوب صحبت كردم؟! البته من كه صحبت نكردم، اگر هم كردم نه به خسرو مربوط است و نه به شيرين. ولي شيرين سخن گفتن كار سختي نيست، قدري تواضع مي‌خواهد و از تخت شاهي پايين آمدن. كبر انسان را زمين مي‌زند. بهتر است خودمان قبل از اين‌كه زمين‌مان بزند پايين بياييم. خدا به من و امثال من عقل بدهد، إن‌شاءالله.

اجازه دهيد بيشتر توضيح دهم، بلكه متوجه شويد. شما يك علمي را ساخته‌ايد به نام علم لغت، واژه‌شناسي يعني. اين علم براي اين است كه به شما ياد بدهد تا چطور حروف و صداها را در كنار هم قرار دهيم تا كلمه بسازيم؛ كلمه‌هايي كه صحيح باشند، درست باشند و به درد ارتباط با انسان‌ها بخورند. يك علم ديگر هم شما درست كرده‌ايد كه در زبان فارسي به آن مي‌گوييد علم نگارش. اين علم به شما ياد مي‌دهد كه چطور اين كلمه‌هايي را كه حالا ساخته‌ايد يا نساخته‌ايد و گمان مي‌كنيد كه ساخته‌ايد و شايد هم گمان نمي‌كنيد ساخته‌ايد و صرفاً ظنّ داريد كه البته مي‌دانيد كه حجّت نيست مگر اين‌كه اماره باشد آن هم مي‌دانيد كه فقط اگر به يك قطع منتهي شود. علم ديگري كه شما داريد علم منطق است. منطق يادتان مي‌دهد كه چطور حالا كه كلمه‌ها را با علم نگارش تركيب كرده‌ايد و جملات را ساخته‌ايد، در كنار هم قرارشان دهيد تا كلامتان مفهوم داشته باشد و معنادار گردد و به درد ارتباط با انسان‌ها بخورد، نه اين‌كه صرفاً غيرآدميزاد آن را بفهمد كه البته آن نيز به مدد علم غيب است. چرا كه اگر علم غيب نباشد و از نيت دروني شما و افكار قلب و دل شما مطلع نباشد كه هرگز نمي‌تواند اين تركيب‌هاي بي‌معنايي را كه كنار هم قرار مي‌دهيد درك نمايد. متوجه عرض بنده شديد؟!

نه دايش و نه سايش و نه حتي گنجايش، هيچ كدام از مباحث فلسفه اصالت وجود، مانند وجود و سجود، چه با جود و چه بي‌جود، انگار كه در دنياي ما جاي تنها كسي كه مي‌تواند اين مباني را به دست در دست هم با خوشحالي به خانه‌اي كه در آن جامعه مي‌توان از خيابان‌هاي آسفالت عبور ارزشمند كاروان‌هاي نونوار شدن در شب عيد را جشن گرفت، طوري كه تا سال‌هاي سال وقتي قيمت ارز را در مقايسه با توليد داخل و همچنين صادرات غيرنفتي رشد بي‌بديلي را تجربه كرده است. اما اين مقام آگاه اطلاعي از آگاهي‌هايي كه مي‌تواند مباني منطقي را تحت تأثير قرار دهد در گزارش حادثه ذكر نشد. لذا رضا و ممرضا و همچنين شازده غلامرضا، پس از پايان دوران پهلوي، تاريخ جديدي را كه شما به آن اشاره و استشاره و در مواقعي نيز استخاره نتايج خوبي نداده است. بنده كه مي‌گويم خيلي بد است، فعلاً دست نگهداريد، فعلش بد است تركش بدتر! بله برادرم، يا شايد خواهرم، يا شايد هم البته خنثايم، از خدا پنهان نيست، از شما چه پنهان، من 37 سال است كه در اين كشور زندگي مي‌كنم، در بلاد فارس، يعني از بدو تولّد. هميشه فارسي حرف زده‌ام و فارسي با من حرف زده‌اند، فارسي خوانده‌ام و فارسي نوشته‌ام. زبان فارسي نيز چون تمامي زبان‌هاي ديگر، البته زبان‌هاي آدميزادي، و گرنه به قول خود شما، چه بسا در جايي غير آدميزادي زباني داشته باشد كه غيرآدميزادي به حساب آيد! فارسي هم قواعدي دارد و گرامر به اصطلاح شما. اين گرامر براي اين است كه شما و ما و آن‌ها درست حرف بزنيم، طوري كه بتوانيم حرف هم را بفهميم. من دو بار نوشته شما را خواندم، ولي چيزي نفهميدم. يعني من فارسي بلد نيستم يا شما؟!

و العافية و النصر. :)

خانه يك جامعه بسيار كوچك است و شيوه مديريت آن اصلاً و ابداً قابل مقايسه با يك جامعه بزرگ هفتاد ميليوني به نام ملّت نيست. در يك جامعه بزرگ، تمامي فعاليت‌ها تقسيم شده و هر مسئول، نسبت به بخش كوچكي از مديريت جامعه وظيفه دارد. طبيعتاً نقش رهبري از دولت و دولت از قضاوت و قضاوت از تقنين و تقنين از نظامي‌گري و امنيت و امنيت از اطلاعات و اطلاعات از آموزش و آموزش از پژوهش و پژوهش از تلفن و تلفن از گاز و گاز از آب و... همه اين‌ها از هم جدا و تفكيك شده‌اند. اما در خانه، من تمام اين وظايف را با هم برعهده دارم، زيرا حجم فعاليت‌هاي آن‌ها نه زياد است و نه پيچيده. وقتي اين وظايف را تفكيك كنيم، كه در جامعه بزرگ ناگزير به آن هستيم، نقش رهبري كاملاً متفاوت از دولت است. رهبري در هيچ امري از امور مربوط به اداره نظام دخالت نمي‌نمايد و تنها حافظ اصل جهت حركت نظام اسلامي‌ست، تا از جهت اسلامي و الهي خارج نگردد و هر گاه انحرافي را در مسئولين تشخيص داد، رأساً اقدام نمي‌نمايد، بلكه مردم را از آن آگاه مي‌:كند تا به وظيفه شرعي خود عمل نمايند. سيره ولاة فقهي ما نيز چنين بوده است.

اگر منظور شما از امامان، ائمه معصومين (ع) هستند، كه ايشان از هر بدي مبرّا مي‌باشند. اما اگر منظور شما از امام، اصطلاح لغوي آن است كه به هر امام جماعتي مي‌گوييم، يعني فردي كه پيشاپيش مردم مي‌ايستد و راه را نشان‌شان مي‌دهد، يعني رهبر، يعني اگر منظور شما اين است كه رهبر بد هم داريم، خير. رهبر بد نداريم. زيرا تا رهبر به بدي گرايش پيدا كند، بلافاصله معزول است. رهبر بودن غير از شاه بودن است. شاه سلسله دارد و نسل به نسل جبراً حكومت مي‌كند. رهبر اما «رهبريّت»ـش مشروط به «عدالت» است. تا از عدالت خارج است، آناً ديگر رهبر نيست، زيرا شرط را فاقد شده. حتي اگر فرد ستمگري بشود و بخواهد به زور مردم را به استضعاف بكشد، حكمش حكم خدا نيست، امرش مطاع نيست، كلامش حجيّت ندارد و مردم مي‌توانند و بايد عليه او قيام نمايند. شاه اما از اول مشروط به قدرت است، نه عدالت و ديانت. اين تفاوت را بايد دقت بفرماييد.

متأسفانه متوجه تفاوت «شاه» با «رهبر» نشده‌ايد. اگر متوجه اين تفاوت بوديد اين‌طور قضاوت نمي‌كرديد. شاه در امور مملكت دخالت مي‌كند، زيرا خود را مالك جان و مال و ناموس ملّت مي‌داند. شاه هر زميني را كه بخواهد تملّك مي‌كند، هر جاني را كه بخواهد مي‌گيرد، زيرا هيچ مقامي را بالاتر از خود نمي‌بيند تا جلوي او را بگيرد. اما رهبر تنها يك مأمور است؛ مأموري از جانب ملّت تا چشم آنان باشد، تا از بالا بر كار مسئولين نظارت نمايد تا اگر از مسير عدل و انصاف خارج شدند، اگر خيانت كردند، مردم را آگاه نمايد. به سيره رهبري نظام اسلامي از ابتدا تا امروز بنگريد، هر دو فردي كه اين منصب را متصدّي بودند، در كدام امور مستقلاً و بلاواسطه اقدام نمودند و كاري اجرايي را در كشور بر عهده گرفتند؟! امام راحل (ره) كي و كجا دخالت در امور مملكت نمود؟! ايشان وقتي خلافي از رئيس جمهور ديد، فقط به مردم اطلاع داد، بيانيه داد. وقتي فساد قائم مقام رهبري را ديد، فردي كه خبرگان او را برگزيده بودند، اين فساد را به مردم اطلاع داد. اصلاً نقش رهبر همين است. او خدا را بالاي سر خود مي‌بيند و فرستادگان خدا را. او جرأت تخلّف از اوامر الهي را ندارد. و دقيقاً چون جرأت تخلّف ندارد، خبرگان او را معرفي كرده‌اند به مردم. مردم هم او را امين خود گرفته‌اند. زيرا مردم رأساً نمي‌توانند مسئولين را نظارت كنند. زيرا هميشه مسئولين راه‌هايي براي فريب در اختيار دارند. زيرا مسئولين جريان قدرت و ثروت و اطلاع را در دست دارند. رهبر آن‌جا نشسته به نيابت از مردم، تا چشم آنان باشد، بيدار باشد و ببيند و اگر انحرافي پيدا شد، خبر دهد. اين را با شاه مقايسه نكنيد. اين ظلم و بي‌انصافي‌ست.

با تشكر و سپاس فراوان. در پناه حق.