اگر منظور شما از امامان، ائمه معصومين (ع) هستند، كه ايشان از هر بدي مبرّا مي‌باشند. اما اگر منظور شما از امام، اصطلاح لغوي آن است كه به هر امام جماعتي مي‌گوييم، يعني فردي كه پيشاپيش مردم مي‌ايستد و راه را نشان‌شان مي‌دهد، يعني رهبر، يعني اگر منظور شما اين است كه رهبر بد هم داريم، خير. رهبر بد نداريم. زيرا تا رهبر به بدي گرايش پيدا كند، بلافاصله معزول است. رهبر بودن غير از شاه بودن است. شاه سلسله دارد و نسل به نسل جبراً حكومت مي‌كند. رهبر اما «رهبريّت»ـش مشروط به «عدالت» است. تا از عدالت خارج است، آناً ديگر رهبر نيست، زيرا شرط را فاقد شده. حتي اگر فرد ستمگري بشود و بخواهد به زور مردم را به استضعاف بكشد، حكمش حكم خدا نيست، امرش مطاع نيست، كلامش حجيّت ندارد و مردم مي‌توانند و بايد عليه او قيام نمايند. شاه اما از اول مشروط به قدرت است، نه عدالت و ديانت. اين تفاوت را بايد دقت بفرماييد.