خلاصه، ما انسان‌ها به خلاف نمي‌دانم چه جاندارها يا بي‌جان‌هاي ديگري، كه البته در آن هم شك دارم چون شما در روايات‌تان داريد كه حتي سنگ‌ها هم حرف مي‌زنند منتها ما گوش‌‌مان نمي‌شنود، شايد، ولي در هر صورت، ما سخن نمي‌گوييم كه فقط سخن گفته باشيم، زيرا اين عمل احمق‌هاست، شما كه نمي‌خواهيد سفيه باشيد يا حداقل شما را جزو نادان‌ها به حساب آورند. ما سخن مي‌گوييم كه كسي بشنود. آن هم نه اين كه بشنود براي اين‌كه فقط شنيده باشد، اين نيز خسران دارد، چون اتلاف وقت است. ما مي‌خواهيم بشنود كه بفهمد. بفهمد تا ... حالا باقي‌اش هيچ، حداقل بايد كه بفهمد. پس ما انسان‌ها سخن مي‌گوييم تا مخاطب ما بفهمد تا با او ارتباط برقرار كرده باشيم، تا جامعه ساخته شود و انسان‌ها بتوانند در كنار هم زندگي كنند. شما دقت بفرماييد تا در سخن گفتن و البته شما كه سخن نمي‌گوييد، شايد هم بگوييد ولي به خودتان مربوط است و به ما كه خسرو شما نيستيم چه مربوط، ولي اگر سخن هم خواستيد بگوييد، نبايد مثل نوشته‌تان باشد، زيرا اين طوري فقط اتلاف وقت انسان‌هاست، اگر طوري سخن بگوييد كه مخاطب نفهمد، زيرا نه علم منطق رعايت شده، نه علم نگارش و نه حتي در بعضي موارد علم لغت! آن‌طور بنويسيد كه مي‌خواهيد براي شما بنويسند، نه آن‌طور كه ننويسند! خوب صحبت كردم؟! البته من كه صحبت نكردم، اگر هم كردم نه به خسرو مربوط است و نه به شيرين. ولي شيرين سخن گفتن كار سختي نيست، قدري تواضع مي‌خواهد و از تخت شاهي پايين آمدن. كبر انسان را زمين مي‌زند. بهتر است خودمان قبل از اين‌كه زمين‌مان بزند پايين بياييم. خدا به من و امثال من عقل بدهد، إن‌شاءالله.