نخست اين‏كه بنده حقوقدان نيستم و تنها براي ارائه تجربه شخصي اين اطلاعات را ارائه نموده‏ام، پس من نيز يكي مثل خودت، اگر چيزي گفتم، گمان به قطعيت آن مبر و باز هم با بزرگان اين فن مشورت كن! اما پاسخ: اجراي تمكين جلسه ندارد، شما بايد از مسئول اجراي احكام همان شعبه‏اي كه رأي الزام تمكين داده، يك نامه بگيري به كلانتري محلي كه خانم زندگي مي‏كند (منزل پدرزن) و سپس به كلانتري محل مراجعه كني، آن هم در ساعات اداري. افسر نگهبان يك مأمور همراه شما به درب منزل پدرزن بفرستد. اگر زن گفت نمي‏آيم، مشكل شما حل است. چون گفتي نمي‏خواهي با ايشان زندگي كني. اما اگر گفت مي‏آيم، شال و كلاه مي‏كند و سوار ماشين مي‏شويد و مي‏آيد درب منزل شما و شما صورتجلسه را امضاء مي‏كنيد. در صورت دوم شما بايد از تاريخ 4/2/89 لغايت 25/2/90 نفقه را پرداخت كنيد. همه را هم نقداً. مگر اين‏كه ادعاي اعسار كني و تقسيط شود. يعني حدود يك سال كه حداقل نفقه ماهي 100 هزار تومان است. البته بستگي به قاضي دارد كه شرايط زندگي و سر و وضع شما را نگاه مي‏كند و از تيپ و قيافه و نشاني محل زندگي‏تان مي‏فهمد كه چقدر درآمد داريد و شأن زن شما چقدر است! در هر صورت حداقل يك ميليون و نيم بايد نفقه بدهيد. البته به شرط اين‏كه زوجه استشهاديه ببرد مبني بر اين‏كه شما در 4/2/89 او را از خانه بيرون كرده‏ايد. اما در حالت اول كه زن اعلام كند نمي‏آيد، خب حل است. هيچ نفقه‏اي بر شما نيست. البته يك نكته‏اي هم اين وسط هست كه چون بعيد است اتفاق بيافتد نگفتم؛ در صورت دوم، يعني آمدن زن به خانه شما همراه با مأمور، اگر زن انصاف داشته باشد و اقرار كند كه خودش از منزل خارج شده و تمكين عام نكرده است (چون تمكين خاص به دليل عدم قابليت اثبات اصلاً موضوع بحث در دادگاه نيست!) نفقه آن يك سال بر عهده شما نخواهد بود و تنها بعد از 25/2/90 هر چه در منزل پدرزن بماند، نفقه بر عهده شما مي‏افتد. اما چون نديده و نشنيده‏ام تا به حال كه زني در چنين شرايطي راست بگويد و از دروغ‏گويي بپرهيزد، فكر نكنم اين نكته به درد شما بخورد! اگر مي‏خواهي حكم تمكين را اجرا نكني، پس حداقل يك كاري كن، برو و يك استشهاديه از اهالي محل و همسايه‏ها بگير، آن‏هايي كه شاهد بودند زن شما از خانه خارج شده و شما بيرونش نكرده‏اي، يا مثلاً اطلاعي در اين خصوص دارند. دو سه نفر كافيست كه با ذكر نام و تلفن امضاء كنند. اين را به قاضي بده و ضميمه پرونده كن. اگر قاضي اين استشهاديه را قبول كند (كه احتمالش زياد است) نفقه معوقه ثابت نشده و فقط از 25/2/90 به بعد نفقه گردن شما خواهد افتاد. فقط يادت باشد كه استشهاديه دروغ جمع نكني و به انصاف رفتار كن، تا خدا هم روز قيامت كه خيلي مهم‏تر و سخت‏تر از اين دنياست با تو رفتار نمايد. نگاه كن برادر! همه اين بلاها سر من آمد، بله، سر ِ خود من! ولي اميدم به رحمت خدا بود. نه براي اجراي حكم رفتم و نه در دادگاه داد زدم و نه دروغي گفتم. تمام اين پرونده خانوادگي را كه مي‏بيني قصه خود من است كه داستاني نوشتم تا خوانندگان را لذت بخشد! اگر پايه هستي كه با خدا معامله كني، تمام سختي‏ها را تحمل كن! اما اگر مي‏خواهي حقت را بگيري، در گرفتن وكيل ترديد نكن. همين الآن يك ميليون تومان بده وكيل و تمام كارها را به او واگذار! ياعلي

ضمانت اجرايي دارد، منتها به اندازه وسع مالي زوج. اگر خانه دارد، زوجه مي‏تواند بگيرد، اگر ماشين، بگيرد، اگر پول در بانك، بگيرد، اما اگر ندارد، چه چيز را بايد بگيرد؟ جانش را؟ عمرش را؟ كه به زندان تلف شود؟ إن قلتِ: سر دختر كلاه مي‏رود كه... قلتُ: مگر خانواده دختر وضع مالي خانواده پسر را نمي‏دانند؟ اگر ندانند و پسر دروغ بگويد كه اصلاً تدليس است و احكام خاص خود را دارد. اما اگر تحقيق كرده و وضع مالي پسر را مي‏دانند كه بيشتر از 5 سكه ندارد، وقتي 110 سكه مهر مي‏گذارند، خودشان نيز فرض كرده‏اند كه قصد گرفتن ندارند. اگر چه جمله «كي داده كي گرفته» نادرست است، ولي حكايت از علم زوجه به ناتواني زوج از پرداخت اين مبلغ دارد. پس پذيرفته است و چگونه موقع طلاق كه مي‏شود از پذيرش خود باز مي‏گردد و مطالبه تمام مهر را داشته باشد از چيزي كه وجود خارجي ندارد؟! خوب بود پاسخم؟!

هم در كامنت قبلي و هم در اين‏جا مشكله‏اي در كلام شما يافتم كه لازم است عرض كنم. ما گاهي دچار مغالطاتي مي‏شويم كه توجه به آن نداريم و همين سبب بسياري نتايج نادرست مي‏شود. در توقيع معروف حضرت (عج) كه از ناحيه مقدسه صادر شده با عبارت «فارجعوا الي رواة احاديثنا» اشاره به فقهاي شيعه شده است كه ما آن‏ها را مراجع تقليد مي‏ناميم. در صحيحه معروفه «الراد عليهم كالراد علينا» نيز رد كردن نظر فقها جايز شمرده نشده، مگر در استدلالي علمي ميان خود فقها. پس ما احكام الله را از طريق تقليد كسب مي‏كنيم. همان‏طور كه شما مي‏فرماييد حكم خدا پرداخت مهريه است، حتي اگر به قدر كوه قنطار باشد، وقتي فقها مي‏فرمايند قاعده «فنظرة الي الميسرة» واجب است، اين نيز حكم الله است. حتي در يك قرض ساده، شما اگر حتي ده ميليون تومان از بنده قرض بگيريد و بعد نداشته باشيد كه پس بدهيد، اسلام به بنده اجازه نداده است شما را مجازات كنم، نه حدّ شرعي دارد، نه تعزير و نه حتي زندان، نمي‏توان هيچ عملي عليه شما انجام دهم، مگر صبر... بلكه خداوند به شما روزي دهد و اگر وضع شما ميسور شد، از شما مطالبه كنم. اگر نداشته باشي شرعاً حق مطالبه ندارم! خب اين حكم الله است. در مهريه هم رأي فقهي همين است. هر بدهي مقيّد به قدرت بر تأديه است و اگر واقعاً‏ متمكن نباشد، مكلف به پرداخت نيست. حالا مغالطه اول اين است كه بخش اول را از حكم خدا بگيريم (وجوب پرداخت مهريه ولو كوه قنطار) و بخش دوم را از عقل خود ضميمه نماييم (عدم انصراف مطالبه در صورت عدم تمكن)، اين نمي‏شود. مغالطه دوم نيز بدتر از اولي است، همان كه در متن نوشته ذكر شده و مشابه آن در آراء شيخ يوسف صانعي ديده شد در سال‏هاي اخير، اين‏كه عقل را ملاك احكام شرعي قرار دهيم و بگوييم: «اين ظلم نيست كه زن را بدون مهريه رها كند؟ اي بي‏انصاف‏ها زن بعد از طلاق چه كند؟ در جامعه آواره شود؟ بدون مهريه؟ مهريه پشتوانه زن است، خدا حكيم و عاقل است، چطور ممكن است به زن ظلم كرده باشد؟» و نتيجه بگيريم كه حكم شرعي مهريه پرداخت در هر صورت ولو بالجبر است! اين مغالطه را خيلي دچار مي‏شوند اخيراً ملت ما... زيرا با مباني سكولاريسم بسيار سازگار است، مبنايي كه در زندگي ما بدجور داخل شده است! موفق باشيد. سپاس از توجه شما و نظرات ارزشمندتان. مسرور مي‏فرماييد. اين برادر صبور ما هم آن‏طور كه گزارش فرمودند شش‏ماه است دچار غضب مادرزن شده‏اند و رنجور از اين معادله گرفتاركننده نفقه در مقابل تمكين و اذن، جهزيه و مهريه براي لج‏بازي و بردن بچه‏ها براي چزاندن! ايشان البته هنوز شناس بنده نشده‏اند و هر چه انديشه مي‏كنم تطبيق نمي‏كنم با احدي از دوستان. مؤيد باشند إن‏شاءالله.

چشم، اگر زيارتشان كردم عرض مي‏كنم: «سلمكم الله ابوي... :»

پاسخ در كامنت بعدي يكجا ذكر شده است.