سلام. تصوّر بفرماييد ساعت مچي‌تان بشكند، ببريد ساعت‌سازي، بگويد قطعاتش را ندارم، ولي دو تا ساعت مچي ديگر را بردارد، از هر كدام چند چرخ‌دنده برداشته قاطي ساعت شما كند، قطعاتي كه با هم جور نيستند. اين ساعت براي شما درست كار خواهد كرد؟! نظام حقوقي ما در حال حاضر اين‌چنين است. قرار است اسلامي باشد، ولي بخش‌هايي از قوانين را از نظام حقوقي فرانسه وام گرفته‌اند، پيش از انقلاب، بخشي را هم ذوقي و سليقه‌اي افزوده‌اند، شده قوانيني كه تا كنون پابرجاست. بسياري از قوانين موضوعه دادگاه‌ها تدوين‌شده از قبل انقلابند. اين مي‌شود كه ملاحظه مي‌فرماييد. اگر خداوند حق حبس را در اسلام قرار داده است، حق طلاق را هم به مرد داده، اذن و تمكين را نيز. حضانت فرزندان نيز با پدر است. اما مخلوط شدن قوانين اسلامي با قوانين غيراسلامي كار را دشوار نموده. خداوند رحم نمايد و زمان دهد تا مسمانان بتوانند مشكل را حل نمايند.

محاسبه نحوه پرداخت مهريه و اقساط آن كاري نيست كه توسط بنده قابل انجام باشد. قاضي دادگاه پس از شنيدن حرف‌هاي شما و ايشان و استعلام و كارشناسي نظر خواهد داد. اما بهترين راه حل در كارهاي حقوقي هميشه مراجعه به وكيل است. در خيابان‌هاي اطراف خانه خود حتماً يكي دو دفتر وكالت مي‌بينيد. به وكيل مراجعه نموده، مدارك ازدواج خود را ارائه كرده و قضيه را بگوييد. وكيل با توجه به شناختي كه از دادگاه‌هاي محلّي دارد و قوانيني كه مي‌داند مي‌تواند بهترين راه‌ها را به شما نشان دهد. إن‌شاءالله حق به حق‌دار برسد.

در اين زمينه اطلاعات زيادي ندارم. بايد با يك وكيل مشورت شود. شايد مشكلي برايشان پيش آمده كه به جلسه دادگاه نرسيده‌اند. همه اتفاقات لزوماً مغرضانه و تعمّدي و از روي نيّت پليد نيست. شايد خيلي ساده خودروي‌شان خراب شده و در راه مانده‌اند! شايد هم پشيمان شده يا حالات روحي مناسبي براي شركت در جلسه دادگاه نداشته‌اند. در هر صورت به نظر مي‌رسد شركت نكردن در جلسه اعسار به ضرر شوهر باشد و طبيعتاً ايشان به نفعش بوده تا شركت نمايد.

متأسفانه قوانيني كه در اين زمينه وضع شده‌اند، با آن‌چه بايد باشند فاصله دارند. قوانيني كه پيش از انقلاب و با نگاه‌هاي غيراسلامي تدوين شده‌اند، گاهي همچنان در محاكم قضايي اعتبار دارند. آن‌چه نيز در اين سال‌هاي اخير اضافه شده، گاهي بر اساس عقول افرادي بوده كه خود را عاقل‌تر از شارع پنداشته، براي بشر نسخه‌اي به گمان خود بهتر پيچيده‌اند. و اين شده كه مي‌بينيد! خدا إن‌شاءالله فرصتي براي مؤمنين فراهم نمايد، تا قوانين را اصلاح نمايند، پيش از آن‌كه دير شود.

هر پرونده مقتضيات خود را دارد. بهتر است در شهر خود، اطراف محل زندگي، دفتر وكالتي بيابيد و با وكيل مشورت نماييد. او با ديدن پرونده مي‌تواند راهكارهايي را به شما پيشنهاد نمايد. إن‌شاءالله خداوند ياري نمايد و قوانين نادرست حقوقي موجود برطرف گردد تا ديگر چنين مسائلي روي ندهد. موفق باشيد.

سلام. واقعاً دشوار است. خدا به شما صبر عنايت فرمايد. موفق باشيد.

سلام. اگر ايشان تقسيط كرده، چرا شما پيش از ابلاغ، حكم جلب گرفتيد؟! آيا اين ناشي از يك نيّت مثبت است يا يك نيّت منفي؟! اگر قصد شما رسيدن به حق‌تان است، يعني مهريه، خب بايد صبر كنيد تا قسط به قسط پرداخت شود. ايشان هم كه قبول كرده است قسطي پرداخت كند. اما اين زرنگي كه پيش از ابلاغ حكم تقسيط، فوري حكم جلب بگيريد،‌ اين‌ها منشأ ديگري دارد؛ اين‌كه مي‌خواهيد ايشان را «بچزانيد»، «بسوزانيد»، «له كنيد و نابود سازيد». هدف در دعاوي خانوادگي معمولاً اين‌چنين است. خيلي از دادخواست‌ها فقط به چنين نيّاتي پيش مي‌روند. چنين روندي اصلاً صحيح نيست و بنده نمي‌توانم كمكي نمايم. شما ايشان را با مأمور پليس، دستگير كرده‌ايد و قبول كرده است سكه‌هاي مهريه شما را بدهد، چه از اين بهتر؟! آيا اگر مثلاً ماشين خود را فروخته بوديد و از مردم چك داشتيد، برگشت مي‌زديد و حكم جلب مي‌"گرفتيد، تمام خواسته شما آيا اين نبود كه پول شما را بدهد تا رهايش كنيد؟ اگر مي‌"گفت: «پول را مي‌دهم» كه قطعاً شما انگار دنيا را داده باشند، خوشحال مي‌شديد و مي‌گفتيد: «خب از اول مي‌دادي كه حكم جلب نگيرم و دستگيرت نكنم و خود و من را اين‌قدر به زحمت نمي‌انداختي!» ما در مسائل حقوقي معمولاً اين‌طور رفتار مي‌كنيم. ولي تا قضيه زن و شوهر پيش مي‌آيد، قصه تبديل مي‌شود به «گرفتن انتقام». پناه بر خدا.

اطلاعي ندارم. به يك حقوق‌دان يا وكيل دعاوي مراجعه بفرماييد.

در اين خصوص بي‌اطلاعم.

سلام. البته كه رعايت انصاف مهم‌ترين نكته در زندگي‌ست. تمام اين دادگاه‌ها و مسائل حقوقي دقيقاً مربوط به آدم‌هايي‌ست كه منصف نيستند. انسان‌هاي سالم كه كارشان به اين‌جاها نمي‌كشد. اگر زن و مرد هر دو «انسان» باشند، اخلاق داشته باشند و انصاف، هيچگاه دچار اين مسائل نمي‌شوند. زن، طلاق بخواهد، با مرد دوستانه صحبت مي‌كند، او را راضي مي‌نمايد. مرد اگر مهريه را ندارد بدهد، با زن مهربانانه سخن مي‌گويد، زن هم شرايط واقعي را مي‌بيند و درك مي‌كند. مسأله در جايي حادث مي‌شود كه يكي از طرفين، يا هر دو، از مسير انصاف و انسانيت خارج شده، چون گرگي به جان يكديگر مي‌افتند و مي‌خواهند كه هم را بدرند، دقيقاً در همين نقطه است كه قانون وارد مي‌شود. قانون كه نمي‌خواهد انصاف را حذف كند، انصاف قبل از رسيدن قانون نقض شده بوده، قانون مي‌خواهد جلوي آسيب‌هاي اجتماعي ناشي از گرگ‌صفتي بعضي اعضاي جامعه را بگيرد. قانون مي‌خواهد آسيب جامعه كم شود. از اين رو، فرمايش شما كاملاً متين و استوار و صحيح است. دو نفر، زن و مرد، در كنار هم و دوستانه بايد مشكلات خود را حل نمايند. موفق باشيد.

مي‌داني چرا؟! زيرا آن‌چه در آئين دادرسي مدني آمده، آن چيزي نيست كه اكنون در دادگاه‌ها اجرا مي‌شود. بنده چون اين مسير را طي كردم، دانستم كه چه روندي در دادگاه وجود دارد. يه مطلب جالب: بعد از اين‌كه اين فلوچارت‌ها را كشيدم، يكي از دوستان سابق كه در دادگستري كل كار مي‌كرد پيام فرستاد كه پيشنهاد داده به مسئولين خودش كه چنين فلوچارت‌هايي را طراحي نمايند و در دادگاه براي استفاده عموم نصب كنند. خيلي خوشحالم كه اين كار ناقابل مورد استفاده شما قرار گرفته است. بنده را از دعاي خير فراموش نفرماييد. ياعلي

!

:)

بله، تا جايي كه مي‏دانم اگر در جلسه حاضر نشويد، زوجه اما اگر حاضر شود، معناي آن آمادگي ايشان براي تمكين است و طبيعتاً قاضي رأي خواهد داد كه زوجه تمكين عام داشته و شما نپذيرفته‏ايد و زوجه مي‏تواند تقاضاي نفقه نمايد و شما هم از تاريخ همان جلسه محكوم به پرداخت نفقه به صورت ماهانه خواهيد بود و اگر دو سه ماه پرداخت نكنيد، زوجه مي‏تواند دستور از دادگاه بگيرد و با حكم جلب شما را دستگير كرده و قاضي هم خيلي آسان مي‏تواند شما را به سه ماه زندان محكوم كند، علاوه بر اين‏كه نفقه را هم بستاند! به همين سادگي! يادتان باشد اگر پايتان به دادگاه باز شد، روال جاري اين است كه قوانين براي دفاع از حقوق زنان طراحي شده و فرض بر اين بوده كه مردان به اندازه كافي حق دارند و دادگاه جاي تأديه حقوق زنان است. البته كاملاً كلام شما را درك مي‏كنم، پدر و مادر من هر دو فرزند انزلي هستند. دايي و خاله و عمه و عمو و مادربزرگ و پدربزرگ هم انزلي بودند و بعضي هنوز هستند! آن فرهنگ را تا عمق وجودم مي‏شناسم و دردش را هم! حجم دخالت‏هاي اطرافيان را در زندگي جوانان نيز مي‏دانم. اما يك نكته؛ اين را هم مي‏دانم كه زنان اين شهر، لجباز و يك دنده‏اند غالباً... اگر بخواهند زندگي كنند، بلدند چطور دخالت‏هاي ديگران را نپذيرند. شايد خانم شما فعلاً كه در خانه مادر است ناگزير به اطاعت باشد، شما برويد، به خانه بياوريد، اگر توانستيد بهتر كه به شهرستان برويد، جايي دور از مادر، شايد خانم شما توجيه شود كه مستقل و روي پاي خود باشد و دخالت ديگران را ببرد. البته قطعاً اين مطلب بر تشخيص شماست و هيچ كس جز خودتان نمي‏تواند نظر دهد، چه برسد بنده كه هيچ نمي‏دانم جز همين چند كلمه. اما فقط به عنوان يك احتمال، اين‏كه شايد بعد از آمدن به خانه شما مسائل تغيير كند! مي‏توانيد يك فرصت بدهيد و با محبت كردن جذب نماييد. الله أعلم. خدا ياورتان باشد. دعايتان مي‏كند كه هر چه صلاح‏تان است پيش بيايد. ياعلي

خيلي جالب است، اين از همان نكاتي است كه بنده در بعضي نوشته‏ها عرض كرده بودم كه ميان دادگاه‏ها به حسب نظر رئيس مجتمع تفاوت‏هايي وجود دارد. حدس مي‏زنم شما در شهرهايي مثل تهران و قم نيستيد. اين‏كه دادگاه اجراي حكم الزام به تمكين را بدون نياز به كلانتري بر عهده گرفته است، فقط در شهرهاي كوچك امكان دارد. با توجه به اين‏كه دوشيزه نيستند، پس نتوانسته‏اند از حق حبس استفاده كنند و همين است كه دادگاه به نفع شما رأي داده است. در شرايطي كه شما فرموده‏ايد، يعني اين‏كه هنوز زندگي مشترك شروع نشده است، خواهش مي‏كنم بيشتر درباره تصميم خود بيانديشيد. اگر يك سال گذشته بود يا دو سال و به مشكل برمي‏خورديد، مي‏توانست ناشي از شناخت روحيات ناسازگار طرفين باشد و تشخيص شما در عدم توانايي زندگي با زوجه قابل پذيرش‏تر بود. اما در شرايطي كه هنوز زير يك سقف نرفته‏ايد، سخت است بتوان گفت اين زندگي قابل ادامه نيست. لطفاً به اين نكته هم توجه بفرماييد كه ايشان بدون اين‏كه تجربه يك زندگي مشترك را داشته باشند مطلقه شده‏اند و قطعاً بسيار نتايج بدي براي زندگي آينده‏شان خواهد داشت. برادرانه تقاضا مي‏كنم حتماً قبل از اجراي صيغه طلاق، يك جلسه به مشاوره خانواده مراجعه فرماييد. حتماً در شهر شما چنين مركزي وجود دارد. مي‏توانيد از 118 بپرسيد و يا از خود دادگاه استعلام كنيد. خواهش مي‏كنم قبل از مراجعه به مشاوره خانواده اقدام به طلاق نكنيد. بنده پس از دو ماه مراجعه مشترك به مشاوره خانواده و وقتي مشاور گفت زوجه شما خودشيفتگي شديد دارد و بيماري شخصيتي و پدرش بيمار رواني است، ناگزير به طلاق شدم. به اين بيانديشيد كه مبادا در پيشگاه خداوند متعال، روزي كه مال و فرزند به كار انسان نمي‏آيد، شرمنده باشيد. خدا يارتان.