اين علامت تعجب‏هاي شما شگفتي‏آفرين است! سه‏تا سه‏تا تعجب مي‏كند آدم وقتي مي‏خواند. مي‏مانم كه مثلاً «خداحافظي» هم تعجب دارد، آن‏هم سه بـ.........ار؟! تشكر از اطمينان‏دهي شما. خدا را شكر. خودش داده هر چه بوده و بنده به توفيق مولا عمل به تكليف مي‏كند، چه لياقت به اجر و پاداش كه اگر مي‏دهد آن را نيز به لطف عطا مي‏كند نه به شايستگي! بزرگواريد.

امسال اصلاً تا ناف عيد را بستند، همه چيز مضاعف شد، هم نقش بنده مضاعف شد كه پدري و مادري را با هم بر عهده گرفتم و هم نقش مادرم كه بچه‏داري و نوه‏داري را به هم گره زد، سيدمرتضي كه اصلاً مادرم را مادر خود مي‏داند، باورتان نمي‏شود كه چطور به مادرم دلبسته...! البته خدا شيريني خاصي به فرزندان مي‏دهد كه لذت همراهي‏شان، شيرين‏زباني و ادا و اطوارشان سختي نگهداري‏شان را مي‏زدايد. سپاس يزدان پاك بي‏همتا را كه ستايش او را تنها سزد و خدايي را فقط او بلد است! انصافاً زحمت را كه مضاعف مي‏كند صبر و تحمل را هم مضاعف مي‏فرمايد. دعاي خيرتان پشتيبانم باشد و بنده نيز براي شما عاقبت‏به‏خيري و به‏روزي روزافزون طلب مي‏نمايم كه حضرت زهراي مرضيه (س) فرمود: «دعاي در حق يكديگر به اجابت نزديك‏تر است تا دعاي براي خود»! تشكر

:) دقيقاً همين‏طور است. وقتي آمدند جهيزيه را ببرند، برادر پنجمي (يعني يكي مانده به آخر) اول دويد و رفت سراغ آب‏شيرين‏كن. خب ما در قم آب شيرين مي‏خريم، مثل انزلي نيست (!). پرديسان كه آمديم خريد آب شيرين دشوار شد. من هم وسيله نقليه نداشتم و نزديك ما هم محل فروش آب شيرين نبود. آب لوله‏كشي را هم كه اصلاً نمي‏شود مصرف كرد. واقعاً شور است! امكان مالي خريد آب‏شيرين‏كن نداشتم. ولي 24 سكه از مهريه را پرداخت كرده بودم. يعني همين بهمن 1387 يك پروژه كار كردم براي راهيان نور، همين تشكيلاتي كه جوانان را مي‏برند مناطق جنگي را نشانشان مي‏دهند. مبلغ پروژه يك ميليون و هفتصد تومان بود. وجه را نگرفته ايشان گفت بخشي از مهريه‏ام را مي‏خواهم، مي‏خواهم به برادرم بدهم كه ماهانه سود بدهد. مبلغي قبلاً داده بودم اين را هم مي‏خواست بگذارد روي آن. مي‏گفت اگر پنج ميليون تومان بشود گفته است كه ماهي 100 تومان مي‏دهد. وجه را به شكل تراول‏چك گرفته بودم. تمام را نقداً به همان شكل تحويل ايشان دادم، به اعتقاد اين‏كه حقيقتاً شرعاً بدهي و ديني است بر گردنم و كلاه‏گذاشتن سر خودم كه ممكن نيست! بعد كه بحث آب‏شيرين‏كن شد، ايشان قبول كرد كه بخشي از مبلغ دريافتي را در حد 160 هزار تومان براي خريد دستگاه بدهد. پس آب‏شيرين‏كن عملاً با مهريه ايشان خريداري شد. روز بردن جهيزيه اين دستگاه را از ظرفشويي باز كردند و بردند. خب ما خبر نداشتيم كه براي جهيزيه مي‏آيند. اگر قبلاً مي‏گفتند فكري مي‏كرديم. اما همان‏طور كه بعدها خودشان گفتند چون قصد «راه رفتن روي اعصاب شوهر را داشتند» به عمد نگفتند كه متحير شويم! ناگهان ماشين نيروي انتظامي آمد جلوي در منزل با يك وانت كه جهيزيه را ببرند! خب بردند. شب آب شيرين نداشتيم، جز مقداري كه در يخچال از قبل بود و خنك. تماس گرفتم و گفتند فردا از شركت مي‏آييم براي نصب. پول آن را نيز مادرم در اختيارم گذاشت. فردا شب آمدند و نصب كردند. اتفاقاً همان شخصي آمد كه چند ماه قبل براي سرويس دستگاه آمده بود. با شگفتي پرسيد: «پس دستگاه قبلي كو؟» ناگزير شدم حقيقت را بگويم. كمي نگران بودم كه همه مطلب را بداند، شايد خيلي خوب نباشد. ولي گفت نگران نباش،‏ من خودم طلبه هستم. بعد كه آرامش را در كلامم ديد و زندگي‏ام را با فرزندان و اين همه دردسر، قصه‏‏اي را تعريف كرد كه در يكي از پست‏ها نوشته‏ام، قصه «آدم‏خورها» و اين‏كه «حالا ديگه از اين بدتر نمي‏شود». آن‏جا او به من گفت: «علت اين آرامشي كه داري همين است كه وجدانت راحت است» اين‏كه به اندازه فرصت دادم و آزاري ندادم و صبر كردم و هر چه كردند به خود كردند. علت ناآرامي آن‏ها را نيز در احساس گناهي مي‏دانست كه دارند. اتفاقاً جالب اين بود كه ايشان نيز لهجه شيرازي داشت و پرسيدم و گفت اهل استان فارس است! اما در خصوص سه‏تا بودنشان، بنده خود را تبرئه مي‏كنم... بنده همان اولي را نيز راضي نبودم و به اصرار ايشان قبول كردم. حتي براي اولي از ايشان يك سند در اختيار دارم. ايشان كتباً رضايت خود را اعلام كرد كه اولي آمد! دومي و سومي اصلاً بر اساس خواست نبوده است، به قول رفقا «خداخواسته»! :) خيلي دل‏گرم شدم از همدلي‏تان! تشكر

مشكل از آن‌جا ناشي مي‌شد كه پدرش همه اين مسيرها و فعاليت‌ها را كفر مي‌دانست و بعضي را لغو و مغضوب پروردگار. همان زمان اين بچه‌ها مدرسه هم مي‌رفتند پدرشان نكوهش مي‌كرد كه اين درس‌ها همه كفريات است كه غربي‌ها براي دنياپرستي خود ساخته‌اند! فرموديد درس خواندن، با هم يك مسابقه گذاشتيم، يعني بنده پيشنهاد كردم كه شما يك‌بار در كنكور شركت كرده و قبول نشده‌ايد و بنده يك‌بار شركت كرده و قبول شده‌ام. حالا دوباره با هم شركت مي‌كنيم اگر من قبول شدم شما 10 سكه از مهريه را ببخش. ايشان شرطي گذاشت، گفت به شرط اين‌كه درس نخواني و بدون مطالعه شركت كني، قبول كردم. سه سال پيش بود و كنكور شركت كرديم. ايشان رتبه 105900 شد و بنده 5314، باز هم من قبول شدم و ايشان پيام نور فقط مجاز شد! بگذريم كه ده سكه را نبخشيد و گفت: «من يك سكه قول داده بودم» و بعد همان يك سكه را هم روز دادگاه از خاطر برد و در مهريه قرار داد! در دادگاه مهريه حتي ادعا كردند كه يك سكه هم مهريه عقد موقت بوده كه براي رفتن به آزمايشگاه خوانده بوديم، آن را هم مطالبه كردند! كه البته قانوناً فقط نصف آن بر عهده زوج است! من با درس خواندن مشكلي نداشتم كه حتي تحريص به آن هم كردم. اما مشكل اين بود كه وقتي هفت هشت ماهه است جنين، روي صندلي نشستن روزي پنج شش ساعت، بلكه بيشتر، براي هيچكدام مطلوب نيست. اين هم وقت را گذارده، ناگهان سر هفت ماهگي تصميم به شروع قلم‌چي گرفته براي قبولي كنكور! مدام برود كلاس و بچه‌ها را بايد مادر بنده بيايد نگهداري كند، تا... خب بنده هم اصرار نكردم به مادرم كه زندگي و معلمي را رها كند به خاطر ايشان! ولي مشكل اينجا نبود... مشكل بحث‌هاي پدر بود! وقتي اين‌ها را مي‌نويسم و مخاطبين مي‌خوانند، هر كس به زعم خود تحفه‌اي بر مي‌دارد و لبخندي بر لب كه عجب زندگي مسخره‌اي داشته‌است اين مرد! شايد براي خواننده تنها يك لبخند تمام حس خواندن را توصيف كند، ولي براي آن‌كه مي‌نويسد به سادگي نگذشته و به نرخ ارزان تمام نشده است! بهاي گزافي براي آن پرداخته‌ام و سختي فراوان تحمل و انصاف اين است كه صبر بر اين‌ها جز به لطف و كرم پروردگار ممكن نيست. بحمدلله آن‌چنان خداوند صبوري داد كه او خود در نامه بنويسد و اقرار كند. شما ذيل همين مطلب كامنت گذاشته‌ايد، نامه را بنگريد... كوه غرور خود را مي‌گويد و كوه صبر شوهر را. اين نيست مگر نتيجه و حاصل چهار سال سكوت و خون دل خوردن و دم بر نياوردن. كه اگر تكاني به خود مي‌دادم همان سال اول كار تمام بود و البته به قول مادر شايد بهتر، كه سه فرزند نيز آواره نمي‌شدند به اين دنياي گرگ‌زده! نمي‌دانم، شايد اشتباه كردم كه صبر كردم! :(

آزار نه... اصلاً. من آزارهايم را ديده‏ام و آبديده شده‏ام. :) ايشان با اينترنت آشنا نيست، حتي رايانه نيز! همين اعتماد به نفس زياد كه اشاره فرموديد سبب شد براي يادگيري رايانه تلاش نكند. اصرار كردم برنامه‏نويسي را به تو آموزش دهم نخواست، فتوشاپ را كه بيشتر دخترها به آن ابراز علاقه مي‏كنند پيشنهاد دادم، هدفم اين‏كه سرگرمي و مشغوليتي باشد تا كمتر به انديشه‏هاي ناصواب پدر نزديك شود، ابتدا پذيرفت، يك رايانه در اختيار ايشان گذاشتم و ده دوازده CD آموزش فتوشاپ مقدماتي و پيشرفته. دو سه روز مشغول شد و خيلي زود رها كرد. گمان كردم شايد پيچيدگي فتوشاپ او را رمانده كه الگوي مكينتاش را شركت ادوب از ابتدا ملاك قرار داده، كورل دراو اما خيلي ويندوزي‏تر است. يك دور آموزش آن را خريدم و كامل نصب كردم. باز هم استقبالي نكرد. امروز هم اگر بخواهد به اين وبلاگ دسترسي داشته باشد و محتواي آن را ملاحظه كند، بايستي از زن برادر خود كمك بگيرد :) يك دوره اسم ايشان را كلاس خياطي نوشتم، كاملاً رسمي بود و بعد چند ماه مدرك رسمي فني و حرفه‏اي هم اعطا مي‏كرد. بعد يكي دو ماه مورد تمسخر خانواده خود قرار گرفت و رها كرد. كوزه‏اي خريدم و مقداري رنگ گواش و چند قلمو و تعدادي طرح اسليمي دادم كه شايد نقاشي اسليمي گل و بوته روي كوزه سرگرمش كند و دست بردارد از اين پدر بي‏مرام. دو سه روز بيشتر نكشيد كه رها كرد. خيلي زحمت كشيدم كه مشغول چيزي شود كه سرش شلوغ شود و بحث علمي با پدر را رها كند. به ميمنت اختلاف پسرخاله‏اش با زن خود يك دوره بحث و بررسي مسائل و مشكلات خانواده، پدرش گذاشته بود در منزلش كه خودش اسباب مشكلات ساير خانواده‏ها را فراهم مي‏كرد. آنجا بود كه رسماً پدرزن روش زندگي متدينين در جامعه را مبتني بر سلطنت معرفي كرد و روش زندگي دانشگاهيان را مبتني بر مشاركت! آخر سر رفتم هر چقدر توانستم قالب و ابزار و لوازم شيريني‏پزي خريدم و ماهنامه «هنر آشپزي» را مشترك شدم. چون هر ماه اين نشريه به منزل مي‏رسيد، مدتي توانست ايشان را مشغول نگهدارد. البته ازدواج دوم پدر ايشان نيز كمك بزرگي كرد. سرگرم شدن پدرزن به زن دوم مدتي بحث‏ها و توجهات او به دختر را كاهش داد و نزديك به يك‏سال آرامش در زندگي ما خودنمايي نمود. اما زن دوم از پدرزن شكايت كرد و كار به دادگاه كشيد و پدرزن تمام مهريه را داد و طلاق گرفت زن! دوباره مشكلات رخ نمود و تا انتها كه مي‏دانيد! كار بنده از آزار گذشته است. به قول مادرم مي‏خواستند شوهر را به تيمارستان بكشند، موفق نشدند، ولي انديشه كه مي‏كنم حالم چندان هم كمتر از نياز به اقامت در مراكز روان‏درماني نيست :))

جمله «حرف حساب جواب نداره» مرا ياد حكايتي مي‏اندازد: يك جلسه‏اي اين شخص بسيار دروغ گفت و بسيار منزجر شدم، طوري كه كاملاً مشخص بود، خانه كه آمدم تلفن كرد... گويا مي‏خواست يه جورايي ارزيابي كند كه تا چه حدّ «روي اعصاب راه رفته است» و آيا موفق بوده يا نه! گفتم: «خانم شما شرمنده وجدان خودت نيستي با اين همه دروغ؟!». گفت: «سيره اهل بيت ع اين نبوده است!». عصباني شدم و پرسيدم:‏ «پس سيره اهل بيت ع آن است كه پدر شما عمل مي‏كند». پاسخ اين بود: «اهل بيت ع دروغ كسي را به روي او نمي‏آوردند! اهل بيت ع در مقابل بدي نيكي مي‏كردند!». لحظه‏اي درنگ كردم و انديشه... منظورشان اين بود كه تو بايد در برابر دروغ‏هايم سكوت كني و در برابر بدي‏هايم نيكي نمايي! ديدم راست مي‏گويد، با خود گفتم: «حرف حساب كه جواب نداره» و تلفن را قطع كردم. شماره را هم بلاك كردم كه ديگر روي گوشي‏ام زنگ نخورد! خب حرف حساب جواب نداره، داره؟! البته در جلسات بعدي دادگاه نيز همچنان ايشان دروغ مي‏گفت و من به ياد مي‏آوردم كه «حرف حساب جواب نداره» :)

مدير يك مؤسسه را تأخيري پيش آمد در جلسه‏اي كه بايستي زودتر حاضر مي‏شد. عذرخواهي كرد و گفت: «وقت‏شناسي اين نيست كه هميشه سر وقت حاضر باشي، چه كه اختيار انسان مقهور عوامل پيراموني است گاهي، وقت‏شناسي اين است كه اگر ده دقيقه تأخير كردي، پنج دقيقه عذرخواهي كني!» خطا و نسيان خارج از اختيار است و عقاب بر آن نسزد. اما آن‏چه دانا را از نادان مي‏شناساند، اصرار نادان بر اشتباه خود است و بازگشت سهل دانا از خطا...! تشكر :)

چيزي در اين وبلاگ حذف نمي‏شود... خاصيت وبلاگ بنده اين است! تنها به آرشيو منتقل شده و بايگاني مي‏شود. وقتي مطلب جديدي مي‏نويسم،‏ خب بايد پيراسته كنم و كم‏كم قبلي‏ها را كنار بگذارم. اگر بالاي صفحه را بنگريد در ستون اول از سمت راست، تحت عنوان «از فرزندانم» پست مورد نظر شما قرار دارد! سپاس :)