سلام برادر. تشكر از توضيح خوب‌تان. إن‌شاءالله كه خداوند توفيق توبه، جبران و بازگشت به همه بندگان خود عطا نموده و ما بندگان نيز پذيراي چنين توفيقي باشيم و آن را هدر ندهيم. همان‌طور كه فرموديد هدف از بخشش و گذشت ايجاد فرصتي دوباره براي اصلاح افراد است. جايي كه اميد اصلاح نبوده، پروردگار عزيز نيز باران سنگ باريده، يا توفان... و انواع عذاب‌هاي ويرانگر. در پرونده مذكور، چندين نوبت گذشت روي داده، در طول چهار سال، و چون نتيجه همان بوده كه بوده، زوج نااميد گشته. اتفاقاً اخيراً نيز اخبار حاكي از آن است كه پيامك‌هايي از طرف زوجه ارسال شده براي زوج (حدود دو ماه پيش) و باز هم حاكي از عدم تغيير و اصرار بر عدم جبران است. هفته گذشته نيز مادر زوج در مدرسه يكي از كودكان با زوجه برخورد داشته و مفصلاً صحبت نموده و گزارش كرده: «اين آدم درست بشو نيست اصلاً. ميگه مي‌خوام برگردم، بهش كه ميگم: بايد دروغهايي كه گفتي و كاراي بدتو جبران كني، ميگه: اونوقت اگه برگردم ديگه نمي‌تونم زندگي كنم كه، له ميشم تو زندگي!» آن‌چه پيداست، فرد خودشيفته مدام و پيوسته درصدد قدرت‌يابي و افزون‌طلبي است، نمي‌تواند با معذرت‌خواهي خود را خوار گرداند! او بايد خود را در صدر ببيند و چون نبيند، مرگ را به هر توبه و بازگشت و جبران تحقيرآميزي ترجيح مي‌دهد. خدايا ما را از اين بيماري‌هاي روحي و شخصيتي حفظ بفرما. آمين.

تشكر. گمان مي‌كنم نتوانستم حاقّ فرمايش شما را درك كنم. خصوصاً آن پنج خط آخر را. به گمانم منظور شما اين بود كه حق‌الناس بر گردن حقير است و براي بخشيده شده نزد صاحب آن حق‌الناس بايد چيزي را جبران كنم؟! ممكن است بيشتر توضيح فرماييد، بنده مطلب را نگرفتم. لطف مي‌كنيد.

سلام و تشكر.

با سلام. منتظر نباشيد بزرگوار. بنده متأسفانه هيچ پاسخ درخوري ندارم. از اين بابت كه نمي‌توانم كمكي نمايم شرمسارم. والتوفيق من الله.

وقتي انسان چوب صراحتش در بيان حقايق را مي‌خورد، نوعي رضايت باطني احساس مي‌نمايد. نوعي لذّت دروني كه درد بيروني را تسكين مي‌دهد. به قول آن حكايت قديمي: وقتي كه انسان مي‌داند كجاي طرف مقابل مي‌سوزد! (حكايت قديمي: اربابي نوكر را آزار مي‌رساند و بر او سخت مي‌گرفت، گويند روزي نوكر آفتابه را آب جوش ريخت. ارباب در بيت‌خلاء فرياد كشيد و چون درآمد، با چوب به جان نوكر افتاده، فحاشي مي‌كرد. نوكر اما زير مشت و لگد پيوسته مي‌خنديد. ناظرين نوكر را پرسيدند: تو را فحش مي‌دهد، مي‌زند، مي‌خندي؟! پاسخ داد: آخر من مي‌دانم كجايش مي‌سوزد! :)

سلام و تشكر. ممنون از بشارت شما. إن‌شاءالله كه در جنّت رضوان الهي در تخت‌هاي روبه‌رو بنشينيم و به آن‌چه در اين دنيا كرديم و كردند و ديديم و نديدند، بخنديم و همه بازي‌هاي كودكانه جنيني دنياي دني را با شادي اخروي خويش در تولّدي دوباره به مضحكه و سخره بگيريم و ظلمه تاريخ را در قعر درك اسفل و در سقر مشاهده كنيم. ياعلي :)

دو سال پيش فلان شخص محترم دعوت كرد و به مؤسسه‌شان رفتم، پس از چندي تعريف و تمجيد كه شما فلان و فلان و تنها كسي كه فلان در فلان، در نهايت گفت كه اگر بيايي اين‌جا هم فلان و فلان. تصوير بسيار درخشاني نشانم داد از آينده‌اي پرقدرت و پررفاه و البته سراسر هم خدمت به اسلام. اما... اما... اميدوارم كه اشتباه كرده باشم، ولي از تمام حرف‌هايش بوي منيّت و خودخواهي و سلطه‌طلبي و دنياپرستي فوران مي‌كرد. حتي از طرز و شيوه نشستنش روي صندلي، پشت ميز، حتي از طريقه نگاه كردنش! درست مثل خودم آدمي زميني به نظر مي‌رسيد، كه براي بالاتر بودن تلاش مي‌كند، نه بهتر بودن. نتوانستم بوي خودپرستي را كه به مشامم مي‌رسيد تحمّل نمايم. دو سال قبل‌ترش فلان رفيق شفيق گفت: بيا كه حاجي فلان الآن اين‌جا نشسته و مي‌خواهد تو را ببيند. رفتم خدمت ايشان. يك ربع بيشتر صحبت‌مان طول نكشيد. بسيجي و حزب‌اللهي و خداجو و كاملاً انقلابي. اما اين طور گفت: «ما يه ساختمون جديد درست كرديم فلان جا با امكانات كامل و ميز و صندلي و فلان و فلان و جوري كه در شأن آدم‌هايي مثل شما باشد! شما بيا و فلان جا فلان باش». ديدم مرا عوضي گرفته است با بعضي ديگر. حالم بد شد از اين طريقه جذب. عرض كردم: بنده خادم اهداف شما هستم، هر كاري هست بفرماييد انجام مي‌دهم. ولي پشت ميز نمي‌توانم بنشينم. شما هر امري داشتيد خبر بدهيد هر كار در توانم باشم در خدمت هستم. مي‌بينيد بهترين‌هاي ما را به چه وضعيتي انداخته‌اند كه براي جذب اين ادبيات را بايد به كار بندند. اين مطلب را مشاهده فرماييد: http://movashah.ir/o/Budjet.htm

در دنيا همه كار مي‌شود كرد، از هر كاري هم مي‌توان درآمد كسب نمود، فقط همّت مي‌خواهد و روابط اجتماعي قوي. انساني كه همّت والا داشته باشد به هر چه بخواهد مي‌رسد، مگر اين‌كه «حسّاس» باشد. به چه؟! به تكليف. انسان اگر نسبت به امر تكليف خويش حسّاس باشد نمي‌تواند ادامه دهد، نمي‌تواند در كاري ثابت قدم و استوار بماند، مگر اين‌كه در آن كار هر روز و پيوسته در خدمت اسلام باشد و اين پيشرفت را ببيند. حقير مدعي نيست، ولي بارها رخ داده كارهايي را رها كردم كه در آن به نظرم فساد آمد. مثلاً فلان‌جا بودم و فلان شخص ديدم فلان پروژه را تعريف كرد كه آب به آسياب مشتي مدعي اصلاح‌طلبي مي‌ريخت، رها كردم. فلان جاي ديگر ديدم تلاشي كه حقير مي‌كند به جيب كسي مي‌رود كه جاي ديگر دارد فلان پروژه‌ها را با فلان اهداف ديگر پيش مي‌برد، رها كردم. فلان مكان ديگر ديدم فلان رئيس به جهت اميال خود فلان اهداف را تغيير مي‌دهد و كار را از مسير صحيح خارج مي‌كند، تا بيشتر رئيس بماند. ديدم زورم نمي‌رسد، رها كردم. تصميم گرفتم يك وقتي كه مثل شتر لبون شوم. دنبال كاري بروم كه آب به آسياب دنياخواهان نباشد. شايد اشتباه كرده باشم، شايد بسياري از تشخيص‌هايم ناقص و توهّمي بوده باشد، ولي چه كنم كه انسان به تكليف ظاهري مكلّف است، نه واقعي. وقتي فكر مي‌كني، مشورت مي‌كني، تمام شواهد ظاهري هم دالّ بر كلاهبرداري است، نمي‌تواني سر در آخوري كني كه مي‌پنداري علفش را مسموم كرده‌اند. گمان مي‌كنم، تنها گمان مي‌كنم، شايد خدا لطف نمايد و اين گمانم حق باشد، گمان مي‌كنم هرگز دست به مال حرام نبردم. مال حرام آن است كه بودجه كاري كه با 2 ميليون جمع مي‌شود را 20 ميليون بنويسي. مال حرام آن است كه بودجه رديف الف را به ناحق به رديف ب منتقل كني و بعد هم به ناظر سازمان برنامه دروغ بگويي و به جاي چهارنفر ديگر جعل امضاء كني. مال حرام آن است كه قراردادهاي خلاف واقع بنويسي و گمان كني داري به اسلام خدمت مي‌كني! خدا را شاهد مي‌گيرم كه از اين فعاليت‌هاي خلاف شرع در بسياري از مؤسسات خودمان در رنج بودم و هستم و اميد كه تا آخر عمر باشم. إن‌شاءالله كه در تشخيص خود اشتباه كرده باشم و همه اين بزرگواران كاملاً شرعي عمل نموده باشند و بنده به جاي «حسّاس» بودن «وسواسي» بوده باشم. درد وجود انسان را مي‌گيرد،...

أحسنت بر شما. «همذات» هم گزينه مناسبي است. اصلاً به آن توجه نداشتم. بنده در ذهنم «همزاد» بود، يعني تصوّر اين‌كه با هم زاييده شده و يكي هستند. خاطرم نمي‌آيد تا به حال در جايي با اصطلاح «همذات‌پنداري» برخورد كرده باشم. نمي‌دانم آيا اصطلاح رايجي هست يا خير. ولي از تذكر شما بسيار متشكرم. اصطلاح بامعناتري نسبت به آن چيزي است كه بنده برگزيده‌ام. (ظاهراً لغتنامه دهخدا مي‌گويد كه بنده غلط رايج را به كار برده‌ام و درست همان است كه شما فرموديد. اين مطلب را نمي‌دانستم. :)

هَه هَه هَه، برادر، نام بسياري از بزرگاني را برديد كه از يك‌سو خاطرات فراواني را برايم زنده كرد و از سوي ديگر ثابت نمود برايم كه شما خود نيز از فحول و بزرگان و شناسان اين ميدان‌ايد. در هر صورت سلام بر شما. كسب درآمد از رايانه بسيار آسان است. برنامه‌نويسي كه ديگر هيچ، اگر متخصص باشيد و اين‌كاره، بازار فوق‌العاده مستعد است، فوق‌العاده. اما اگر مي‌بينيد بسياري از بزرگان اين فن، آنان‌كه طلبه بودند اين فضا رها كردند، به نظر حقير يك دليل بسيار مهم دارد، چون واقعاً «طلبه» بودند. :) يك روز مهندس سميعي به بنده پيشنهاد فرمودند: معاونت فني پارسا را به تو مي‌سپارم، به اين شرط كه قول بدهي تا پنج سال اين‌جا را رها نكني، حتي پول مي‌دهم و سربازي‌ات را هم مي‌خرم كه مجبور نباشي به خاطر معافيت تحصيلي اين همه گرفتار شوي. چرا؟! چون در ادامه‌اش گفت: طلبه‌ها جايي نمي‌مانند و تا احساس تكليف كنند كار را رها مي‌كنند! راست مي‌گفت. من هم شش ماه بيشتر نماندم و فرار كردم! بله، برادرم. طلبه طالب است، تشنه است، مي‌خواهد و نمي‌يابد،‌ مي‌جويد و مي‌كاود، گرسنه‌اي‌ست كه سير نمي‌شود. پس چه بايد كند؟! طلبه آرام و قرار ندارد، اين‌ها كه نام برديد همه طلبه بودند و هستند. اين‌ها استقرار ندارند، زيرا دنياپرست نيستند و حاضر نبودند هرگز كه دنيا را محل آرام و قرار خود گرفته و رفاه خود را محور كار و زندگي بگيرند. اما اگر انساني رفاه مادي خود را ملاك قرار دهد، قطعاً برنامه‌نويسي يكي از درآمدزاترين روش‌هاي سركيسه كردن ملّت است. چرا؟! زيرا وقتي قيمت مي‌دهي، هيچ ملاكي وجود ندارد كه با آن بسنجند آيا انصاف را رعايت كرده‌اي يا نه! موفق باشيد اخوي. :)

تا همي چن وق پيش به كوكو ميگف: توتو! كم‌كم داره البته تلفظاش بهتر ميشه!

:)

تشكر از زحمات شما.

تشكر.