وقتي انسان چوب صراحتش در بيان حقايق را مي‌خورد، نوعي رضايت باطني احساس مي‌نمايد. نوعي لذّت دروني كه درد بيروني را تسكين مي‌دهد. به قول آن حكايت قديمي: وقتي كه انسان مي‌داند كجاي طرف مقابل مي‌سوزد! (حكايت قديمي: اربابي نوكر را آزار مي‌رساند و بر او سخت مي‌گرفت، گويند روزي نوكر آفتابه را آب جوش ريخت. ارباب در بيت‌خلاء فرياد كشيد و چون درآمد، با چوب به جان نوكر افتاده، فحاشي مي‌كرد. نوكر اما زير مشت و لگد پيوسته مي‌خنديد. ناظرين نوكر را پرسيدند: تو را فحش مي‌دهد، مي‌زند، مي‌خندي؟! پاسخ داد: آخر من مي‌دانم كجايش مي‌سوزد! :)