سيد مدت مديدي را در بلاد اسلامي مبارزه فرهنگي مي‌کرد، بلادي که آن زمان تحت استعمار يوروپ و در حالت ازخودبيگانگي فرهنگي بود. روزنامه منتشر مي‌کرد، تشکل‌هاي مدني تأسيس مي‌نمود و حکمرانان عرب و ترک را نصيحت. يک روز گفت: در غرب اسلام ديدم، مسلمان نديدم و در بلاد اسلامي، مسلمان ديدم، اسلام نديدم. چيزي قريب به همين مضمون. کنايه از عمل نکردن مسلمانان به احکام و توجه کفار به کارکردهاي احکام اسلامي. اين دو مطلب را مشاهده کنيد: http://rastan.parsiblog.com/Posts/156 و http://rastan.parsiblog.com/Posts/249

به گمانم از خاطر رفته که خودمان سه چهار نفري پارسي‌بلاگ را ساختيم، سال 83. اگر طراحانش نشناسند، که شناسد؟! ( http://www.parsiblog.com/about.aspx )

سلام. تشكر. خوش به حال‌تون، چون من هنوز خيلي با خودم آشنا نشدم. تلاش كردما، ولي... هنوز نتونستم اون ارتباطي رو كه دلم مي‌خواست با خودم برقرار كنم، يه جورايي هميشه حس مي‌كنم هنوز با خودم آشنا نشدم. نوشتن خيلي ساده است. ساده نوشتن رو دوست دارم. نمي‌دونم كلامم چي داره كه توجه شما رو جلب كرده. ولي خوشحالم. خوشحالم كه ارزش خوندن داشتم. اميدوارم ديگران نظراتشون رو به همون صراحتي بنويسن كه من درون خودم رو در وبلاگم مي‌نويسم. شايد با خوندن حرف‌هاي ديگران، در كنار چرك‌نويس‌هاي خودم، بيشتر آشنا بشم، با خودي كه هنوز نشناختم. المؤمن مرءاة المؤمن. اگر آينه هم نباشيم، عيب‌‌هاي خود را نمي‌بينيم. اگر نقص‌هايمان را ندانيم، براي برطرف كردن‌شان تلاش نخواهيم كرد. آرزو مي‌كنم همين‌‌قدر كه مَدحم كرديد، ذمّم كنيد، اگر بدي‌هايي مشاهده كرديد. از لطف همه آدم‌هاي خوب سپاسگذارم. من چقدر خوشحالم! شايد خوشحالي‌ام مربوط به پسرم باشد كه امروز ظهر، براي غذايي كه برايش درست كردم سه چهار بار ازم تشكّر كرد. نشسته است اين‌جا و مي‌گويد: بابا متشكرم كه پلو خوشمزه پختي، متشكرم كه خورش خوشمزه درست كردي، متشكرم كه سوپ هم درست كردي. براي تك‌تك‌شون تشكر كرد. يه لحظه از خودم خجالت كشيدم كه براي تك‌تك نعمت‌هايي كه خدا بهم داده تشكر نمي‌كنم. چقدر الآن حس خوبي دارم! خوندن اين كامنت هم‌زمان شد با اين سيل تشكّرات و فرصتي كه حال و هوايم را ثبت كنم! ممنون. :)

اگر تلفظ و آوانگاري را ملاک بدانيم، که معمول انتقال واژه‌ها بين زبان‌ها همين است، همان سکولاريزم صحيح است. البته «سکيولاريزِم» اصحّ مي‌باشد. اما آنچه مشهور شده نيز، از باب شهرت، صحت استعمال دارد، يعني سکولاريسم. ظاهراً انتقال اين واژه از زبان فرانسه صورت پذيرفته و آوانگاري فرنچ را غلبه داده که با تلفظ انگليسي آن متفاوت است!

به فرمايشات معظم‌له مراجعه کردم، باز هم تطبيقي حاصل نشد. چه اين‌که تعريف ايشان از اين عبارت، مخالفت نظري با سکولاريسم و در عين حال پرهيز از ورود به ساحت‌هاي سياسي بوده، عدم حضور سياسي و قبيح دانستن آن و سکولاري بودن رفتار. که شعارها در عمل اجرا نشود و برنامه‌ريزي‌ها غربي باشد که بيشتر مخاطب حاکميتي دارد. ( http://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=21252 ) گمان ندارم نگارنده در وبلاگ خود، خصوصاً پست اخير، چنين موضعي اتخاذ کرده باشد، بلکه با انتقاد، نظر اجتماعي خود را بيان نموده. خداوند به همه ما انصاف در سخن عنايت فرمايد. واما في ماقلت، والله العالم.

بعد از ديدن کامنت فوق يکبار ديگر پست مذکور را خواندم، اما نتوانستم انتقاد شما را تطبيق کنم. سکولاريسم يعني جدايي دين از سياست، اگر شما نيز همين معنا را در نظر داريد، اينکه عده‌اي مسيحي يا شايد لائيک و کافر بيايند و براي رفاه دنياي خود تصميمي بگيرند که حکم قطعي شرع مقدس اسلام هم باشد، و طلبه‌اي به اعتراض از عدم اهتمام مسلمانان به شرع، آن را بيان نمايد، اين چگونه دالّ بر جدايي دين و دنيا مي‌تواند باشد؟! تفکيک تکامل معنوي از تکامل مادي شود؟! اگر کفار به آزمايش ضرر الکل بر بدن انسان را اقرار نمايند، آيا مضعف اسلام است که خمر را حرام کرده، يا مقوّم آن؟! ديناميزم قرآن را هم به نظر مي‌رسد نفهميده، آنکه چنين سخن گفته، که حتي معناي «پويايي» ديناميزم را در نيافته. آنکه آيات را به نحوي معنا نمايد، تا با پيشرفت‌هاي بشري و فناوري بسازد، تأويل کند که تعارض علوم تجربي با توصيفات دين برطرف نمايد، تا دانشمندان ماترياليست راضي شوند و بر قرآن نتازند، چنين آدمي را ديناميزمي گويند. بنده خداي نگارنده حتي تلاش نکرده حرف کفار را با قرآن اثبات کند، که تنها تعجب خود از کارکرد احکام اسلام را بيان داشته که دشمنان را نيز تسليم نموده. اين کارکرد که حضرت امير ع نيز بدان اشارت دارند: جامعه به کفر مي‌ماند، به ظلم اما نمي‌ماند، حکايت دارد که جوامع کفر نيز مي‌توانند بهره‌اي از عدالت، در پاره‌اي ازمنه داشته باشند. اما عنايت شما را مي‌دانم به بنده از قِبل عنايات مسعودي‌ست. بادا که باشد و بي‌بنيان سخن‌راندن را ترويج کند که باطلِ جاهل به ناداني، خود رسوا کند و سکه شش‌توماني هيچ اعتباري ندارد که اعتبار سکه از تفاهم اجتماعي بر آن است. هر که حجيّت به تفاهم اجتماعي داند، يقين فردي را هم بدون تفاهم حجّت نداند، چه عدول از مبنايي‌ست که چنين فردي خود را تنها مجتهد کره زمين شناسد و يقين فردي را بر همگان حجّت کند. خيال باطلي‌ست مر جَهله را. خداي بينايش کناد!

تشكر...

اتفاقاً ذهن مرا نيز مشغ‌ول کرد، همانکه فرموديد. اما از خود پرسيدم: پس چرا سوئيس خود خزانه دنيا گرديده و حياط خلوت سرمايه‌داران؟! که به اين پاسخ رسيدم: اگر همه بدانند وام سوخت دارد، اگر بانک هم بداند نمي‌تواند بدهکاري را جلب نمايد، به هر کسي وام نمي‌دهد و تا از «قدرت توليد» فرد يقين نيابد، هيچ ضامن و التزامي را نمي‌پذيرد. طبيعتاً وام‌ها جريان توليدي مي‌يابند، نه مانند کشور ما که مردم براي مصرف وام مي‌گيرند. براي هزينه عروسي، خريد خانه، خريد خودرو، لوازم مصرفي، يارو وام مي‌گيرد که به مسافرت شب عيد برود. اين‌ها وام مصرفي است که به اقتصاد کشور ضرر مي‌زند به شدت. اما وام توليدي خرج توسعه مي‌شود. حتي ماشين هم بخرد، براي مسافرکشي و خدمات است، تا پولش بازگردد. اگر سرمايه‌دار فکر بازگشت سرمايه باشد، تا اطمينان از توليد نيابد وام نمي‌دهد و اين به نظر عالي مي‌رسد براي رشد کشور.

عجب!

تشکر از التفات‌تان.

سپاس