اتفاقاً ذهن مرا نيز مشغ‌ول کرد، همانکه فرموديد. اما از خود پرسيدم: پس چرا سوئيس خود خزانه دنيا گرديده و حياط خلوت سرمايه‌داران؟! که به اين پاسخ رسيدم: اگر همه بدانند وام سوخت دارد، اگر بانک هم بداند نمي‌تواند بدهکاري را جلب نمايد، به هر کسي وام نمي‌دهد و تا از «قدرت توليد» فرد يقين نيابد، هيچ ضامن و التزامي را نمي‌پذيرد. طبيعتاً وام‌ها جريان توليدي مي‌يابند، نه مانند کشور ما که مردم براي مصرف وام مي‌گيرند. براي هزينه عروسي، خريد خانه، خريد خودرو، لوازم مصرفي، يارو وام مي‌گيرد که به مسافرت شب عيد برود. اين‌ها وام مصرفي است که به اقتصاد کشور ضرر مي‌زند به شدت. اما وام توليدي خرج توسعه مي‌شود. حتي ماشين هم بخرد، براي مسافرکشي و خدمات است، تا پولش بازگردد. اگر سرمايه‌دار فکر بازگشت سرمايه باشد، تا اطمينان از توليد نيابد وام نمي‌دهد و اين به نظر عالي مي‌رسد براي رشد کشور.