ممنونم! :)

دو مطلب؛ تشكر و عذر، از اين‌كه وبلاگ حقير را پسنديديد و نوشته‌هايم را مطالعه كرديد جداً سپاسگزارم، از اين لطفي كه فرموديد. اما اگر اسباب ناراحتي شد، مطالعه اين حادثه‌ها، از اين‌كه ذهن‌تان را مكدّر نمود، پوزش مي‌طلبم. يادم هست كودك كه بودم، مثلاً دوم يا سوم دبستان، برادر بزرگترم برايم كتاب داستاني خريده بود؛ سوهو و اسب سفيد. يك روز عصر، بعد از بازگشت از مدرسه، زير كرسي دراز كشيدم و تمام كتاب را تا انتها خواندم، قصه‌اي مصوّر بود، هر صفحه يك تصوير و چند خط داستان، اشكم را درآورد، اين‌كه اسب سوهو در آخر قصه مرد! برادرم كه از گريه‌ام با خبر شد، خنديد و گفت: «نه بابا، اين اسبه كه نمرده، كتاب‌فروش بهم گفته بود، من يادم رفت بهت بگم. اين چاپ قديمي كتابه، گفت چاپ جديدش تموم شده، قديمي رو داد. حالا بده به من، مي‌برم و از روي چاپ جديدش اصلاح مي‌كنم». فردايش كتاب را به من داد. با مداد اتودش جاهايي را در صفحات آخر خط زده بود و به جاي مثلاً: «اسب سفيد مرد»، نوشته بود: «و آن‌گاه اسب دوباره روي پاهاي خود ايستاد و سوهو سوار بر اسب از سربازان خان فرار كرد». من خوشحال شدم، وقتي خواندم و ديدم اسب سفيد نمرده است. خنديدم و باور كردم. حالا اگر قصه‌اي كه من در اين وبلاگ نوشته‌ام، همين «حكايت عجيب»، اگر آزارتان مي‌دهد، كاري ندارد، مي‌توانم آخرش را عوض كنم. قصه است ديگر، آن‌طور نوشتم، اين‌بار طور ديگر مي‌نويسم. نويسنده منم و قلم در دست من است. شما چه جور انتهايي را براي چنين قصه‌اي پيشنهاد مي‌فرماييد؟ مي‌بينيد، داستان زندگي ما به همين سادگي‌ست. وقتي تمام مي‌شود، ديگر تفاوتي نمي‌كند چطور بوده است، تفاوت در اين است كه ما «چطور رفتار كرده‌ايم». همه امتحان‌هاي خدا همين است. «خود حادثه» تمام مي‌شود. «عمل» ما باقي مي‌ماند، آن‌قدر باقي مي‌ماند تا در قيامت به خود ما باز گردد و جايگاهمان را در بهشت يا دوزخ مشخص سازد. غصه نخوريد. از اين بدترها را با از ما بهترها كردند، انبياء و امامان(ع) را عرض مي‌كنم، تمام شد و رفت. اصلاً دنيا تمام‌شدني‌ست. فقط خدا كند رفتار ما در دنيا خراب نباشد. غصه نخوريد لطفاً، زندگي همان‌قدر كه ارزش شادي كردن ندارد، ارزش غصه خوردن هم ندارد. «لِكَيْلَا تَأْسَوْا عَلَى مَا فَاتَكُمْ وَلَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاكُمْ» :)

ترتيب حوادثي كه «عذرخواهي» در آن نقش دارد معمولاً اين‌گونه است: 1.خطا، 2.عذرخواهي، 3.عفو، 4.اصلاح رفتار. در اين مسير، گاهي 4 بعد از 3 قرار مي‌"گيرد و واقع مي‌شود، گاهي هم نمي‌شود. ما مسئول آينده نيستيم، جايي كه اختيار نداريم. فردي خطايي كرده، اتفاق 1 يعني، ما شك داريم آيا اين رفتار خطا تكرار مي‌شود يا خير، بعد 2 انجام شده، عذرخواهي كرده، حالا گمان ما مي‌رود به سمت 4. يعني توقع اين را داريم كه چون متوجه خطايش شده، رفتارش اصلاح خواهد شد. اين‌جا قطعاً نمي‌توانيم به يقين برسيم. زيرا او يك انسان است و انسان‌ها اختيار دارند و از قواعد جبري علي و معلولي تبعيّت نمي‌نمايند. حالا چه كنيم؟! آيا 3 را محقق سازيم؟! عفو كنيم به دليل اميد به اطمينان خود؟ يا همان درصد كم احتمال عدم تحقق 4 ما را از 3 مأيوس سازد؟!بله، اين‌جاست كه چون تحقق 4 خارج از اختيار ماست و ظنّ ما به 4 موجود است، همين كافيست براي اعتماد و عمل به 3. اما اين مربوط به زماني‌ست كه واقعاً عذرخواهي دو كفه 4 و عدم 4 را تغيير وضعيت دهد، اميد ايجاد كند يعني. اما مواردي كه فردي ده‌ها بار خطا كرده و عذرخواهي، شما عفو كرديد و تكرار كرده خطايش را. اين‌جا ديگر عذرخواهي بدل به نوعي بازي شده. قهر مي‌كند و مي‌رود، دو روز بعد بر مي‌گردد و آشتي. اين‌جا اصلاً‌ ضايع كردن حقوق شوهر مي‌شود يك رويّه جاري. همكاري را تصوّر بفرماييد كه هر روز جيب شما را مي‌زند و بستني مي‌خورد، بعد هم عذرخواهي مي‌كند و شما هم هر بار مي‌بخشيد. پس از چند بار، شما متهم به سفاهت، بي‌عقلي و حماقت خواهيد شد. عقلا اين عمل شما را تقبيح مي‌كنند، زيرا از نظر آنان كاري مذموم است كه بدون «اميد به اصلاح» پيوسته عفو مي‌فرماييد...

خب الآن هست، رمز هم دارد، در يك سايت ديگر البته، خيلي هم كامل، اين فهرست همان سايت است كه در وبلاگ گذاشته‌ام: http://chamankhah.ir ولي خب يك مطلبي؛ حالا اين رمز را در اختيار چه كساني مي‌توان گذاشت؟! الآن همان سايت هست، ولي رمزش را به چه كساني مي‌توانم بدهم كه به كارشان بيايد و سوءاستفاده نكنند؟ لطفاً در اين خصوص راهنمايي فرماييد.

بابا عفّت ِ كلام! :) خيلي داغوني انگار اخوي...! كامان‌من! باهات موافقم، ولي يه كمي نرم‌تر :)