ترتيب حوادثي كه «عذرخواهي» در آن نقش دارد معمولاً اين‌گونه است: 1.خطا، 2.عذرخواهي، 3.عفو، 4.اصلاح رفتار. در اين مسير، گاهي 4 بعد از 3 قرار مي‌"گيرد و واقع مي‌شود، گاهي هم نمي‌شود. ما مسئول آينده نيستيم، جايي كه اختيار نداريم. فردي خطايي كرده، اتفاق 1 يعني، ما شك داريم آيا اين رفتار خطا تكرار مي‌شود يا خير، بعد 2 انجام شده، عذرخواهي كرده، حالا گمان ما مي‌رود به سمت 4. يعني توقع اين را داريم كه چون متوجه خطايش شده، رفتارش اصلاح خواهد شد. اين‌جا قطعاً نمي‌توانيم به يقين برسيم. زيرا او يك انسان است و انسان‌ها اختيار دارند و از قواعد جبري علي و معلولي تبعيّت نمي‌نمايند. حالا چه كنيم؟! آيا 3 را محقق سازيم؟! عفو كنيم به دليل اميد به اطمينان خود؟ يا همان درصد كم احتمال عدم تحقق 4 ما را از 3 مأيوس سازد؟!بله، اين‌جاست كه چون تحقق 4 خارج از اختيار ماست و ظنّ ما به 4 موجود است، همين كافيست براي اعتماد و عمل به 3. اما اين مربوط به زماني‌ست كه واقعاً عذرخواهي دو كفه 4 و عدم 4 را تغيير وضعيت دهد، اميد ايجاد كند يعني. اما مواردي كه فردي ده‌ها بار خطا كرده و عذرخواهي، شما عفو كرديد و تكرار كرده خطايش را. اين‌جا ديگر عذرخواهي بدل به نوعي بازي شده. قهر مي‌كند و مي‌رود، دو روز بعد بر مي‌گردد و آشتي. اين‌جا اصلاً‌ ضايع كردن حقوق شوهر مي‌شود يك رويّه جاري. همكاري را تصوّر بفرماييد كه هر روز جيب شما را مي‌زند و بستني مي‌خورد، بعد هم عذرخواهي مي‌كند و شما هم هر بار مي‌بخشيد. پس از چند بار، شما متهم به سفاهت، بي‌عقلي و حماقت خواهيد شد. عقلا اين عمل شما را تقبيح مي‌كنند، زيرا از نظر آنان كاري مذموم است كه بدون «اميد به اصلاح» پيوسته عفو مي‌فرماييد...