در پناه خدا. :)

منو ببخشيد اگر طوري نوشتم كه حس خجالت ايجاد كرد. اصلاً... اين‌طور كنجكاوي‌ها رو دوست دارم. مي‌دانيد چرا؟ زيرا كنجكاوي از سر فضولي نيست، بلكه از سر كسب تجربه است. مانند چي؟ مانند وقتي كه يكي مي‌گويد: برادرم تصادف كرد. من فوري مي‌پرسم: بيمه تمام هزينه رو پرداخت كرد؟ پليس بعد از چند دقيقه رسيد؟ ماشينش بيمه كدام شركت بود؟ اين‌ها سؤالاتي مفيد است. من كه نه برادر او را مي‌شناسم و نه با او ارتباط دارم. پس اين پرسش‌ها براي فضولي در زندگي برادرش كه نيست. اين‌ها براي اين است كه اگر خداي نكرده يك روز خودم تصادف كردم، بدانم چه بايد بكنم و چه نكنم. اين‌جا هم درست همين است. پرسش‌هاي خوبي كه شما طرح مي‌كنيد زمينه‌اي براي اطلاع‌رساني بهتر است. فرصتي ايجاد مي‌كند تا هر كسي كه اين وبلاگ را مي‌خواند بر تجربه خود بيافزايد. اگر اين طور نبود كه اين‌قدر مفصل پاسخ نمي‌دادم. اميدوارم باز هم بپرسيد و فرصت‌هاي تازه‌اي پديد آوريد. مثالي امروزي: اگر يك نفر بگويد مادرم كرونا گرفته و در بيمارستان است، ما هزارتا سؤال در ذهن‌مان مي‌آيد كه بايد بپرسيم. براي ما هم اصلاً مادر او مهم نيست. فقط مي‌خواهيم بيشتر بيماري مذكور را بشناسيم. درست است؟ :)) ببخشيد اگر طرز پاسخ دادنم حس متفاوتي ايجاد كرد. موفق باشيد.

ما به اين دنيا آمده‌ايم براي همين، براي اين‌كه ضعف‌هايمان را جبران كنيم، اشتباهاتمان را رفع، شخصيت‌مان را اصلاح. همه ما با ضعف‌هايي به دنيا مي‌آييم، با ضعف‌هايي تربيت مي‌شويم، با ضعف‌هايي روبه‌رو مي‌گرديم. جامعه ما را آن‌طور كه مي‌خواسته ساخته. اما تكليف ما چيز ديگري‌ست. تكليف ما دقيقاً تغيير است. ما قرار است به همين تغيير امتحان شويم. خودمان را كه عوض كنيم، درجه و ارزش‌مان عوض مي‌شود، در دنيا شايد نه، در آخرت حتماً. به اندازه‌اي كه خوب شده باشيم بالا مي‌رويم، جا پيدا مي‌كنيم، تشويق مي‌شويم. دنيا فقط يك فرصت است تا ضعف‌هاي خودمان را درست كنيم. غير از اين هيچ نيست. نه غذايش ماندني، نه لباسش، نه خانه‌اش، نه ماشينش، نه ابزارهايش، نه حتي دوستان و رفقا و خانواده‌اش! اميدوارم همه بتوانيم بهتر شويم. موفق باشيد و در پناه خدا.

«النجاة في الصدق»؛ رهايي در راستگويي‌ست. در زندگي مشترك اين عقيده را داشتم و امروز نيز. همين مايه آسايش انسان مي‌شود. اين‌كه هر چه هست «رو» باشد و چيزي در پشت پرده پنهان نباشد. از روزي كه ازدواج كردم همه افكار و عقايد و باورها و تصميمات و برنامه‌هايم آشكار بوده است. بنابراين راه گريزي براي طرف مقابل نبود تا بتواند مرا تحت فشار قرار دهد. وقتي «آتو» نداشته باشند از تو، ترسي هم نداري و نيازي به پنهان‌كاري هم نيست. فرزندان نيز از روزي كه مادرشان رفت، هر چه پرسيدند، راستش را در جواب شنيدند. پس برايشان عقده نشد، زحمت روحي نشد، نگراني و استرس نشد. نترسيدند از اين‌كه بپرسند، زيرا ديدند بدون ترس و واهمه پاسخ مي‌دهم و همه چيز را تعريف مي‌كنم. بچه‌هايم همه چيز را درباره مادرشان مي‌دانند، دليل رفتنش را، تمام حرف‌ها و سخن‌هايش را، حتي ماجراهاي دادگاه را هم هر از چندگاهي برايشان تعريف كردم، تا خوب بدانند. پس مي‌فهمند با چه انساني طرف هستند و چه بر سر او آمده است. همين شد كه خودشان توانستند با اين مسأله كنار بيايند. مثلاً قبل از اين‌كه مدرسه بروند برايشان گفتم نگاه مردم جامعه ما به فرزند طلاق چطور است و توضيح دادم كه دليل اين نگاه مردم هم چيست. گفتم اگر «خوب» باشيد مردم خودشان خواهند فهميد تقصير شما نبوده است و شما اشتباهي نكرده‌ايد كه در اين موقعيت قرار گرفته‌ايد. همين شد كه از بيان آن نترسيدند و از همان روزهاي نخست مدرسه هر جا از آن‌ها پرسيده شد با خيال راحت گفتند كه مادرشان طلاق گرفته و رفته است و از حرف و سخن معلم و دانش‌آموزان نهراسيدند. وقتي راست بگويي، ترسي هم نداري. اين را فرزندانم ياد گرفتند و از اين بابت خدا را شاكرم. آن زن هم از همين بابت است كه راه بازگشت ندارد، مي‌بيند كه هر چه بدي كرده فقط خودش را دور كرده و ابزاري در اختيار ندارد تا ...

سلام. :)) مي‌فهمم كنجكاويتون رو! :)) البته كه بود. چندين پيامك: «آسيد مهدي جان؟ دعايي گر نميگويي، به دشنامي عزيزم کن. که گر تلخست، شيرين است از آن لب هرچه فرمايي.سه‌شنبه 1397/1/14-21:13» كه پاسخ ندادم. عيد 98 هم پيامك: «آسيد مهدي؟آقاي موشح؟!سلام خوب هستيد؟خيلي دلم ميخواد ايام تعطيلات بچهامو ببينم.اجازه ميدي؟پنجشنبه 1397/12/23-19:11» و من پاسخ دادم: «از بچه‌هاي گل و عزيز و دلبندم پرسيدم، يک به يک، فرصت دادم تا خوب بيانديشند و سپس تصميم بگيرند. پيامک را نشانشان دادم، فرد به فردشان، گفتم مادر بيولوژيکي شما مي‌خواهد ببيندتان، هر تصميمي بگيريد براي من محترم است و چيزي از ارزش‌هاي شما نزد من کم نمي‌کند. خواستم تا هر چه دلشان مي‌خواهد بدون ملاحظه بيان کنند. همين الآن هم در حين نوشتن اين پيامک هر سه روي سر و کول من دارند مي‌خوانند و از اين کلمات خنده‌شان گرفت (سروکول! مريم مي‌گويد خلاصه اش کن!) بله، بالاتفاق گفتند نمي‌خواهيم او را ببينيم. اين نظر آن‌هاست که ابلاغ شد. الشاهد هو الحاکم.پنجشنبه 1397/12/23-19:32» و ايشان: «چقد خوبه که بينتون هيچ چيزي حائل نيست.ازشون بپرس از ديدار با مادرتان ترس داريد؟ يا شمارو ناراحت يا نگران ميکنه؟يا چي...؟ولي من خيلي دلتنگتون هستم.هميشه دوست دارم شمارو ببينم و درکنارتون باشم.پنجشنبه 1397/12/23-19:51» و من ارتباط را مستقيم كردم با بچه‌ها و هر چه آن‌ها گفتند نوشتم: «سيداحمد: ديدن تو من را ناراحت مي‌کند. (در آخر اضافه کرد:) واقعاً دوست ندارم تو را ببينم.سيدمرتضي: من واقعاً نمي‌خواهم، ن م ي خ و ا ه م (خودش گفت يکبار هم حرف به حرف با فاصله بنويسم تا تأکيد بيشتري باشد).سيده مريم: نمي‌خوام (با تأکيد).پيامک را ديدند و به همان ترتيبي که پاسخ دادند، عيناً نگارش يافت.پنجشنبه 1397/12/23-20:07» خلاصه كلي با بچه‌ها پيامك‌بازي كرد و در نهايت كار به جاهاي باريكي كشيد كه او گفت: «ديگه خسته م وناراحتازدست شماهابراي بارچندم دل منو شکستيدوليسيداحمدکي چنين دروغي تو کله ت فروکرده؟!من تورو روميز رهاکردموباصورت زمين خوردي؟؟؟!!!!!خداياچه دروغايي درغياب من تو کله بچها کرده اند؟پنجشنبه 1398/1/1-17:44» در تمام اين بحث‌ها ...

صحيح مي‌فرماييد. ما بايد مادران را آموزش دهيم، تا آنان نيز دختران و پسران جامعه را به درستي تربيت كنند، تا جامعه اصلاح شود. تشكر.