صبحی رفته بودم بازار،
به قرار معمول
فرزندان نیز همراهم بودند
مقداری خرید ضروری داشتم و اغماض‌ناپذیر
پیرمردی گاری‌دار
از آن بزرگ‌همّتانی
که بار دیگران حمل می‌کنند
پر زور و توانمند
وسط‌های بازار بودم
خطابم کرد
وقتی که مرا با سه فرزند دلبندم دید
به آن‌ها اشاره کرد:
«شما نوکر این‌هایی؟!»
پاسخم بلادرنگ بود
بدون ذرّه‌‌ای تردید
اصلاً نیاز به فکر نداشت که:
«توفیق خداوندی‌ست
که نوکرشان باشم
تا رشد یابند
الحمدلله»
رویکرد آدم‌ها متفاوت است؛
امروزه البته
سبک نوکری ِ فرزندان مقبول‌تر
و بیشتر اما
به امید نوکری ِ بازگشت‌پذیر
خیلی‌ها را دیده‌ام
این‌طور می‌گویند: «باشد که سر پیری و کوری عصای دست‌مان باشند»
اما شرک تلقّی می‌کنم
چنین اندیشه‌ای را
چنین گمانی ندارم
و از آن سنخ خود را نمی‌بینم
در نیّت ندارم نوکری‌شان بازپس گیرم
نوکر دین هستم
نه دنیا
بنده خدا
و مطیع اوامر الهی
و دستورات ربوبی
او خواسته است پرورش دهم
خواسته است ربّ آنان باشم
پس هستم
و خواهم بود
تا به سن رشد رسند
توقّع برگشت هم ندارم
غرض این که بگویم
ما پدر و مادرها:
خدمت نکنیم که خدمت شویم
خدمت کنیم که خدا راضی شود!
برچسب‌های مرتبط با این نوشته: عکس 362 - فرزند 535 - سیده مریم 281 - سید احمد 274 - سید مرتضی 271 -
| 
این آگهی ارتباطی با نویسنده وبلاگ ندارد!
X
