چند بار اين جعبه پاسخ را پر كردم از جملاتي كه به نظرم رسيد... ولي دوباره پاك كردم... خالي كردم و منصرف شدم... بحث اخلاق كه مي‏شود خود را در اندازه‏اي نمي‏بينيم كه نظري دهم... اگر مطلب به فرمايشات استاد مصباح نزديك است، زيرا شاگردي ايشان را كرده‏ايم، درس اخلاق ايشان رفته‏ايم، هر چه داريم و هر چه بر زبانمان جاري است كلام اساتيد است و آن‏چه از خود اضافه كرده‏ايم نادرستي و اغلاطي است كه به خدا پناه مي‏بريم از ناصوابي‏شان. نه توصيه به سكوت مي‏كنم و نه مطلب ديگري. دوستي داشتم آمد و از ذكر گفتن پرسيد، ده سال پيش بود و خودم هنوز چيزي نمي‏دانستم، نظري ندادم و رفت سه ماه تابستان ذكر گفت، اذكار مختلفه به صور مختلفه. مهرماه كه آمد ديوانگي از سيمايش داد مي‏زد. نزدم آمد، گفت: «تو جنّ هستي و فلاني تو را تسخير كرده كه به من آسيب بزني!»، بسم‏الله گفت، به گوشم زد و دويد و رفت! بعد هم در آسايشگاه رواني مدتي بستري شد. نامه‏اي به دستم رسيد از او كه عذرخواهي كند. نوشته بود: «شما فرزند حضرت زهرا (س) هستي و من توهين كردم به شما، حالا خواهش مي‏كنم فلان ذكر را فلان مرتبه بگوييد تا حضرت مرا ببخشد». نامه را انداختم و گريختم! مبادا مرا هم به آسايشگاه ببرند :)