هاهاها... كلاً فرهنگ زنانه كشور ما اين‌طور است. از رسانه ياد مي‌گيريم. از كودكي. تمام سريال‌ها و تمام فيلم‌ها اين‌طور است. من گاهي به فرزندانم نشان مي‌دهم. توجهشان را جلب مي‌كنم: «ببينيد بچه‌ها چقدر اين زن بي‌ادب است، با چه لحن تندي با شوهرش يا برادرش يا خواهرش يا مادرش يا... صحبت مي‌كند!» لازم نيست خيلي تلاش كنيد، اولين فيلم يا سريال تلويزيوني را بزنيد و ببينيد، به ده دقيقه نكشيده يك زني سر يكي داد مي‌زند؛ حالا مرد باشد يا زن يا فرزند! من اين را در خيابان هم زياد مي‌بينم و ناراحت مي‌شوم. توي مغازه مثلاً، گفتگوي زن و شوهرها را گاهي مي‌شنوم، خيلي زننده رفتار مي‌كنند در مطالبات‌شان. موفق باشيد. :))

ممنونم از لطف شما. من با خواندن مطلب شما گمان كردم كه مخاطب فرمايشتان خودم هستم. يعني لحني كه آن را «مادرانه» مي‌دانيد و من آن را «آمرانه» توصيف مي‌كنم را حس كردم در خطاب به من فرموديد. در هر صورت خواستم كمكي كرده باشم. يعني به جامعه زنان ايران. به فرهنگي كه بسيار از آن‌چه بايد باشد دور شده. تصوّر حقير اين است كه همين لحن آمرانه سبب بي‌تربيتي و گمراهي بخش عمده‌اي از نسل جوان ماست؛ دختر و پسر. اين‌كه آن‌ها را از خانه دور مي‌كند از بودن در كنار مادر نگران و ناراحت. متأسفانه متوجه شده‌ام در اين سال‌ها كه مادران جامعه ما به صرف اين‌كه فرزند از بدن آن‌ها خارج شده، تا آخر عمر او را قسمتي از بدن خود تلقّي كرده، همان‌طور كه به دست خود با پيام عصبي دستور مي‌دهند به صورت جبري حركت كند، فرزند را هم مخاطب دستورات خود مي‌بينند. اين بد است. اين به زعم حقير ضد تربيت است. انزجار مي‌آورد و نفرت مي‌آفريند. اين مي‌شود كه امروز مي‌بينيم كه معمول فرزندان به حرف مادران خود نيستند و به خواسته‌هاي آن‌ها احترام نمي‌نهند. ولي من از كودكي،‌ فرزندانم را «انسان‌هايي مستقل‌» تلقي كردم و آن‌طور با آن‌ها سخن گفتم كه با انساني بزرگسال سخن مي‌گويند، با احترام و بدون دستور. با پيشوندهاي: بي‌زحمت، لطفاً، اگر امكان داره، خواهش مي‌كنم و .... آثار آن را هم امروز مشاهده مي‌كنم كه به طرز عجيب و شگفت‌آوري فرزندانم مطيعم هستند. البته من هنوز هم انتظار اطاعت از آن‌ها ندارم و گاهي به آن‌ها تذكر داده‌ام كه هيچ‌كسي حق ندارد به شما زور بگويد حتي من! اگر يك روز ديديد من هم حرف زور زدم، قبول نكنيد! باز هم از توجه شما سپاسگزارم. پ.ن. امروز با بچه‌ها رفته بوديم بوستان غدير. نهار را آن‌جا خورديم. يك مادر جواني دخترش را بدجور تهديد مي‌كرد و داد مي‌زد. ظاهراً دختر سه چهار ساله ليوان از دستش افتاده بوده، شايد هم عمداً انداخته، ولي نشكسته بود. مادر داد كه مي‌زد، ترس از چشمان دختر بيرون زده بود. حس آن دختربچه را درك مي‌كردم، او كه مادر را اولين و آخرين پناه در تمام ترس‌ها مي‌داند، حالا به كه پناه ببرد؟! اين بي‌پناهي وحشتناك است. خيلي ناراحت شدم و حالم بد شد. هنوز هم حتي. :(

ممنون از اين‌كه نظر خود را بيان فرموديد. من هم فقط حس و حالي را كه از خواندن مطلب شما حس كردم عرض كردم، كاملاً صادقانه و بي‌تعارف. حقيقتاً از اين لحني كه شما آن را «مادرانه» مي‌ناميد ناراحت مي‌شوم. خصوصاً اگر از ناحيه فردي باشد كه مادرم نيست. :)) در پناه خدا.

سلام. از لطف شما ممنونم. فقط يه چيزي رو نمي‌فهمم: اين‌كه چرا زن‌ها عادت دارند مدام دستور بدهند! خدا را شكر كه زن ندارم و طلاق دادم. واقعاً از اين اخلاق زنانه بدم مي‌آيد! ببخشيد اگر اين‌قدر رك و صريح عرض مي‌كنم. احساس مي‌كنم تمام زن‌ها اين‌طورند. مدام مي‌خواهند رياست كنند. لحن شما چنين حالتي را در ذهنم تداعي كرد، وقتي خواندم. نه فقط اين كامنت. كامنت‌هاي قبلي شما هم پيوسته با همين لحن است. باز هم سپاسگزارم. اميدوارم زنان جامعه ما اين اخلاق زشت را ترك كنند! باز هم از اين‌كه به وبلاگم سر مي‌زنيم ممنونم. :) (احتمالاً به دليل همين بيزاري از رفتار زنانه است كه ديگر ميل به ازدواج ندارم)

سلام. ممنون از توجه شما. در پناه خدا.

آره والا. همينه. شيريني واقعاً بيماري ايجاد مي‌كنه. منم دارم تلاش مي‌كنم كمتر بخوريم. تحرّك هم بيشتر. صحيح مي‌فرماييد. چشم. باز هم تلاش مي‌كنم كمتر بخوريم و بيشتر فعاليت كنيم. بيشتر هم سعي مي‌كنم لواشك بخرم. هر وقت دستم برسه مي‌خرم و مي‌گذارم جلوي دست، تا ترشيجات بيشتر بخوريم. خودم هم زدم تو فاز سيرترشي و ترشي گل كلم. خودم ترشي انداختم. سه تا شيشه درست كردم، يكيشو خوردم تمام شد. البته تنها. چون بچه‌ها اصلاً ترشي نمي‌خورند! ممنون از تذكرتان. :)

بله. واقعاً نگران‌كننده است. هر روز يك شيريني، مگر مي‌شود! همين الآن يك كيك درسته در يخچال است. مريم درست كرده. بچه‌ها خواستند صبح بخورند، گفتم نه، حداقل تا شب صبر كنيد كه يك كم بين شيريني ديروز و كيك امروز فاصله بيافتد!!! خدا ما را رحمت كناد! :)) جاي شما هم سبز!