شروع هر كاري از دادگاه است. اصل و كپي عقدنامه، شناسنامه و كارت ملّي. جلوي هر دادگاهي معمولاً عريضه‌نويس‌هايي هستند. متن دادخواست را خودشان دارند. اما اگر مي‌خواهيد با اطمينان عمل كنيد، مي‌توانيد اطراف همان ساختمان دادگاه، دنبال يك دفتر وكالت بگرديد و حضوري مشورت بگيريد.

چند مورد قانوني: 1. زوجه در صورتي‌كه هنوز به خانه زوج نرفته است، مي‌تواند از «حق حبس» استفاده كند. يعني بگويد تا مهريه‌ام را دريافت نكنم تمكين نخواهم كرد و به خانه زوج نخواهم رفت. البته در صورتي‌كه تا آن زمان تمكين خاص صورت نگرفته باشد. 2. اظهارنامه معمولاً دو بخش دارد، يعني در همان برگه، جايي براي پاسخ در نظر گرفته شده است. اما اگر مخاطب اظهارنامه نخواهد همان لحظه پاسخ دهد، مي‌تواند از طريق يك اظهارنامه ديگر پاسخ دهد. براي اين كار بايد به دادگاه مراجعه كرده و اظهارنامه به نام زوج ارسال نمايد. اما فارغ از اين بحث‌هاي حقوقي، بنده كه از شروط ضمن عقد شما اطلاع ندارم. وكيل هم البته نيستم. پيشنهادم اين است كه به يك وكيل در محله خودتان مراجعه بفرماييد. وكيلي كه با دادگاه خانواده آشنا باشد. حتي مي‌توانيد در همان محل شعبه دادگاه پرس و جو كرده و وكيلي پيدا نماييد. وكيل از شرايط ضمن عقد شما مطلع شود، اظهارنامه را هم ببيند تا بتواند بهترين مشاوره را به شما بدهد. اما فراموش نكنيد كار وكيل «گرفتن حق» است. ولي گاهي در زندگي انسان بايد سر بعضي از حقوق معامله نمايد. مثلاً از يك شرط شايد بتوانيد بگذريد و زوج نيز از شرطي ديگر بگذرد. هر طرف بخشي از مسأله را بر عهده بگيرد و مقداري كوتاه بيايد، به طوري كه حقي نه از شما ضايع شود و نه از ايشان و به توافق برسيد. بالاخره فراموش نكنيد كه قطعاً دلبستگي و علاقه‌اي در ميان بوده و اعتمادي شكل گرفته كه نامزدي شما اتفاق افتاده. بنابراين مي‌توان از همين اعتمادها و علاقه‌ها استفاده كرد و خرابي‌ها را دوباره ساخت. مهم‌ترين كار اين است كه ريشه مسأله پيدا شود. معمولاً دو خانواده قصد ندارند در اين ماجرا ها سر هم كه كلاه بگذارند. بلكه قصد دارند كه تكه بزرگ‌تري از اين مشاركت را (ازدواج) در اختيار داشته باشند. معمولاً دعوا سر همين است كه سهم در مشاركت بيشتر باشد. با صحبت كردن، اگر ريشه‌هاي اختلاف پيدا شود، إن‌شاءالله با توكل بر خدا شايد بشود مسأله را حل كرد و به دادگاه نكشاند. موفق باشيد.

سلام. ممنون. موفق باشيد.

اين‌جا دفتر كار نيست. يك وبلاگ شخصي‌ست. بنده تجربيات خودم رو به نگارش در آوردم. شما اگر دنبال وكيل مي‌گرديد، بايد به سايت‌هاي وكالت مراجعه بفرماييد. بنده هم بيش از آن‌چه كه نوشته‌ام نمي‌دانم. موفق باشيد.

نام آن «حكم الزام به تمكين» است و تا زماني‌كه اجرا نشده باشد، «الزام به تمكين» روي نداده و اعتباري ندارد ظاهراً. زيرا زوجه (زن) مي‌تواند ادعا كند كه من اصلاً خبر نداشتم از حكم و به همين جهت زوج نمي‌تواند ندادن نفقه را توجيه نمايد، يا گرفتن زن دوم را. پس: زوج (شوهر) بايد برود اجراي احكام همان شعبه از دادگاه و برگه اجرائيه بگيرد. برگه را ببرد نزديك‌ترين كلانتري محل خانه پدرزن. يك مأمور به همراه او تا خانه خواهد رفت و برگه را به زوجه نشان خواهد داد. حالا؛ اگر زوجه بگويد: نمي‌آيم، مأمور كلانتري صورتجلسه مي‌كند و امضا مي‌گيرد. اين برگه را خودش مي‌فرستد براي همان شعبه دادگاه. قاضي روي آن حكم مي‌دهد به «عدم لزوم نفقه» يا «ازدواج دوم». بنده اين‌طور فهميدم. ولي بهتر است با يك وكيل هم مشورت بفرماييد.

ثبت طلاق زمان زيادي نمي‌گيرد، ولي سه ماه مهلت مي‌دهند براي رجوع. يعني پس از جاري كردن ايقاع طلاق، آن را معمولاً در شناسنامه ثبت نكرده و دفترچه طلاق صادر نمي‌نمايند، تا اگر زوجين دوباره به ازدواج خود بازگشتند، بي‌دليل شناسنامه مخدوش نشده باشد. پس از سه‌ماه مراجعه كنيد تا ثبت انجام شود. به نظرم مسأله همين باشد.

تشكر!

درست مي‌فرماييد. به دليل اين‌كه بنده «وكيل» نيستم و رشته حقوق نيز نخوانده‌ام. پاسخ خيلي از سؤال‌هاي قانوني را هم نمي‌دانم. يك تجربه داشتم كه آن را براي استفاده مردم در وبلاگ نوشتم. وقتي با پرسش‌هاي حقوقي و قانوني مواجه مي‌شوم، سعي مي‌كنم به نويسنده آن كمك كنم، ولي بيش از نوشتن همين، به فرمايش شما، فرافكني‌ها چيز ديگري در چنته ندارم. تشكر.

سعي كرده‌ام نكاتي را به هر دو طرف متذكّر شوم كه معمولاً از آن بي‌اطلاع هستند. اما اين‌كه جمع‌بندي شما طرفداري از مردها بوده است، بايد بيشتر دقت كرد. شايد ناخودآگاه اين اتفاق افتاده باشد. بايد نظر افراد بي‌طرف ديگر هم كه اين مطلب را مي‌خوانند جويا شد. من اين پست وبلاگ را حدود پنج‌سال پيش نوشته‌ام و با اين‌كه زياد مورد مراجعه بوده و تعداد زيادي كامنت و نظر داشته،‌ شما اولين فردي هستيد كه آن را يك‌سويه و به طرفداري از مردان تلقّي فرموده‌ايد. نظر شما براي من محترم است. اما نمي‌تواند قانع‌كننده باشد. مثلاً در بند 3 به زوچه پيشنهاد شده كه شخص اميني با خود ببرد تا مبادا زوج بتواند مانع بردن جهيزيه با دستور موقت شود. يا در بند 5 كه گفته شده مجوّز فكّ قفل بگيرد. اين‌ها به نظر نمي‌رسد به نفع مردان باشد. بيشتر تأكيد نگارنده نيز بر پيشنهادات مشترك بوده كه تحت عنوان «پيشنهاد براي طرفين» مطرح شده است. در هر صورت اميدوارم اين مطلب توانسته باشد به كساني كه اطلاعات حقوقي كافي ندارند و به دليل نداشتن وكيل دچار مشكل مي‌شوند كمك كند. اين مطالبي را كه مي‌خوانيد من از جايي نياورده‌ام، بلكه تجربه شخصي خودم است. يك خانمي يك وكيلي گرفت و همين بلاها را سر من كه وكيل نداشتم آورد. همان سال، سريعاً همه آن‌چه تجربه كردم را نوشتم. اين اتفاقات هر روز دارد مي‌افتد و بنده نمي‌خواسته‌ام عقده‌"گشايي كنم، قصدم فقط ارائه تجربياتم به ديگران بود. موفق باشيد.

بعضي از اين پرسش‌ها كاملاً بستگي به شرايط دارد و بهتر است ابتدا به يك مركز مشاوره خانواده مراجعه كنيد. ببينيد آيا ريشه اين مشكلات كه در همسرتان فرموديد عميق است،‌ يا دلايلي سطحي و قابل كنترل دارد. اگر مشاور راه حلي نيافت، آن‌گاه به وكيل مراجعه كنيد و مسائل حقوقي را به وي واگذار نماييد. بدون وكيل به دادگاه رفتن بر مشكلات مي‌افزايد!

دادگاه روال مشخصي دارد و قانون را نبايد دور زد. كمكي از بنده ساخته نيست.

معمولاً روال اين جلسات خيلي روتين و از قبل مشخص شده است. قانون در اين موارد ابهامي ندارد و قاضي نيز مي‌تواند به صورت غيابي حكم صادر كند. حاضر نشدن در دادگاه معمولاً به ضرر فرد مي‌شود، مگر اين‌كه وكيل بگيرد و وكيل به جاي وي به دادگاه برود.

سلام. كمكي از بنده ساخته نيست. من همان‌قدر مي‌دانستم كه در وبلاگ نوشتم. بيشتر را از وكيل بپرسيد.

وقتي زنجيره دادگاه آغاز مي‌شود، مانند فتيله بمب طلاق، همه اين‌ها را با خود دارد. شما خيلي سريع اين چاشني را فعال كرديد! اصلاً هنوز ظاهراً براي خود شما هم معلوم نيست كه همسر شما واقعاً براي چه به مسافرت رفته و آيا قصد ترك شما را داشته يا صرفاً يك اشتباه ساده بوده. حتماً از طريق بزرگان خانواده،‌ يا اگر نمي‌شود، از طريق مركز مشاوره خانواده اقدام كنيد. تا دليل اين مشكلات روشن نشده، نمي‌توانيد تصميم قطعي بگيريد.