خيلي حال نكن دختردايي... ما غالباً تلاش مي‏كنيم با تكرار زيبايي‏هاي زندگي، تحمل بخش‏هاي دشوار و سخت آن را بر خود تسهيل كنيم. مزه واقعيت تركيبي از شيريني و تلخي است كه بسته به موقعيت خود ما درصد اين تركيب تغيير مي‏كند؛ كساني كه ادعاي بزرگ مي‏كنند بايد خود را براي درصد بيشتر تلخي آماده سازند و آنان كه از خواص بودن بگذرند و زندگي عادي روزمره را برگزينند درصد شيريني بيشتري را صاحب مي‏شوند. مي‏دانم دانستن بعضي سختي‏ها شما را گريزان از مطلبي ساخته است كه آينده قهري شماست؛ چه بخواهيد و چه مخالفت و مقاومت نماييد. ياد آن جواني به خير كه از آبشار نياگارا، بزرگ‏ترين آبشار جهان پريد و پس از گرفتن جايزه و در مصاحبه با خبرنگاران گفت: «اگه پيدا كنم اونيكه منو هل داد مي‏دونم باهاش چيكار كنم!» ما همه هل داده مي‏شويم و بالاخره شما هم پرش خود را انجام خواهي داد. مهم اين است كه چه رتبه‏اي را انتخاب كنيم براي دنيا و آخرت خودمان. اگر سرسره بلنده را انتخاب كني، تلخي بيشتري خواهي چشيد، اما مثل مردم ديگر بودن، خيلي آسوده‏تر است و شيرين‏تر! انسان چونان رود است، جرياني است از زلال حيات در روح هر بشري، اگر به آن‏چه هست و دارد دل بندد، ساكن شود و از بايد و آرزوها دست بشويد، ديگر رود نيست، بركه‏اي آب راكد مي‏شود كه به زودي اطرافيان را از ناگواري خود خواهد آزرد. به هيچ داشته‏اي پايبند مباش، مگر آن‏كه پلي باشد براي دستيابي به خواسته‏اي! آدرس وبشو از خودش بگير... هر روز همين وبلاگو مي‏خونه با تمام كامنت‏ها... كافيست مخاطب قرارش بدي و بخواي آدرس وبلاگشو بده! من خودم هم فراموش كردم آدرس وبلاگشو... چون فقط يك‏بار آن هم اولين باري كه نشانيشو داد رفتم آن‏جا و ديگه خبري از وبلاگش ندارم. موضوع نوشتنش اصلاً توجهم را جلب نكرد! خب ديگه، علاقه هر كسي مختص خود اوست!