گاهي در پرده ابهام... كنايه زيبايي بود... :) من همه هم‏بازي‏هاي دوران كودكي‏ام را دوست داشته و هنوز دارم. شگفت است اين‏كه هرگز نتوانستم از خاطر ببرم دوراني را كه شكل‏دهنده شخصيت امروزم است. هم‏بازي‏هاي دوران كودكي خود را به نام در خاطر دارم... به نام...! اگرچه حسرت كودكي نخورده و نمي‏خورم كه پايان دوران وابستگي و امروز ورود به دوران استيبليتي خيلي برايم خوشايندتر است و هميشه در كلام اشاره كرده‏ام كه «خدا را شكر دوران ذلت گذشت و عزت رسيد» و كودكي را عصر ناداني مي‏دانستم و در اختيار غير بودن از معلم و مدرسه و خانواده و در برابر همه ضعف داشتن و دوران ضرورت تسليم! چند صباحي پيش موي سفيدي بر عارض به نظرم رسيد (موي كنار صورت و نزديك گوش) شاد شدم... گفتم خدايا يعني به سن پختگي نزديك مي‏شوم... خدايا روزي تمام محاسن و موي سرم سفيد خواهد شد و به كمال عزت و افتخار خواهم رسيد! جالب اين‏كه دوستي دارم با چند تار سفيد مو كه هر ماه رنگ مشكي مي‏زند از ترس پير شدن! گويند فلسفه سپيدمويي آن است كه ابراهيم را با فرزند مشايعتي افتاد به ديهي و كسان بديدند و پدر از پسر بازنشناختند، به لحظه دست به دعا برداشت كه خدايا تفاوتي قرار ده ميان من و اسماعيل كه خوار مردمان نشوم و تأثير كلام را بسي افزون كند در مخاطب چون سفيدي موي بيند و بزرگي قدر شناسد! خيلي خوشحال شدم كه كودكي‏ام را به خاطر آورديد. از كودكي فقط خاطره آدم‏هايش طيش خاطرم است و لذت هم‏بازي‏هايش كه دست روزگار و قهر تقدير از همه‏شان دورم ساخت به چند گره ميان چند بزرگ كه شكاف‏ها انداختند ميان دوستان! اين‏كه هم‏دردي‏كننده‏ها را گفتم كه مي‏شناسم، نه به جزم، كه حسي است پنهان، هر كلامي انحصار در گوينده خود دارد، نادان بودند ويتگنشتاين و شلايرماخر و تمام هرمنوتيكي‏هايي كه متن را صامت مي‏پنداشتند! كلمات صدا دارند، حرف مي‏زنند و چون بنان (سرانگشت) نويسنده خود را بانگ مي‏كنند. وقتي عبارت را مي‏خوانم نويسنده‏اش را حس مي‏كنم. مثلاً متن فوق را گمان به كسي دارم كه مدت‏ها پيش با فرزندي خردسال براي آخرين بار ديده‏ام او را. اما آيا درست است يا نادرست، اصلاً مهم نيست. وقتي سايه‏ها را نمي‏شناسي براي هر يك اسمي بگذار، صحيح و غلط ندارد، مهم اين است كه ديگر آن‏ها را «مي‏شناسي»! مگر ما آن‏هايي را كه نامشان مي‏دانيم «مي‏شناسيم»؟! شناخت ما آدم‏ها از هم فقط قدر همان نام است، بگذار هر نامي دوست داريم براي هم بگذاريم. نام شما هم همان «بنده خدا» چه تفاوت! :/ به اندازه كافي نوشته‏ام ابهام داشت عزيز؟! :/ مرا عجيب به ياد عزيزي انداختيد، عجيب!