سلام. همه ما يك چيز را مي‌فهميم، نه فقط ما انسان‌ها، كه همه جانداران: ظلم بد است! ما آدم‌هاي بد را خوب مي‌شناسيم، از اين‌كه ظلم مي‌كنند. حالا اين آدم يك‌وقت همسايه سمت راستي خودمان است، يك وقت معلم مدرسه‌مان، يك وقت رئيس جمهور مملكتمان، گاهي هم اصلاً پدر يا مادرمان. آدم‌هاي بد نمي‌توانند پنهان شوند، زيرا «ظلم» پنهان‌كردني نيست، حتي اگر هزاران حرف «خوب» هم بزنند. آدم‌هاي خوب دير شناخته مي‌شوند، آدم‌هاي بد زودتر. دشواري كار اين‌سوي ماجراست، آن‌سو سخت نيست. تا «ريا» هست، حتي «آدم» هم فريب ابليس را مي‌خورد، وقتي قسم جلاله مي‌خورد كه «خيرخواه» آدم اوست. چه برسد به انسان‌هاي ضعيفي چون ما. رأي مي‌دهيم و بعد افسوس مي‌خوريم، پشيمان مي‌شويم. زيرا «غيب»‌ نمي‌دانيم. بايد مشورت مي‌كرديم، ولي مشاورين خوبي نيز برنگزيديم. حرف «خوبان»‌ امتحان‌داده را گوش نكنيم، گرفتار «خوب‌نمايان»‌ مي‌گرديم. دنيا دار امتحان است. ما داريم به همين مصائب امتحان مي‌دهيم. تا برگه‌ها را جمع كنند، كار از كار گذشته، بد و خوب جايشان معلوم است؛ بهشت و جهنم را به «عمل» ما تخصيص مي‌دهند، نه حرف ما. ممنون از لطف شما.