سلام. صحيح مي‌فرماييد. «تو» چه حسّ صميميّتي مي‌آورد. وقتي شريف‌ترين انسان‌ها را نيز «تو» خطاب مي‌كنيم و مي‌گوييم: أشهد أنّك قد أقمتَ الصلاة... چرا به خودمان كه مي‌رسيم اسير بازي با واژگان گرديم؟! جالب اين‌كه مثال روشني از مطلبي كه فرموديد در زندگي روزمره ما وجود دارد؛ زوج‌هاي جوان تا وقتي با هم مهربانند «تو» خطاب مي‌كنند هم را، دعوايشان كه مي‌شود «شما» مي‌گردند. نشان مي‌دهد كه «شما» در فرهنگ ما چقدر دوركننده و فاصله‌دهنده است! ديده‌ام كه عرض مي‌كنم! :) پ.ن.1. سابق بر اين وقتي طرف مقابل زندگي به من مي‌گفت «شما»، مي‌فهميدم اشكالي در كار است، ايشان از چيزي ناراحت و خشمگين است و قرار است توبيخ شوم! :) پ.ن.2. پيام شما را با حذف اسم عمومي كردم، چون احساس كردم شايد مفيد باشد. اميدوارم بي‌ادبي تلقّي نگردد.