سلام. فردي بيمار مي‌شود، دكترها بالاتفاق يك دارو تجويز مي‌كنند؛ دارويي كه سه هفته طول درمان دارد. پرس و جو كه مي‌كند، به گوشش مي‌خورد در غرب، مطالعاتي در حال انجام است، دارويي احتمالاً در شُرف كشف، كه در سه روز اين بيماري را درمان مي‌نمايد. اين فرد چه كند؟! آيا مي‌تواند محصولي را كه هنوز توليد نشده، هنوز تست و ارزيابي ندارد، هنوز صرفاً گفتگويي‌ست ميان دانشمندان...، آيا مي‌توان به سراغ اين شيوه رفت؟! بحث بانك و بانك‌داري نيز چنين است و خيلي از مسائل مستحدثه جديد. متخصصين ما مراجع ما هستند. فقهايي كه واقعاً فقه مي‌دانند و بلدند احكام ديني را از متون منبع استخراج نمايند. اين‌ها وقتي مي‌گويند «گذاشتن پول در بانك حلال است»، ديگر چيزي بر عهده ما مكلفين نيست. اما البته كه در ميان خود آنان بحث‌هايي در حال انجام است و ايراداتي كه البته چندان ما را درگير نمي‌نمايد. هر وقت اين مطالعات به سرانجام رسيد و مرجع تقليد ما فتوا داد «زين‌پس از اين بانك استفاده كنيد، نه آن بانك كه ربوي‌ست» سپرده‌گذاري در آن بانك حرام مي‌شود و ما هم از اين بانك استفاده خواهيم كرد. شبهه‌ها شبهه هستند و نبايد دنبال شبهه رفت. شبهه تنها براي محقق و پژوهشگر مهم‌اند، تا بررسي كند و آن‌ها را رفع نمايد. ما نبايد خود را گرفتار شبهات كنيم. ما عمل به تكليف مي‌نماييم و تكليف ما اين است كه در عمل به احكام شرعي سراغ فردي برويم كه وقت و فرصت كافي داشته تا چند دهه مطالعه و تحقيق در متون ديني كند. قطعاً مراجع ما نه بي‌سوادند و نه بي‌تقوا. اگر بانك‌داري رايج در كشور را حلال اعلام كرده‌اند، حتماً مسئوليت شرعي آن را نيز بر عهده گرفته‌اند. موفق باشيد.