...اين‌كه امنيت سرمايه ايجاد مي‌نمايد و كارگر را با تحريك نيازهايش، تحريك به مصرف، وادار به اطاعت نمايند. اين نظام كارخانه‌ها يك نظام ظالمانه است كه از طريق ايجاد فاصله طبقاتي، انگيزه حركت در افراد جامعه ايجاد مي‌نمايد و آن‌ها را از انسانيت دور مي‌سازد؛ از حركت در مسيري كه براي رشد و تكامل او از سوي پروردگار در نظر گرفت شده است. مدير كارخانه اهميتي نمي‌دهد كه شما مسلمان باشيد يا مسيحي يا هر دين و مكتب ديگري. حتي نمازخانه براي مسلمان‌هايش مي‌سازد. اما نظام توليد بر ساختاري استوار شده كه انگيزه كار را از طريق افزايش حرص به مصرف، حرص به دنيا، حرص به رفاه بيشتر، تأمين مي‌نمايد. يعني «دنياپرستي» مبناي تمام فناوري‌هاي امروز و توسعه رفاه است. ما با افزايش سرعت حركت خودرو مشكلي نداريم، ولي اين حركت از جايي تأمين مي‌شود كه انسان را به مذلّت مي‌كشاند، انسانيت را تحقير مي‌سازد. يعني تا زماني‌كه سود سرمايه تأمين نشود اين سرعت حاصل نمي‌گردد و تا در بخش‌هايي از كره زمين، در آفريقا مثلاً، افرادي در زير خط فقر، در حالي‌كه روي معادن غني مواد اوليه ارزشمند خوابيده‌اند، تحقير نشوند و نميرند و هر روز جان نكنند، اين سود سرمايه تأمين نمي‌گردد. اگر سلاح براي اين كشورها فراهم نشود تا افرادي كه تعمّداً بي‌سواد نگهداشته شده‌اند يكديگر را نكشند و به خاك و خون نكشند، مواد اوليه توليد فراهم نمي‌شود. اين چيزي‌ست كه ما را ناراحت مي‌نمايد. و چون نظريه سيستمي را مي‌شناسيم و مي‌دانيم جامعه بشري بمثابه يك نظام واحد عمل مي‌نمايد، معتقد مي‌شويم كه توسعه «واي‌فاي»‌ نيازمند «فقر و كشتار در مثلاً سومالي» بوده است. زيرا سفارش تحقيق را سرمايه مي‌دهد. پژوهشكده‌هاي مهم دنيا با پول سرمايه‌داران و شركت‌هايي مي‌گردند كه دنبال افزايش سود خود هستند. انسان‌ها نيستند كه بر دنياي امروز حكومت مي‌نمايند. امروز صرفاً سرمايه است كه تصميم مي‌گيرد؛ اين‌كه كجا برود و كجا نرود، چه سفارشي بدهد و چه ندهد. بنابراين مسير توسعه فناوري نيز در جهتي حركت كرده و مي‌كند كه پيوسته انسان را از رشد و كمال انساني خويش دور مي‌سازد. اما اين‌كه آيا بايد به دوره صدر اسلام باز گرديم و با الاغ جابه‌جا شويم، يا حداكثر اسب و شتر، اين مطلبي نيست كه قابل دفاع باشد...