اين‏را بايد در كتاب‏هاي آقاي دواني بخوانيد. ايشان كتاب‏هاي خوبي در تاريخ حوزه‏هاي علميه نگاشته است. ما طلبه‏هاي مورخ كم نداريم، آقاي رسول جعفريان هم از اين دست است. دواني حوادثي كه در دوران آقاي بروجردي در حوزه‏ها افتاد را به خوبي در كتاب خود شرح كرده است. بنده كه خودم بعد از انقلاب شرف حضور در عالم دنيا را يافتم، ولي اين‏طور كه از فرمايشات و اخبار اين بزرگان دانسته‌‏ام مشكل اصلي ركود حوزه علميه قم به انقلاب باز نمي‏گردد زيرا پيش از آن نيز اين ركود بوده و بايد ريشه آن را در حوادث پيش از آن جستجو كرد. حقيقت اين است كه به مرام و مسلك زعماي آن باز مي‏گردد. وقتي آية الله بروجردي ره احترام آية الله سيدنورالدين شيرازي را نگه نمي‏دارد و براي استقبال او كه از شيراز به قم آمده قدم برنمي‏دارد، تا آن‏جا كه سيدنورالدين به قبرستان نو مي‏رود و سخنراني قراء و تاريخي خود را ايراد مي‏نمايد كه روزنامه‏هاي آن روز ثبت كرده‏اند و اين‏طور آغاز مي‏كند: «سلام بر شما زندگان، شما زنده‏ايد چون مردم اين شهر مرده‏اند...» خب طبيعي است از اين بي‏توجهي‏ها چه شكاف عميقي بين علما حادث مي‏شود كه ديگر تبديل به يك فرهنگ در حوزه ما شده است. فرهنگ عدم امكان مباحثه دو مرجع. خدايا... چقدر از اين در رنجم... خدا را شاهد مي‏گيرم كه زماني از اين درد گريه مي‏كردم و اشك مي‏ريختم و همين الآن كه در حال نوشتن اين سطور هستم اشك درچشمانم جمع شده است كه چرا دو مرجع ما به دليل معضلات فرهنگي به يك گفتگوي علمي تن نمي‏دهند. خدا آقاي مكارم ره را حفظ كند كه حداقل حاضر است با چهار جوان بحث علمي كند و آن هم به دليل اين‏كه پيش از انقلاب نويسنده بود در همين نشريه مكتب اسلام و نسل جوان و ... و معضلات اجتماعي را بهتر درك مي‏نمايد. خدا مي‏داند كه در رنجم و ذهنم مشغول اين مطلب بوده است و از خدا هميشه خواسته‏ام مرا از اين دوري‏ها حفظ كند و به مراجع ما عزت و به دين ما قوام و عمق بخشد. مي‏دانيد كه براي چه به حوزه آمدم، در آن وجيزه‏اي كه به عنوان معرفي نوشته‏ام در سايت شخصي ذكر شده، دردي كه اميد به يافتن درمان آن داشتم و امروز مي‏بينم كه داروي آن هنوز اختراع نشده است و در مراحل اوليه مطالعات است! وه كه ما چقدر كوتاهي مي‏كنيم. خدا از سر تقصيراتم بگذرد...