سلام. هر كدام از فرزندانم كه به دنيا آمدند، حتي همان اولي كه نرسيده رفت، نام‌شان و تاريخ قمري ولادت‌شان را پشت قرآن نوشتم. شناسنامه‌شان كه آمد، با نرم‌افزار ابوثمامه (توليدي مؤسسه لواء) تاريخ دقيق رسيدن به سن تكليف‌شان را درآوردم و در آخرين صفحه شناسنامه‌شان، با رنگ قرمز، يك گوشه نوشتم. هر وقت هم كه صحبت مي‌شود، بهشان يادآوري مي‌كنم: تا به سن بلوغ نرسيده‌ايد، كار و بارتان با من است، بعد از سن بلوغ ديگر طرف حساب خدا هستيد، شما مي‌دانيد و او، بي‌واسطه خودش بر امورات شما نظارت مي‌نمايد و تربيت شما را بر عهده مي‌گيرد. مفهوم «رب» را برايشان معنا كردم و تا قبل از تكليف آن را از آن خودم و پس از آن، در انحصار پروردگار برايشان ترسيم نمودم. از سه چهار سالگي اين حرف‌ها را زدم و «بلوغ» را براي‌شان تبديل به يك «اتفاق بزرگ» كردم. گويا دوباره متولد مي‌شوند، اصلاً با بلوغ داخل آدم شده، انسانيت مي‌يابند، مخاطب رب العالمين مي‌شوند! همه اين‌كارها را كردم، تا از هزل و شوخي درآيند، اين‌كه زندگي را جدّي بگيرند و كودكي‌شان را در يك مرزي پايان دهند. نشوند مثل ما كه تازه وقتي سي‌چهل سال از عمرمان مي‌گذرد، تازه دست از كودكي بر مي‌داريم و وارد زندگي مي‌شويم؛ زندگي واقعي. هميشه از اين‌كه جوانان كشور ما دوران كودكي طولاني دارند نگران بودم. ميانگين سن كودكي در كشور ما حدود 25 سال است و متأسفانه روزبه‌روز هم بيشتر مي‌شود. جوانان ما ازدواج هم كه مي‌كنند، هنوز كودك‌ند و زندگي را واقعي نمي‌پندارند! اين دغدغه‌ها سبب شد... عرفاي بزرگ ما مي‌گفتند: يك نفر را هدايت كني، براي همه عمرت كافيست، خدا كه چند كودك را در اختيار ما مي‌گذارد براي هدايت، ساده‌تر از هدايت انسان‌هاي شكل‌يافته حتي، چون هر چه بگويي مي‌پذيرد و خام است... چه عبادتي بالاتر از چنين انسان‌سازي... خدا توفيق بدهد كه تا انتها موفق باشم. براي شما نيز آرزوي موفقيت مي‌نمايم. تشكر.