سلام. در هر صورت بايد اولويت‌ها را هميشه در نظر داشت. اگر پدر تشخيص داده كه با فرزند آن‌طور بايستي رفتار شود، اولويت با تحمّل نظر اوست. البته براي آينده فرزند، مي‌توان با مراعات ادب، نظر خود را بيان نمود. اگر استدلال به اندازه كافي قوي باشد، در رفتار آتي وي تأثير مي‌نهد. اگر هم ننهاد و رفتار همان بود، اين‌بار بايد كودك را توجيه كرد؛ پدرت دوست دارد تو قوي باشي، به خاطر خودت اجازه نمي‌دهد من پي‌گير مشكلات تو باشم. اما تو نگران نباش، تلاش كن تا بر مشكلاتت پيروز شوي. حتي كودك پنج‌ساله نيز اين‌طور صحبت كردن و دلداري را درك مي‌كند. بنده حتي كودك دوساله را نيز اين‌طور توجيه كردم و بسيار قدرتمند جواب داد. خانم سابق وقتي بچه‌ها را به زور دادگاه از بنده جدا كرد، من براي تحويل فرزندان آن‌ها را توجيه كردم. چند وقت بعد پرسيد: «شما به سيداحمد گفتي مادرت حضانت شما رو گرفته بايد بريد؟!» گفتم: «بله»، گفت: «هر وقت دلش براي شما تنگ ميشه دستشو اين‌طوري مي‌كنه [كف دست راست عمود روي كف دست چپ] و مي‌گه: مامان حضانت منو از بابا گرفته بايد پيش مامان باشم!». بله، من براي اين‌كه بچه‌ها دچار آسيب نشوند، ساعت‌ها با آن‌ها صحبت كردم، در حالي كه سه سال و دو سال و يك سال بيشتر نداشتند هر كدام. يادم افتاد هنگامي‌:كه مي‌خواستم شيرفهم‌شان كنم، دستم را روي دستم گذاشته بودم و درباره حضانت با ادا و اطوار برايشان صحبت مي‌:كردم. اين حركت دست من تصور بفرماييد كه تا مدت‌ها در خاطرشان مانده بود و با آن خود را دلداري مي‌دادند. لذا هرگز نگران نباشيد. كودك هميشه راه گريز از مصيبت را دارد، به شرط اين‌كه با او صادقانه صحبت شود. به او بگوييد كه براي احترام به پدرش بود كه به كوچه نرفتيد و اين حُسن نيّت پدر را برايش توضيح دهيد و اين‌كه از او توقع داريد تا قوي باشد.