سلام و تشكر. علم بماهو علم چه خاصيتي دارد؟! علم براي علم به كار نه دنيا مي‌آيد و نه آخرت. همه حضور انسان در اين دنيا براي توليد «عمل صالح» است. اين امتحاني‌ست كه براي ما تدارك ديده‌اند. علمي كه به كار نيايد، علم بي‌عمل است و عالم بي‌عمل را كدام بزرگ بود كه فرمود: همچو زنبور است لكن بي‌عسل؟! البته كه سعدي، ولي با «لكن» را من از مرحوم آغاسي به ياد دارم! نمود علم به متغيّرهاي فراوان بسته است، نخست تقوا و اخلاص. انساني كه در كسب علم اخلاص نداشته و هدف خود را چهچه و به‌به ديگران منظور كرده باشد، يا پولي كه با آن نان چرب‌تري بخورد، قطعاً اين علمش ثمر نخواهد داد، درخت نخلي را ماند كه نخل است، ولي رطب از آن برنمي‌خيزد، درخت بدون ميوه، مانند همين نخل‌هايي كه چند وقتي جلوي حرم كاشته بودند! ديگر پشتكار در ارتباطات اجتماعي‌ست. حضرت امير ع فرمودند كه خداوند از عالمان عهد گرفته است كه براي بيداري جامعه قيام نمايند. عالمي كه به پستو رود و هزارهزار باب علم را در حافظه خود ذخيره سازد، اگر به ميان جمع نيايد و ترك خلوت نكند، هزارهزار خسران ديده است و علم خود به تابوت مرگ خويش سپرده است. اما در مواردي از همين عالم داراي اخلاص در عمل و اكمال در روابط اجتماعي هم كار بر نمي‌آيد. زيرا عمل به جامعه راست مي‌شود و جامعه اگر ميل صراط مستقيم نداشته باشد، اگر فرهنگ مضمحل شده، نارس باشد، اخلاص و ابلاغ هم راهي به جايي نمي‌برد و امثال شيخ فضل‌الله بر دار مي‌شوند، تا جامعه آماده گردد. روزي البته همان اخلاص و ابلاغ به كار سيدروح‌الله مي‌آيد. جامعه كه آماده شد، مربع علم، اخلاص، ابلاغ و پذيرش اجتماعي كه تشكيل شود، آن‌جاست كه تحوّلات عظيم رخ مي‌نمايد. حقير خواسته‌ام از پروردگار اين است كه گام اول را ارزاني دارد؛ اخلاص را. اگر اين اولي بشود، بقيه كارها ساده‌تر انجام مي‌شود. موفق باشيد برادرم. شما هم برايم دعا كنيد. تشكر