أحسنت، چه نيك فرموديد. إن‌شاءالله چنين شود. :)

سلام. بزرگوار هستيد. بنده شرمنده هستم اگر خداي نكرده تندي در كلامم بوده و يا از مسير ادب خارج شده باشم. نه دانايي به كار انسان مي‌آيد در جهان و نه علم. آن‌چه جايگاه آدم‌ها را در عالم خلقت معيّن و مشخص مي‌سازد «عمل» است. آدم‌ها به قدر عمل خود اوج مي‌گيرند و به تقواست كه طبقه‌بندي‌شان مي‌كنند. اميد كه عمل‌مان صحيح باشد و مقبول افتد، هماره مرد عمل باشيم و هرگز ترك نكنيم! :)

سلام. بارها و بارها و بارها از زبان علما بر منابر و حتي در رسانه ملّي شنيده‌ام كه ازدواج تنها در يك صورت واجب مي‌شود؛ اگر خوف افتادن به گناه در بين باشد. در غير اين صورت مستحب است. دقّت بفرماييد به اين نكته كه فقهاي ما احكام تكليفي و وضعي را در فقه بررسي مي‌كنند و احكام ارزشي و اخلاقي را به علم اخلاق وامي‌گذارند. ازدواج شرعاً وجوب ذاتي ندارد و اين را مي‌توانيد در رساله‌هاي مراجع و علما و كتب ايشان تحقيق بفرماييد. هيچ فرقي هم در عدم وجوب ازدواج بين شرايط حقير با شرايط ديگران نيست. هر انسان بالغ و عاقل و قادري بالذات و بالاصاله واجباتي دارد مانند صلاة و صوم كه ازدواج داخل آن نيست. ازدواج را مانند حج تصور بفرماييد، اگر حج را استطاعت واجب مي‌نمايد، ازدواج را نيز خوف افتادن به گناه واجب مي‌نمايد. بنده به واسطه لباسي كه به تن كرده‌ام خود را موظف مي‌دانم نص و تشريع صريح الهي را مبتني بر تشخيص و فهم مجتهدين بيان نمايم كه در زمان غيبت منحصر در حكم ظاهري است. لذا ابايي از بيان حقيقت ندارم. تشكر از توجهي كه مي‌فرماييد.

تشكر از بزرگواري شما. اما بنده خود را مكلف مي‌دانم مطيع فتاواي علماي غيرمعصوم باشم، زيرا تنها راه فهم كلام معصومين(ع) را همين مي‌دانم. تشكر از دعاي خير شما. بي‌نهايت سپاسگزارم. در پناه حق.

و عليكم السلام. بزرگوار، آن‌چه درباره نااميدي از رحمت الهي به ما آموخته‌اند كه قطعاً گناهي بزرگ است، نه اين است كه شما فرموديد. موضوعش اصلاً «توبه» است و در جايي كه فرد اميدي به بخشش پروردگار نداشته و لذا بازنگردد و لابه نكند و اوّاب نباشد. اين از حيَل ابليس بوده كه مردمان را از توبه بازدارد. اما نسبت به ازدواج، موضوعاً واجب نيست اصلاً، هست؟! خدا رحمت كناد استاد خوشوقت را، عادت خوبي بود شايد كه صبح‌هاي پنجشنبه درس حوزه را ترك مي‌كرديم و غيبت غيرمجاز را به جان مي‌خريديم، از مدرسه حقاني مي‌گريختيم به سمت خيابان آذر، حسينيه زينبيه س و شنيدن نصايح آن بزرگوار. ايشان به كرّات مي‌فرمود: «راه تقويت ايمان همين است؛ انجام واجبات و ترك محرّمات. ما مخلوقات ضعيف خدا همچنان گرفتار همين دو جزء هستيم. بنده هنوز مقلّدم و هيچ بهره‌اي از قدرت و توان اجتهاد ندارم، آن‌چنان كه از رساله و فتاواي مرجع تقليد خود دانسته‌ام، بر وجوب ازدواج فتوا نداده‌اند. اين اولاً. لكن اگر اجازت فرماييد با مثالي، اگر چه اندكي زننده و ناگوار، مطلب را بيشتر باز نمايم. آيا اين گناه لوط، اين نبيّ بزرگ الهي بود كه نمي‌توانست شوهر براي دخترانش بيابد؟! مردان قوم او چگونه به فرهنگ ضالّه گمراه شده مسير نادرست در پيش گرفتند؟! طوري كه هيچ براي دامادي او يافت نمي‌شد ظاهراً. برادر عزيز من، آسيب‌هاي اجتماعي چنينند. يك يا دو فرد را نمي‌گيرند كه بازپرسيم و بازجوييم و بلكه يك‌جايي يك آدم خوب بيابيم. وقتي سيل سنت‌هاي فرهنگي ناروا موج مي‌زند و سونامي به راه مي‌اندازد، حتي يك نفر را هم جا نمي‌گذارد، اگر هم بگذارد معدود افرادي كه جستن‌شان عمر هزارساله مي‌خواهد و محله به محله گشتن!...

... آن هم در امر دشواري چون انتخاب همسر كه بعضي گفته‌اند مانند هندوانه در بسته يا شايد هم پسته نشكفته است، چقدر گفتگو لازم تا شناخت به دست آيد و اگر نشد، نفر بعدي آزمودن لازم! علما به ما گفته‌اند ريسك تابع ضرب اندازه احتمال در بزرگي خطر ناشي از آن است. اين را در بحث كلام در معاد طرح مي‌نمايند كه اگر چه احتمال آن اندك، بزرگي و عظمت مخاطره آن هر انسان عاقلي را به هراس و احتياط مي‌اندازد. الحمدلله كه شما به دادگاه از سوي همسر گرامي كشيده نشده‌ايد كه اگر برويد و قوانين را لمس كنيد و نحوه قضاوت را ببينيد، بزرگي خطر ازدواج اگر دريابيد، آن‌گاه است كه به قاعده علم كلام ايمان مي‌آوريد و عمل مي‌كنيد. بله، كسي چون يونس اگر چه جامعه‌اش را سيل بي‌ايماني برده، ولي چون رسول است و هدايت جامعه بر عهده دارد، نبايد ترك كند محل خدمت را، اگر چه مأيوس از ايمان مردم شود. اگر چه اين نيز گفته‌اند گناه نبوده و ترك اولي صرفاً. بسيار از تحليل زيباي شما و نصيحت‌هاي مشفقانه‌تان لذت بردم و محظوظ شدم به حظّ وافر، كه چه نيك برادراني دارم و چه خوب انسان‌هايي در جامعه اسلامي زيست مي‌نمايند و اينترنت از آدم‌هاي خوب بي‌بهره نيست. خداوند به شما جزاي خير دهاد كه بنده را به وعظ بزرگ داشتيد و منّت نهاديد. اما هنوز تكليف وجوبي براي ازدواج حس نمي‌كنم، آن‌چنان بزرگ كه مرا به مخاطره‌اي چنين عظيم و ريسكي چنين بالا، مانند امضاء كردن سند ظالمانه و بي‌رحمانه عقدنامه ازدواج دائم، وادارد. چون بسياري بنده نيز مي‌پنداشتم اين يك سند معمولي است و فقط اطلاع‌دهنده از قرائت صيغه عقد دائم. وقتي آقاي بهرامي را در دادگاه ويژه روحانيت ديدم و غيظ و غضب ايشان را و اين‌كه به جرم اين‌كه طلبه هستم، چه ادبيات ننگيني را در حق حقير به كار بردند، فقط به جرم اين‌‌كه بانو ادعاي كذب كردند كه بنده ايشان را از خانه بيرون انداخته‌ام! آن نگاه‌هاي زننده و سرچرخاندن‌هاي تحقيرآميز و آن عتاب و سپس رأي دادن به صد روز زندان، به جرم نكرده... تا ياد آن لحظات مي‌افتم بدنم مي‌لرزد. خدا ما را حفظ نمايد از نكير و منكر، اگر به غضبناكي قضات دادگاه ويژه باشند! نه برادر، مي‌ميرم، ولي از باب لايلدغ المؤمن من جحر مرتين، اشتباهم را تكرار نمي‌كنم. تشكر

سلام خواهرم. اين تصوير در صحن مطهر حضرت زينب سلام‌الله‌عليها گرفته شده و برايم يادآور خاطرات خوبي‌ست. وهابيت هم ظاهراً پارچه‌هاي شطرنجي قرمزسفيد سر مي‌كنند. سفيد خالص را بيشتر عرب‌هاي شيعه عراقي ديده‌ام بر سر مي‌گذارند. تشكر از نظر لطف شما.

سلام و تشكر. ترديدي در آن‌چه فرموديد نمي‌توان كرد. در اين چهار سال اگر انگشتان دستم را بگشايم و تعداد زن‌ها و دخترهايي كه براي ازدواج پيشنهاد شده‌اند برشمارم، شايد انگشت كم آورم. بارها توفيق صحبت‌هاي اوليه نيز فراهم شده و به تبادل ديدگاه انجاميده. چه بسا مواردي عقد موقت جاري، بلكه در پناه محرميت و فضاي گفتگوي محرمانه شناخت بيشتري به دست آيد. اما چه حاصل كه مطلوب يافت نشده و هر چه ديدم از بابت اخلاق نپسنديدم. از اقشار مختلف؛ بالاي علمي تا پايين‌ترين سطوح، خانواده اهل علم تا معمولي، مذهبي شديد تا متوسط، چه و چه. جمع‌بندي نهايي: اگر چه استقراء تامّ صورت نپذيرفته، لكن وقتي مشت نمونه خروار حساب كنم، اميدي به زنان و دختران اين روزگار براي همسري ندارم. تفألي زدم و حتي با يك خانم اهل استراليا كه واسطه‌اي معرفي كرد تلفني صحبت كردم، شيعه شده و قصد آمدن به ايران داشت. يكي دو هفته‌اي تماس و گفتگو، آخر كار سر حقوق 200 دلاري بنده به تفاهم نرسيديم! براي ايشان جاي تعجب كه چطور مي‌شود با 200 دلار سه بچه را اداره كرد!؟ بگذاريم و بگذريم كه اين درد عصر ماست. تهاجم فرهنگي بيش از آن‌كه مردان را تحت تأثير قرار دهد زنان را برده، شسته و روفته و تقوا و ورع باقي نگذاشته. مذهبي‌ترين زنان را مي‌بيني به مال دنيا چون گرگي به گله زده و مستي لايعقل بي‌پروا حمله‌ور، دروغ نُقل كلام‌شان، در غيبت و تهمت و بي‌اخلاقي هيچ پروايي ندارند و در ضرورت افشاي اسرار شوهر ترديد نمي‌كنند، پرتوقع و افزون‌‌طلب! مادري از خاطر رفته و به تاريخ سپرده شده، در موزه‌‌ها نشان بايد جُست. هوس آموزش رانندگي و خيابان‌‌سواري و بازارگردي و ميهماني‌بازي‌هاي زنانه و دانشگاه رفتن و اشتغال واله‌شان ساخته و شيدا، همه آنان‌كه مدعي مادربودنند! ما زنان را اين‌گونه يافتيم كه در اين زمانه به هيچ صراطي مستقيم نمي‌شوند و هيچ سلاحي آنان را كارآمد نيافتد كه قانون خلاف اسلام حمايت از خانواده مصوّب 1353 قدرت مرد را در مديريت از ميان برده. در اين زمانه كه حفظ ايمان مانند آتش كف دست است، طيّ اين مرحله به تنهايي آسوده‌تر، تا آن‌كه خود امتحاني فوق امتحان شود. «لتسكنوا» وقتي نيست، ازدواج چرا؟! عطا را به لقا بخشيدم و عيال‌واري به سه فرزند بس نمودم. آردم بيخته، الكم آويخته، باقي را توكل بر خدا كه لايكلف الله نفساً الا وسعها.

نمي‌دانم. واقعاً پيامش چه بود؟! نظر شما چيست؟

تشكر.