اين حكايت را شايد شنيده‌ايد: «عالمي رفت بالاي منبر، مسجد جا نبود از كثرت جمعيت، پيرمردي از آن ته فرياد زد: همه يه قدم برن جلو تا عقب مسجد جا واشه ملت بيشينن! عالم از منبر پايين آمد و گفت: هر چه مي‌خواستم بگويم اين آقا گفت!» خدا انسان‌ها را خلق مي‌كند، اما نه برابر. همه از روز تولد در يك نقطه قرار ندارند. دنيا مسابقه دو نيست كه خط شروعش براي همه يك نقطه باشد! لذا خط پايان ندارد هم. يك خط پايان كه همه بخواهند به آن برسند. يكي در خانواده فقير به دنيا آمده، ديگري ثروتمند، يكي زشت، ديگري زيبا، يكي كم عقل، ديگري اسمارت، يكي هم مثل من جنيوس :) ولي مهم اين نيست. حتي اين‌كه چند قدم هم جلو مي‌روند مهم نيست، زيرا معلوم است آن‌كه ثروتمند است ميليون ميليون صدقه مي‌دهد و به زعم ما بيشتر بهشت مي‌خَرَد! خير، مهم «نسبت پيشروي است به امكانات». يعني: عقل بيشتر داري، اگر بيشتر از يك كودن فايده برساني كه هنر نكرده‌اي، بايد «خيلي» بيشتر خدمت كني، تا از او پيش بيافتي. و اين مطلبي است كه كمر انسان را مي‌شكند اگر عمق آن را دريابد. اگر حسين (ع) باشي، چون پسر فاطمه (س) هستي و فرزند علي (ع) اصلاً كافي نيست كه براي دين خدا قيام كني و به حكومت برسي و جامعه آرماني اسلام را بسازي و همه از تو تبعيّت كنند، تو بايد تكه‌تكه شوي، تو بايد بار بيشتري بر دوش كشي. زينب (س) كه نمي‌تواند مانند ساير زنان باشد، او بيشتر مي‌فهمد، پس اوست كه بايد بدن تكه‌تكه برادر را ببيند و تاب بياورد. هر چه استعدادت بيش، زحمتت بيشتر و امتحان دشوارتر. محاسبه اعمال اين‌گونه است: «پيشروي به نسبت نعمت‌ها». بهشت را به اين محاسبه مي‌دهند (مضاف به فضل پروردگار و كرم بي‌حدّش).