شايد روزي اين گمان معتبر بود، امروز قطعاً نيست. مرور زمان و مواضعي كه ايشان اتخاذ فرمودند، نشان داده و ثابت كرده كه متخصصان شناخت روان و شخصيت راست مي‌گويند: «شخصيت قابل تغيير نيست، يا اگر باشد بسيار دشوار». اگر زوج اقدام به ازدواج نمي‌كند، نه به دليل اميد به بازگشت زوجه سابقه، كه چنين بازگشتي ممتنع به نظر مي‌رسد، بلكه از باب عدم اعتماد به زنان جامعه است. سيل كه بيايد ويران مي‌‌كند، همه را مي‌برد. به ندرت باقي بماند و نجات يابد. تغيير فرهنگ چنين است. سيل فرهنگي آمده و «عشق به خانه‌داري» را برده! زوج با هر خانمي سخن گفته مي‌بيند از ايثار سخن مي‌گويد؛ «حاضر است ايثار كند و سه بچه را نگهداري نمايد و بر سختي آن صبر نمايد». گويا قرار است دشواري تحميل شود و ميل و رغبتي در بين نيست. از اين رو پاسخ مي‌دهد: «مگر قرار است تكليف من گردن ديگري افتد و وبال وي شود؟!» اين چه نگرش ظالمانه‌اي‌ست؛ من به اين دنيا دعوت كنم، زحمتش ديگري كشد؟! پدر و مادر از نگهداري فرزند لذّت مي‌برند، از باب محبّتي كه خداوند در قلب‌شان مي‌نهد. زوج نتوانسته با اين مطلب كنار بيايد و بار خود بر دوش ديگران نهد. شايد روزي كه اطفال رشيد شدند و جوان، از پس كار خود كه برآمدند، شايد روزي كه ديگر بار خانه‌داري آسان گشت، اقدام كند! كه مي‌داند؟! الله أعلم.