الحمدلله رب العالمين. اين نعمت خداست كه كلام حقيري را نافذ مي‌گرداند و الا نگارنده خود محتاج‌تر به خواندن و ياد گرفتن تكاليف و وظايف و عمل كردن به آن‌ها. دعا كنيد خداوند توفيق «عمل به گفتار» بدهد تا مخاطب اين آيه الهي نشوم: «لم تقولون ما لا تفعلون» (صف:2). اما بعد؛ بله، بارها گفته‌اند دوستان كه فونت و قلم نوشته‌هايت ريز، قلم غيرفارسي، نزديك به هم، زياد هم كه مي‌نويسي، چشم را مي‌رنجاند! عفو بفرماييد اين ضعف در طراحي وبلاگ را. آن روز كه اين قالب را طراحي مي‌كردم، تابستان 83، اين تيپ كارها مد بود و معمول سايت‌ها قلم ريز تاهما داشتند. من هم از آن‌ها الگو گرفتم. بعدها هم هر وقت خواستم قالب را تغيير دهم، ديدم نمي‌توانم؛ آن حسّ نوستالژيك، كلاسيك و قديمي را دوست داشتم. خاطراتي كه با اين قالب داشتم، مانند پيري كه خانه‌اي در جواني به دست خود ساخته، با اين‌كه امروز فرسوده و خرابه شده، اجازه تخريب و بازسازي نمي‌دهد، به دليل خاطراتي كه در آن خانه داشته است! در اين بيش از يك دهه‌اي كه در همين قالب نوشته‌ام، اتفاقات زيادي افتاده برايم، كه لحظه‌‌لحظه‌اش مزيل غفلت است. روزمرگي انسان را به نسيان و فراموشي مي‌كشد، اما وقتي گذشته را پيش رويت، هر روز مي‌بيني، ديگر مجالي رخ نمي‌دهد تا فراموش كني كه بودي و كه هستي و كه بايد باشي! راضي به زحمت نبوده، مصدّع نشده، ديدگان خود ارج نهيد و نعمت بينايي را پاس داريد، بلكه مانند حقير عينكي نشويد! همواره در پناه حضرت احديّت، خود و خانواده گرامي‌تان. ياعلي