عليكم السلام. البته كه همينطور است. اگر قصد كسي اين باشد: به صرف اين‌كه فلاني فلان مطلب را گفته، پس صحيح است، اين برهاني مدخوله و نارواست، مگر به مقام عصمت متصل باشد و از لسان معصوم(ع) صادر شده كه به مقدمات ديگري مستدل مي‌شود و يقين‌آور. از برتري‌هاي فقهاي شيعه نسبت به ساير مذاهب شايد همين بس كه پيوسته گفتارهاي خود را به دليل مي‌آراستند و مقلّدين را از تقليد كوركورانه نهي مي‌فرمودند. نگارنده در متن فوق از «شخصيت» آغاز نكرده كه به «توجيه» برسد، بلكه از «تحليل شرايط اجتماعي» و «دشمن‌شناسي» بحث را گشوده و به -گمان خويش- به «دليل» رسيده است. اين نكته نيز خالي از اهميت نيست بيانش كه كلام بزرگان را به سادگي نتوان حمل بر خطا و بي‌دقتي كرد، بايد هزار محك زد و به هزار معنا بازگرداند و اگر نشد، حكم به نادرستي آن نمود، متفاوت از كلام سايرين. امام(ره) همين را در باب عرفا فرمود كه: اهل معنا را تكذيب نكنيد، اگر نتوانستيد آن‌چه مي‌بينند درك نماييد. رسم بدي است كه مدّتي رواج يافته؛ بي‌تأمل بر متفكرين تاختن و بي‌مطالعه و دقت، گفته‌هاي آنان برنتافتن؛ كار نيكان را قياس از خود مگير، گرچه باشد در نوشتن شير شير.