عليكم السلام. البته كه همينطور است. اگر قصد كسي اين باشد: به صرف اين‌كه فلاني فلان مطلب را گفته، پس صحيح است، اين برهاني مدخوله و نارواست، مگر به مقام عصمت متصل باشد و از لسان معصوم(ع) صادر شده كه به مقدمات ديگري مستدل مي‌شود و يقين‌آور. از برتري‌هاي فقهاي شيعه نسبت به ساير مذاهب شايد همين بس كه پيوسته گفتارهاي خود را به دليل مي‌آراستند و مقلّدين را از تقليد كوركورانه نهي مي‌فرمودند. نگارنده در متن فوق از «شخصيت» آغاز نكرده كه به «توجيه» برسد، بلكه از «تحليل شرايط اجتماعي» و «دشمن‌شناسي» بحث را گشوده و به -گمان خويش- به «دليل» رسيده است. اين نكته نيز خالي از اهميت نيست بيانش كه كلام بزرگان را به سادگي نتوان حمل بر خطا و بي‌دقتي كرد، بايد هزار محك زد و به هزار معنا بازگرداند و اگر نشد، حكم به نادرستي آن نمود، متفاوت از كلام سايرين. امام(ره) همين را در باب عرفا فرمود كه: اهل معنا را تكذيب نكنيد، اگر نتوانستيد آن‌چه مي‌بينند درك نماييد. رسم بدي است كه مدّتي رواج يافته؛ بي‌تأمل بر متفكرين تاختن و بي‌مطالعه و دقت، گفته‌هاي آنان برنتافتن؛ كار نيكان را قياس از خود مگير، گرچه باشد در نوشتن شير شير.

تشكر.

خدا را شكر مي‌كنم، اگر توانستم سهمي در زحمات شما داشته و اندكي از ثواب تلاش‌هاي شما در تربيت دانشجويان برگيرم. خدا به همه اساتيد جزاي خير دهاد كه ارتقاء نسل‌هاي بشري جز از رهاورد پي‌گيري‌هاي اقشار فرهيخته، اساتيد شاگردپرور، حاصل نمي‌شد و اين بركات امروز نصيب ما و جامعه اسلامي نمي‌گشت. خدايتان رهنما.

تشكر.

عجب! :)

:)

يك مطلبي را يواشكي به شما عرض كنم به رسم المجالس بالأمانه، بنده به دليل اعتراض به همين مسائلي كه شما مي‏فرماييد از مدرسه مباركه معصوميه(س) اخراج شدم! سال 1378. رفتم پيش مدير مدرسه و 45 دقيقه درباره مضرّات مدرك‏گرايي، حضور و غياب و رفتار دانشگاهي و ترمي شدن و همچنين فشارهايي كه به طلبه‏ها مي‏آيد كه فقط درس بخوانند، صحبت كردم. در اين مطلب كاملاً با شما موافق هستم. فقط نسبت به تبليغ كه مهم‏ترين كاركرد حوزه‏هاي علميه است (البته شايد)، نسبت به فرمايش شما اندكي معترض بودم. البته تبليغ به روش‏هاي مدرن را هم مي‏پسندم، چه اين‏كه اصلاً درباره آن پيشنهاداتي هم دارم كه مي‏توانيد اينجا (http://rastan.parsiblog.com/1202077.htm) ملاحظه فرماييد. از آشنايي با شما بسيار خوشوقت شدم و بهترين‏ها را براي‏تان آرزو مي‏كنم. حوزه علميه به انسان‏هاي آگاه و «ماشيني‏نشده» سخت محتاج است. علي‏يارت اخوي! :)

با تشكر از نظر ارزشمند شما. مطلبي كه لينك داديد را مطالعه كردم. چيزي بيشتر از آن را مي‏توان در كتابي كه مرحوم علي دواني درباره آيةالله بروجردي(ره) نوشته‏اند ديد. ماجراي پرتاب استكان چاي به ديوار اتاق ايشان. اين كتاب كه بنده توفيق داشتم سال 1378 چاپ نهم آن را بخوانم، بسياري از اين مطالب تاريخي را بيان مي‏دارد. فقط دو نكته، نه، سه نكته عرض مي‏كنم؛ اول. رفتار مراجع را سخيف ارزيابي كردن كار آساني است، اما وقتي با آن‏ها مي‏نشيني عمق رفتارشان را تا خود ِ زمان حضور معصوم(ع) مي‏بيني و تازه مي‏فهمي كه چقدر ساده‏انگارانه نگاه مي‏كردي و متوجه مي‏شوي كه راز حفظ اسلام راستين چه بوده است. دوم. آن‏چه در متن ملاحظه شد، اصلاً مبتني بر مدل‏هاي غربي نبوده است، اتفاقاً چنين تعريفي از نظم را هم حقير جايي نديده است، تعريف من‏درآوردي است، از واژه‏هاي انگليسي هم استفاده نشده كه خداي نكرده خودنمايي تلقي شود، حقيقت اين است كه چون به برنامه‏‏نويسي اشتغال دارم اين چند روز تابستان كه درس آقاي مؤمن تمام شده، با واژه‏هاي برنامه‏نويسي نوشتم كه توجه بعضي از دوستان كه تخصص برنامه‏نويسي دارند بيشتر جلب شود. سوم. استاد حسيني الهاشمي(ره) واژه و اصطلاح زياد ساخته است، ولي در وراي آن عمق نگاهي نهفته است كه حقيقتاً راه‏هاي فراواني پيش روي انديشه راستين مي‏گشايد. بنده نه قصد دارم با دو كلمه انديشه ايشان را ترسيم نمايم و نه از ايشان دفاع نمايم. ولي خرسندم كه عرض كنم ايشان چيزي بيش از چند اصطلاح بي‏ارزش ايجاد كرده‏اند. بنده تفكر ساخت‏يافته فلسفي خود را - البته اگر چنين چيزي محقق شده باشد - به ايشان مديونم. البته انسان خطا مي‏كند. اين چيزي است كه امروز مي‏گويم و نسبت به آينده اميدوارم اگر گمراهم خداوند به دعاي خير دوستان مرا هدايت كند و بيامرزد. از حضور شما بسيار سپاسگزار و متشكرم.