سيد بودن يا نبودن دو مقوله دارد؛ بخشي كه احكام عرفي بر آن بار مي‌شود و بخشي كه احكام شرعي. خب وقتي «سيادت» موضوع احكام شرعي قرار مي‌گيرد، تعريف آن نيز بر عهده شارع است. آن‌جا خداوند است كه تصميم گرفته بر چه كسي احكام شرعي سيادت بار شود و بر چه كسي نشود. دست ما كه نيست. خب مرجع ما نيز فقها هستند كه خرّيط فن درك قرآن و حديث‌اند. بايد به قول آن‌ها رجوع شود. اما به عرف كه مي‌رسيم، مردم سنّت‌ها و باورهايي دارند و عنوان «سيد» را به اشخاص خاصي اطلاق مي‌كنند، معمولاً جايي كه نسب از پدر باشد. نسبت مادري را «ميرزا» اطلاق مي‌كنند، به معناي «سيدزاده». حقير بارها در زندگي از اين كه «سيد»‌ خطاب شده‌ام بر خود لرزيده‌ام. شمشيري دو لبه؛ هر جا كه عنايت مردم زياد شود، گناه و خطا ثقيل‌تر مي‌گردد. درست مانند همين «مشاهير» يا به قول غربي‌ها «سلبريتي»ها. هر گاه قول و فعل تو مورد توجه مردم قرار بگيرد، نفس همين يعني «خطر». مخاطره‌آميز مي‌شود، چون يك خطاي تو هزاران خطا مي‌زايد. اگر چه خوبي‌هايت نيز مي‌تواند بر خوبي جامه بيافزايد. سيادت هم نردباني‌ست كه ديگران را بالا مي‌برد و بالقوّه قدرت دارد تا خودت را بر زمين بزند. غرور هر جا كه باشد «پا در كفش خدا كردن» است. تكبّر صفت انحصاري پروردگار است و هر انساني كه كبر بر او حادث شود «أن رأه استغني» شده، آناً سقوط مي‌كند. پناه مي‌بريم به خداوند از اين‌كه...

سلام. امام (ره) نفس وجودش يك معجزه الهي بود، شك ندارم. اصلاً مگر مي‌شود؟ مگر داريم؟ يك انسان اين‌قدر متعالي. باورش هنوز هم برايم دشوار است. كاش مي‌توانستم ذره‌اي از آن اخلاق حميده و صفات كماليه را در خود پديد آورم. حاشا و كلا كه نظيرش شدن از چو مني ساخته نيست! اما آرزو كه بر جوانان عيب نيست! :)

تشكر! :)

تشكر از نكته خوبي كه بيان فرموديد. اين مطلب شما ناظر به اين اصل است كه معمولاً بيان نام كوچك روشي براي «تصغير» است. البته كه گاهي چنين است و براي كوچك نمودن فرد بزرگي چنين مي‌نمايند. اما در همان كتب موضِّح علم معاني و بيان اشعار داشته‌اند علما كه كاربردهاي ديگري نيز دارد، چون «تحبيب» كه دقيقاً ملحوظ نظر نگارنده بوده است. بله، اگر براي بزرگ كردن خود، بزرگي را چونان صدا بزني كه از شأن وي بكاهي، تا هم‌تراز مثلاً بنمايي، اين قطعاً مصداق همان بي‌ادبي است كه ذكر نموديد. لاكن خواننده در متن قرائني را مي‌يابد از حجم و عظمت و بزرگي عشق و علاقه و تعلّق خاطر و وابستگي و شيفتگي نگارنده به اين روح با عظمت الهي. شيدايي حقير به آن ابرمرد تاريخ حدّ‌ و مرز ندارد. آنان كه مي‌شناسند مي‌دانند كه از كودكي شيفته اقتدار اسلامي او بودم و اساساً به هوس تبعيّت از قدوم مباركش لباس خدمت طلبگي بر تن كردم. شما كه بنفسه «انديشه‌ها و باورها» را پس از «سواد كلاسيك» و «تحصيلات حوزوي» مطالعه نموديد و اين امر را دريافتيد. اگر با نام كوچك ياد شده از آن بزرگ، به غرض «تحبيب» بوده است و اين خُرده را بر نگارنده ببخشيد كه از چنين قاعده‌اي در ادبيات بهره برده است. اگر چه نقدي بر مسائل روانشناختي كه فرموديد ندارم، چه كه مطلّع نيستم چه در نظر مبارك بوده است. ياعلي

:) زحمات همكاران مركز تحقيقات كامپيوتري علوم اسلامي است. دست آن‌ها درد نكند كه چنين شاهكاري آفريدند!

غرض اطلاع دوستان نزديك بود. وبلاگ بنده بازديدكننده زيادي ندارد! اما با توجه به اين‏كه از زمان طلاق مدتي گذشته است، به سفارش شما عمل كردم و آن را به «غيرمتأهل» تغيير دادم. چون با واژه «مجرد» هم خيلي موافق نيستم. علت درج آن اين است كه پروفايل‏هاي پارسي‏بلاگ حاوي اين گزينه هست! همين! تشكر از تذكر شما. (اما نسبت به «خصم»، اساساً طلاق آن‏چنان مسأله عجيبي نيست كه روحيه خصم را تقويت نمايد. به ما فرموده‏اند همين حكم طلاق يكي از موهبت‏هايي بود كه پروردگار به مسلمانان هديه كرد. مي‏دانيد كه در شريعت عيسي(ع) طلاق وجود ندارد! طلاق معصيت نيست كه از آن شرم كنيم، زشت هم نيست. يك گزينه است. درست مثل اين‏كه شما مدتي در يك شركت كار كنيد و بعد متوجه شويد امكان ادامه كار با آن مجموعه را نداريد و جدا شويد. فرهنگ سنتي كشور ايران است كه طلاق را بدل به حكمي مذموم كرده است! نه اين است؟!)

تشكر، بر شما هم مبارك باشد، إن شاء الله! د: