وقتي به نشريات علمي معتبر دنيا نگاه مي‌کنيم، چيزي که به آن‌ها اعتبار بخشيده است، حضور اساتيد برجسته در هيئت تحريريه آن‌هاست. به نحوي که اگر آن افراد نبودند، آن نشريه نمي‌توانست اعتبار داشته باشد. انتشار يک مقاله کار سختي نيست، نشريات زيادي وجود دارد. تأسيس يک نشريه و گرفتن مجوز هم سخت نيست، آن نيز ممکن. اما چه کسي نشريه شما را مطالعه خواهد کرد و مقاله تازه شما را خواهد ديد؟ از آن ساده‌تر سايت، ولي چه فايده وقتي مقاله شما در سايت شماست و نه در سايتي که مورد بازديد دانشمندان است؟ مسأله ما انتشار نيست، دسترسي به ذهن انديشمندان است. اين‌که چه کنيم فلان و فلان دانشمند به اين نشريه يا سايت مراجعه کنند. ژورنال‌هاي علمي دنيا چنين وضعي دارند. مثلاً فلان ژورنال دندان‌پزشکي رتبه يک دنيا، هر دندان‌پزشکي در هر کجاي جهان که باشد، اگر بخواهد از مرزهاي دانش مطلع باشد آن را مي‌خواند. اگر مطلبي هم داشته باشد تلاش مي‌کند در آن‌جا منتشر سازد. همه هم مي‌دانند هر چه حرف تازه در دندان‌پزشکي باشد آن‌جاست. اين توافق و تفاهم خيلي مهم است. ما چنين چيزي نياز داريم. اگر باشد، فلان مرجع تقليد نوآوري‌اش را براي آن نشريه خواهد فرستاد و ساير مراجع مي‌بينند و اگر نقد داشته باشند براي همان نشريه. اين‌طوري علم سريع‌تر رشد مي‌کند و اين‌همه آراء متفاوت بر جا نمي‌ماند و بسياري به وحدت مي‌رسد. تا نتوانيم حجيّت و اعتبار نشريه را درست کنيم، فايده‌اي ندارد. مي‌شود مثل صدها نشريه که در روزنامه‌فروشي‌هاست و هزاران سايت که در اينترنت. تشکر از نظر شما.