خب... اين‌جا لازم شد كه از بدتجربگي خودم استفاده كنم. ببينيد... دو تا آدم، از دو فرهنگ مختلف، در دو خانواده مختلف، دو مدرسه مختلف، دو طرز فكر، كتاب زنان ونوسي و مردان مريخي را خوانده‌ايد، همچين نگاهي دارد... اين دو آدم خيلي با هم تفاوت دارند، خيلي. رنگ‌ها، تم‌ها، لباس‌ها، غذاها، نشستن، مهماني رفتن، راه رفتن حتي، شيوه رانندگي، طرز حرف زدن. خب بايد چه كرد؟ من از بدتجربگي فهميدم كه پنج سال بايد تحمل كرد، حداقل. آدم‌ها در كنار هم تغيير مي‌كنند، ساييده مي‌شود بخش‌هاي تيزشان، مثل دو تا سنگ، نرم مي‌شوند و به هم عادت مي‌كنند. آمارها نشان مي‌دهد كه بيشتر جدايي‌ها زير پنج سال است. اين‌جا پنج مهم شده است. زماني‌ست كه معمولاً رفتارها عادي مي‌شود و مشابه. دو نفر از دو خانواده خارج شده و يك خانواده جديد تشكيل داده‌اند. اين‌ها نياز به يك فرهنگ جديد دارند. اين‌ها بعد از پنج شش سال يك فرهنگ جديد توليد مي‌كنند، جايي ميان دو فرهنگ قبلي. به طور طبيعي و حتي بدون نياز به بررسي و مطالعه. خيلي عادي عادت‌هايشان تغيير مي‌كند. عادت‌هاي غذايي، پوششي، رفتاري. بعد از پنج سال وقتي به گذشته خود نگاه مي‌كنند تعجب خواهند كرد كه چقدر متفاوت بودند. از كجا؟ وقتي مي‌روند خانه پدر و مادرشان، مي‌بينند چقدر با آن‌ها متفاوت هستند. اين را امتحان بفرماييد. من به خيلي‌ها همين سفارش را كرده‌ام: پنج شش سال اول زندگي را به سختي بگذرانيد، ولي تحمل كنيد. آن‌قدر نرم و آرام همه چيز تغيير مي‌كند كه ديگر از رفتارهاي هم ناراحت نخواهيد شد. زيرا رفتارها تغيير كرده و به هم نزديك مي‌شود. إن‌شاءالله براي شما هم اين‌طور خواهد بود.