سيب‌زميني را فقط براي بعضي انواع كتلت و براي الويه مي‌پزم معمولاً كه آن‌هم در يك ساعت و نيم انجام مي‌شود. هر هفته هم پخت سيب‌زميني چهارشنبه‌ها داريم. چون در برنامه غذايي شب‌مان هست. http://rastan.parsiblog.com/posts/582 هر هفته راحت پخته مي‌شود و نيم ساعت مي‌گذارم خنك شود، بعد پوست مي‌كنم. هيچ عجله‌اي در كارم نيست. واقعاً هم غذاها خوشمزه مي‌شوند. چون فرصت دارم به تمام ريزه‌كاري‌هايشان توجه كنم و طبق دستور عمل نمايم. بچه‌ها راضي، من هم راضي، خدا هم به نظرم اين‌طور راضي‌تر است، اين‌كه مادر در خانه باشد و با دستان خودش و سر فرصت غذاي روزانه را تأمين كند. آن‌طور كه روايت شده حضرت زهرا (س) گندم را با دست خود آرد مي‌كرد، با دست خود خمير مي‌كرد و با دست خود نان مي‌پخت. من بارها نان پختن را هم تست كرده‌ام. آرد را معمولاً از نانوايي مي‌خريم. هم ارزان‌تر و هم سبوس‌دار است. يك ظرف بزرگ كنار گذاشته‌ام و بچه‌ها مي‌روند آرد مي‌گيرند از نانوايي سر خيابان خودمان. انواع نان‌ها را امتحان كرده و باز هم مي‌كنيم. لذت مي‌بريم از زندگي. چقدر زندگي زيبا مي‌شود وقتي بيشتر كارها را در خانه انجام مي‌دهيم. واقعاً به نظرم لذّت نمي‌برند از زندگي آن خانم‌هايي كه سر كار مي‌روند و بعد مي‌خواهند «به سرعت» كارهاي خانه را انجام دهند. مادر خود من اين‌طور بود، از قبل تولد من معلم بود تا وقتي كه بازنشسته شد. هميشه هم براي كارهاي خانه در تكاپو و سرعت بود. من اما در تمام اين دو سه سالي كه بچه‌ها تنها مدرسه مي‌روند (قبل‌تر خودم مي‌بردم و مياوردم) هر وقت مي‌آيند خودم هستم، سفره پهن است، نهار آماده است، بوي غذا در خانه و حتي كوچه پيچيده است، خانه مرتّب و تميز است، چراغ‌ها روشن است، همين‌ها خانه را برايشان خواستني كرده است. خوشحال مي‌شوند و خوشحال مي‌شوم. زندگي خيلي «آرام» است، نه «سريع». جدي عرض مي‌كنم؛ در «آرامش» لذتي‌ست كه در «سرعت» نيست! وقتي موضوع آن خانه‌داري باشد. اين تجربه شخصي‌ام است. موفق باشيد. تشكر از نظرتان.