يعني اشقيائي مانند شمر و هيتلر از اين‌كه پيوسته سقوط مي‌كردند احساس لذّت نمي‌كردند؟! فرمايش شما متين، ولي تغيير اصالتاً هيجا‌ن‌انگيز است و دلبري مي‌كند. چه انساني كه رشد مي‌كند و چه انساني كه سقوط. حتي در حين سقوط هم، توهّم حركت او را به وجد مي‌آورد. اما انسان راكد، او كه دو روزش مثل هم است، او كه تكان نمي‌خورد؛ نه بالا و نه پايين، اوست كه به پوچي مي‌رسد و از افسردگي به سبك نيچه و صادق هدايت و فوكو مي‌ميرد! اين‌ها در اوج توانمندي و دانش، چون از حركت ايستادند، مردند! تشكر.