من ياد گرفته‌ام كه خود را درگير الفاظ و معاني آن‌ها نكنم. از اين‌كه ديده‌ام بعضي اساتيدم در حوزه چطور در الفاظ غرق مي‌شوند، تا جايي‌كه اصل معنا را از دست مي‌دهند، معاني سياق و عبارات را، اين را دريافتم. مثلاً به بيع كه مي‌رسيم، چقدر بحث مي‌كنند كه بيع مشترك لفظي است بين فروش و خريد. من خيلي ساده به احساسي كه از كل عبارت پيدا مي‌كنم اعتماد مي‌كنم. وقتي روايت را مي‌خوانيم، وقتي قرآن را، بيع يعني دادوستد. همين! انسان‌ها با «عبارات» سخن مي‌گويند نه با «واژگان». چه بسيار كه با كسي صحبت مي‌كنيم ناگهان به يك كلمه از حرف ما ايراد مي‌گيرد:‌ سه تا نبود، چهار تا بود! - بابا بي‌خيال... اصل كلام را بفهم، من كه در حال بيان تعداد افراد آن جلسه نبودم كه! مي‌دانيد، معناي جمله اصل است و معناي الفاظ فرعي هستند. وقتي براي درك عبارت و كلام از واژه‌ها و الفاظ آغاز مي‌كنيم، گير مي‌افتيم. همين گيرهايي كه مي‌فرماييد: حالا شاكر به معناي اول است يا دوم؟! خير. به گمان حقير اين طور نمي‌شود. من در ضمن عبارت است كه معناي كلمات را درك مي‌كنم. ما انسان‌ها قبل از تأمل در معناي كلمات، معناي عبارات را مي‌فهميم و خدايي كه ما را خلق كرده است، به نحوي كه ما مي‌فهميم «مي‌تواند» سخن بگويد و همان‌طور براي ما نامه ارسال مي‌كند. به گمانم درگيري در الفاظ، انسان را ملالغوي مي‌كند كه قادر به فهم معاني اصلي نيست. ولي وقتي به موجودي فكر مي‌كنيم كه «صمد» است، يعني هيچ نيازي نمي‌تواند داشته باشد. او قطعاً محتاج نوكري و چاكري ما نيست. او از ذلّت ما لذّت نمي‌برد. او محدود نيست تا با آزار ما، يا با خدمتگزاري ما از محدوديتش كاسته شود. پس با آن‌چه از خدا مي‌شناسيم، شاكر را هم مي‌فهميم. او نياز ندارد. پس بايد دليل خلق كردن ما چيزي در غير از خودش باشد، نه در خودش. يعني در خود ِ ما باشد. دليل خلق شدن ما بايد خود ما باشيم، نه خود او. اين‌ها را وقتي به خدايي فكر مي‌كني كه واقعاً خداست متوجه مي‌شوي. بله، فقط اگر خدا را يك موجودي مثل خودمان فرض كنيم، همين مي‌شود كه شما فرموديد. ولي آن ديگر خدا نيست، آن يك شاهي‌ست كه بر ما غالب شده است. موفق باشيد.